BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

30 kwietnia 2022

Od Różanej Łapy

 Minęło chwilę czasu od mianowania Węgielka na pełnoprawnego wojownika. I oczywiście była dumna z brata! I jednocześnie trochę zawiedziona sobą. Robi coś źle? Owszem, nie garnie się jakoś do pracy, ale… Uh. No nic. Najwidoczniej taka kolej rzeczy była nieunikniona. Tak samo jak nieunikniony był głód panujący w Klanie Burzy. Było za mało terenów, podczas gdy koty postanowiły się rozmnażać, jakby nie miały pohamowania w swoich dupach napędzanych wiatrakiem. Stanęła więc przed wejściem do legowiska przywódcy, czując jak letni wiatr targa jej szylkretowym futrem, kiedy ostatnie różowawe promienie słońca zaczynały zanikać za jej plecami. Bycie sam na sam z Zajęczą Gwiazdą, zdawało się być w chwili obecnej jak jeden z tych koszmarów, kiedy próbujesz uciec, jednak twoje nogi odmawiają posłuszeństwa. Brązowooka wzięła głęboki wdech, by zaraz potem z wolna wypuścić powietrze nosem. Musiała się ogarnąć. Przecież Zając nic jej nie zrobi w swoim legowisku w obozie, prawda? Pozostawiając za sobą spokojny obraz obozowego życia, postawiła łapy w cieniu, wkraczając do legowiska przywódcy. Był tam. Pomimo mroku, śnieżnobiałe futro odbijało resztki światła dnia z zewnątrz. Kotka przełknęła ślinę, podczas gdy tylko bicie serca zdradzało jej zdenerwowanie. 
- Zajęcza Gwiazdo? - Zaczęła, stawiając kolejne kroki w ciemności - Czy możemy porozmawiać? - Stanęła czując, jakby jej przestrzeń osobista zwęziła się diametralnie. 
- Słucham, Różana Łapo - zaczął, obrzucając ją obojętnym spojrzeniem. - O co chodzi? - Zignorowała nieprzyjemny dreszcz, który przebiegł po jej kręgosłupie. Nie był jednak sam. Oprócz niego, pojawił się też strach sprawiający, że w płucach kotki zabrakło powietrza. I… ukłucie rozczarowania? Zajęcza Gwiazda tak strasznie nieprzyjemnie się zmienił. I nawet jak byli poza zasięgiem wzroku innych kotów, nie spuszczał z siebie tej maski. Calico jednak zaraz odegnała od siebie uczucie smutku, które teraz tylko niepotrzebnie zapełniało jej umysł, krótkim strzepnięciem ogona. Wzięła chłodne powietrze w swe płuca, jednocześnie się prostując.  
- Od jakiegoś czasu Klan Burzy cierpi na niedostatek zwierzyny. Nasze tereny nie są zazwyczaj w nią jakoś nad wyraz zaopatrzone. Nie posiadamy również zbyt wiele drzew, w których mógłby się schronić inny rodzaj stworzeń, nie licząc królików, które zazwyczaj występują na reszcie naszej ziemi - Przerwała na chwilę, biorąc większy oddech, jednocześnie chcąc wyczytać myśli z mimiki białego pyska. Starała się brzmieć pewnie, oraz logicznie składać ze sobą zdania. Zbyt długo nad tym myślała, by teraz to spaprać - A skoro nasze tereny nie są zbyt urodzajne, to chociaż możemy postarać się je poszerzyć. 
- Co proponujesz w takim razie? - zapytał, a na jego pysk wkradł się niewielki uśmiech, jakby zwiastujący, że sam już na coś wpadł. Z początku calico nawet była zadowolona z tej reakcji, jednak… czy ten pomysł powinien być tak szybko przyjęty? Nie było to dziwne? Jednak, skoro kocur był otwarty na propozycje, to trzeba to było wykorzystać. Co, jeśli zmieni zdanie? 
- Na pewno słyszałeś o tunelach, które poprowadzone są pod naszymi terenami - Kontynuowała, rzeczowym tonem - Najpierw wypadałoby je zbadać. Nie wszystkie, tylko te, które możliwie dadzą nam dostęp do podziemnego przejścia, na terytorium Klanu Nocy. Bo to głównie ich powierzchnia mnie interesuje. Ich tereny są rozległe, długie, a ubytek ziemi zabranych na pewno nie zrobi na nich… większego wrażenia. Jednak wracając do sprawy tuneli. Wypadałoby stworzyć grupę z kilku kotów, które byłyby chętne do ich sprawdzenia. A jeśli nie byłyby zbyt dalekie- do podkopania. Zwabilibyśmy poranny patrol na granicę. Ich inny patrol łowiecki najpewniej nie zdąży jeszcze wrócić, więc będą bez posiłku. Wszystko musi się odbyć w konkretnym miejscu. Najlepiej podzielić nasze siły na trzy jednostki. Jedna atakująca otwarcie jako pierwsza, druga siedząca w tunelach, czekająca by okrążyć koty z klanu nocy po drugiej stronie, oraz trzecia, jako kolejna fala, dochodząca dopiero po chwili. - Na chwilę obecną zakończyła swój wywód, głównie po to, by przełknąć ślinę i nabrać powietrza. Dawno tyle nie mówiła, przez co czuła, jakby gardło jej spuchło, wołając o pomstę do niebios. Powiedziała większość swojego oryginalnego planu, nie wspominając jeszcze o dodatkowym… bonusie, jakiego w teorii mogliby użyć. 
- Nie jest to plan doskonały - zaczął, spokojnie wysłuchawszy propozycji uczennicy. - Jednak jest już jakąś podstawą. Dobrze, że do mnie przyszłaś. Widzę jasną przyszłość przed tobą - miauknął łagodnym głosem pochwałę, którą tak rzadko można było usłyszeć z jego ust ostatnio. 
- Udasz się ze mną do Klanu Wilka za jakiś czas. Wraz z wytłumaczeniem... sytuacji, jaka ostatnio zaszła na granicy, spróbuję przedyskutować opcję sojuszu podczas bitwy. Im nas więcej tym mamy większe szanse powodzenia. - Kotka z trudem ukryła swoje niezadowolenie, wynikające z propozycji dodania do tego wszystkiego Klanu Wilka. Miała do nich urazę. Ten licznik szacunku i sympatii obok Wilczaków spadł drastycznie poniżej zera. Nie chciała na ich terenach stawiać swoich łap, a tym bardziej rozmawiać z liderem, czy zdradzać mu swoje zamiary. Otworzyła pysk, chcąc przyznać, że myślała bardziej o nawiązaniu sojuszu z Klanem Klifu. Mieli dobre położenie, a poza tym nikt stamtąd na oczach Róży nie zabił żadnego Burzaka. Zaraz jednak się rozmyśliła, jeszcze chwilę stojąc w miejscu i patrząc na białą, oblaną cieniem postać. Już dość się stało, by teraz wyciągać na wierzch swoje ,,ale”. Przecież ważne, że Zając się zgodził. Spojrzał na nią i zaakceptował pomysł, ułożony w głowie przez uczennicę. Czy to nie było wystarczające? Szylkretka kiwnęła więc tylko głową na pożegnanie, decydując się by już nic nie mówić. 
- Dziękuję, Zajęcza Gwiazdo. 


‧▪꙳◈◃♦――♜――♦▹◈꙳▪‧


Wietrznie. To była pierwsza myśl, która przeszła przez myśl szylkretki, gdy tylko opuściła ściany legowiska. Może wiatr nie dotykał ciemnego futra, jednak uszy doskonale wyłapywały ciche zawodzenie nieba. Już wcześniej Wietrzna Melodia została uprzedzona o wyjściu Różanej, jednak sama uczennica nie podzieliła się tą wiadomością z rodzeństwem. Nie czuła potrzeby? Może nie było okazji? Nie potrafiła wyjaśnić sobie swojego zachowania w głowie, co tylko wprawiało ją w irytację. Siadła gdzieś obok, aby zadbać o swoje futro. Czy może coś zjeść przed wyjściem? Nie zapolowała, fakt. Jednak czy będzie miała taką okazję? Przynajmniej wkroczeniem na tereny Wilczaków stresowała się nieco mniej. Widziała w tym pewnego rodzaju… okazję, którą powinna wykorzystać. W końcu, jeśli zostaną przyjęci do obozu, będzie mogła zrobić rozeznanie gdzie co jest. Może kiedyś się to przyda? Poza tym, jeśli zostanie dopuszczona do rozmów odnośnie ataku, (bo przecież była opcja, że będzie musiała po wyjaśnieniu sytuacji z wiewiórką opuścić miejsce, w którym rozmowy będą prowadzone) będzie się mogła czegoś nauczyć. Wyciągnąć informacje, zdobyć niezbędne doświadczenie. Chwila podczas przebywania wśród pozbawionych honoru kłaków futra, była dobrą ceną w zamian za to, co mogła zdobyć. 

[5% przyznane]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz