BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

30 kwietnia 2022

Od Lśniącej Łapy

Parę księżyców temu

Wiatr bez litości mierzwił futro ucznia. Wracając z treningu, jego łapy zdawały się być jak z galaretki. Kalinkowa Łodyga dała mu dzisiaj ciężkie zadanie. Wspinał się, walczył, a na sam koniec też polował, w wyniku czego czuł pot zbierający się pod poduszkami jego łap. Nie sądził, że tak się zmęczy. 
Rzucił okiem w kierunku legowiska medyka, a potem przeniósł wzrok na stertę. Ostatnio z Kalinkową Łodygą natrafili na przybłędę i Lśniąca Łapa wciąż nie mógł się zebrać, by chociaż spróbować porozmawiać z nieznajomym, który nie chciał powiedzieć ani słówka, a nawet wyjawienie swojego imienia kosztowało go męczenie się z przekonywaniem kocura, by to zrobił. 
Ziewnął i przeciągnął się, wybierając ze sterty jakiegoś skowronka. W tym momencie czuł się, jakby jego kręgosłup mógłby połamać się na pół przy lekkim uderzeniu wiatru. Powinien był odpocząć, ale nie spieszyło mu się tego robić. Lśniąca Łapa nie był kotem, który lubił spać. Musiał wiecznie stać na łapach i wiecznie pomagać wszystkiemu, co się rusza. 
Wchodząc do środka legowiska medyków, czuł tylko słodko-gorzką woń ziół. Piękny zapach. Lubił go, chociaż na dłuższą metę szło się w nim udusić. Nie wiedział, jak medycy mogli spędzać tu tak dużo czasu.
Położył piszczkę na ziemi, nie chcąc już przeszkadzać w pracy kotom, które segregowały zioła czy zajmowały się rannymi. Inny zapach, zapach zdecydowanie nienależący do kogoś z Klanu Klifu, również do niego dotarł. Albinos zmrużył oczy, zbliżając się do niebieskiego. Rany były starannie opatrzone pajęczyną, a pod spodem oplecione liśćmi nagietka. Zaraz pod łapami kota mieściły się czarne, małe ziarnka maku. Widząc, że bok Kruka unosi się miarowo, a ten wyglądał, jakby spał, zbliżył się. Brudne futro niemal całkowicie zasłaniało umaszczenie kocura, ale dało się zauważyć ciemny, niebieski kolor, usiany pręgami. 
— Co się gapisz? — na znajomy już głos Lśniąca Łapa wzdrygnął się i odskoczył na krok, zaskoczony.
— Myślałem, że śpisz — prychnął, mrużąc oczy.
— Aż tak się mną interesujesz, że mnie zachodzisz, gdy odpoczywam? — spytał niebieski ironicznie, co tylko spowodowało, że Lśniąca Łapa przewrócił oczami.
— Mógłbyś chociaż udawać, że jesteś chociaż odrobinę wdzięczny. Bo gdyby nie ja i Kalinka, to prawdopodobnie byś już nie żył.
Przez kilka uderzeń serca kocur milczał, a potem podniósł się ciężko, siadając i owijając ogon wokół łap.
— Wybacz, byłem trochę szorstki. Ale nie wiedziałem, czego się spodziewać, gdy nagle widzę jakiegoś obcego kota i to jeszcze... Z takimi oczami — miauknął, wbijając w niego wzrok, jakby zobaczył coś przynajmniej odrażającego.
— Coś z nimi nie tak? — mruknął z wyrzutem albinos.
— Są przerażające i nigdy ich u nikogo nie widziałem — stwierdził.
Lśniąca Łapa jedynie westchnął, próbując uspokoić nerwy.
— To powiesz w końcu coś o sobie? Nie wiem, skąd pochodzisz? Czemu jesteś tu sam? Co cię przywiało na nasze tereny?
— A po co ci te informacje?
Ta odpowiedź wystarczyła, by do Blasku dotarło, że nic z niego nie wyciągnie. Odwrócił głowę z rezygnacją i opuścił legowisko, czując, jak na pysku ,, kolegi" gości uśmiech, jak gdyby co najmniej wygrał pojedynek z dorosłym wojownikiem.

*  * *
Nawet się nie spodziewał, że te kolejne świty miną tak szybko. Kruk wylizał się ze swoich ran - chociaż to wciąż dziwiło albinosa, bo ciemny kocur zdawał wrażenie, jakby był na skraju śmierci. Kuracja pozwoliła mu jednak odzyskać siły. A wraz z odzyskaniem sił nadeszło... Mianowanie. Lśniąca Łapa siedział w tłumie, gdy kot, który jeszcze tak niedawno z kamiennym pyskiem wstępował z nimi do obozu, teraz stał przed Jaśminową Gwiazdą, dołączając do grona Klifiaków. Blask siedział obok swojej siostry, wiodąc wzrokiem na "tatę", potem na zastępczynię, potem tłum i wreszcie - na Zajęczy Ogon, bo to ona doczekała się zostania mentorką teraz już Kruczej Łapy. Dołączył do chóru, gdy klan zaczął skandować imię świeżego ucznia. 

Usiadł przy stercie ze zwierzyną, podgryzając kość, która została ze zjedzonej piszczki. Obok niego siedziała mentorką wylizująca swoją łapę. Puchata kotka obserwowała z daleka niebieskiego kocura, który rozmawiał właśnie ze swoją mentorką.
— Jestem ciekawa, jak sobie poradzi. — miauknęła Kalinkowa Łodyga. — Myślałam, że zemdleję, jak zobaczyłam takie chuchro. Dobrze, że chociaż nie opierał się przed kuracją.
—  To byłoby głupie nie przyjąć pomocy, która została ci podsunięta pod nos. — stwierdził Lśniąca Łapa. — On nie wygląda na chętnego do rozmów.
— W zasadzie to mu się nie dziwię. Jest w nowym miejscu wśród nowych kotów. Chyba musi się przyzwyczaić.
— Nie wiem. Urodziłem się w klanie, nie znam tego uczucia — powiedział. Świat bez innych kotów, które mogłyby cię wesprzeć, wydawał się tak szary i bezbarwny. Niemal każdy potrzebował czasami z kimś rozmawiać.

* * *
Zbliżył nos ku ziemi, starając się wyłapać zapachy, chociaż wcześniej padało, a wilgoć zdawała się zmyć wszystko. Każdy najmniejszy ślad, który mógłby pomóc przy tropieniu. Spojrzał się na Kalinkową Łodygę. Wojowniczka także śledziła wzrokiem jego poczynania.
Z drugiej strony, nieco dalej, szła Zajęczy Ogon z Kruczą Łapą. Runo leśne skrzypiało pod ich poduszkami jak na złość. Wątpił, czy cokolwiek upolują. 
— Znaleźliście jakiś trop? — miauknęła Kalinkowa Łodyga.
— Nic. Zwierzyna się pochowała.
— Wracajmy.
Biały kocur przeskoczył leżącą na trawie gałązkę, gdy zawracali się, zamierzając wrócić do obozu z pustymi łapami. Szkoda, że nic nie udało się upolować - mimo wszystko się nie dziwił, zwierzyna dopiero zaczynała wychodzić z nor. Wpatrywał się raz w swoje łapy, raz przed siebie. 
— Niezły klan bez jedzenia. — prychnął pod nosem pręgowany uczeń. Lśniąca Łapa zastrzygnął uszami.
— Może jutro bardziej się poszczęści. — odpowiedział. 
— Tak, racja, zwierzyna nagle powychodzi ze swoich kryjówek i wpadnie nam prosto w łapy.
Lśniąca Łapa odwrócił wzrok. Był zirytowany ciągłym walczeniem z zachowywaniem spokoju. Dlaczego musiał być tak sarkastyczny i szorstki w zwykłych rozmowach?
Komunikacja z niektórymi była trudniejsza, niż przypuszczał.
— Nie musisz taki być.
— Jaki?
Albinos nawet nie zdążył odpowiedzieć, bo oboje musieli przyspieszyć, by nadążyć za mentorkami. Żadne słowo nawet nie przeszłoby mu przez gardło. Sam nie wiedział, co powiedzieć.

* * *
Wieść o śmierci Jaśminowej Gwiazdy obiegła cały klan jak błyskawica. Na początku nie mógł uwierzyć, w sercu zapaliła się płonna nadzieja, że to głupi żart - w końcu jeszcze przed chwilą rozmawiał z "tatą" o Rysim Puchu i jej występku i nie było żadnego znaku, że liderowi coś dolega. A jednak...
Czuł, że jego łapy miękly jak garaletka. Nie potrafił się na nich utrzymać, cały obraz rozmazywał mu się od łez, gdy widział, jak ciało tak ważnego dla niego kota jest wynoszone z legowiska, by odprawić godny pogrzeb. 
Strumień łez wylewał się z jego oczu, a on powstrzymywał się od wrzasku histerii. Jego całe futro się zjeżyło, a wszystko ogarnęła tylko panika. Jak to mogło się stać? Jak?
Sam nie wiedział, czy potrafił wytargać się z legowiska uczniów. Czy potrafił spojrzeć w martwe, pozbawione blasku życia oczy, które jeszcze tak niedawno patrzyły się na niego, wodząc czule wzrokiem swoje dziecko. 
Wysunął pazury i wbił je w posłanie z mchu, chowając w nim pysk, z którego wylewały się gorzkie łzy. Był tak wściekły na siebie. Nawet nie zdążył powiedzieć Jaśminowej Gwieździe czegoś miłego. Nie zdążył udowodnić tacie, że będzie silnym wojownikiem, który poświęci wszystko dla dobra swojego klanu i swojej rodziny.
Bał się podchodzić do Zimorodek. Bał się zobaczyć jej twarzy. Bał się zobaczyć jej smutku.
Czuł, że źrenice zmniejszyły mu się do wielkości ziarnka maku. Serce biło mu jak oszalałe i za nic w świecie nie wyobrażał sobie, że prędzej czy później musi spojrzeć. Powiódł wzrokiem po pustym legowisku. Prawie pustym.
Tylko jeden kot dopiero rozciągał się, jak gdyby nigdy nic, najwidoczniej pierwszy raz tego dnia stając  na nogi.
— Co ci? — spytał zdziwiony Krucza Łapa. — Wyglądasz co najmniej, jakby ktoś ci umarł.
— Bo ktoś umarł! — warknął Lśniąca Łapa, ku zdziwieniu towarzysza. Odwrócił się, próbując strzepać łzy z oczu. Dołączył do klanu. Z trudem.
Wpatrywał się wciąż w szoku w puste oczy "taty". Jak mogło do tego dojść? Przecież jeszcze przed chwilą Jaśminowa Gwiazda było żywe. To głupie nieporozumienie.
Ale im dłużej próbował siebie okłamywać, tym bardziej zaczynał wątpić w swoje własne słowa. 
Dołączył do kotów czuwających przy zmarłym liderze. Mógłby przysiąc, że byłby w stanie tkwić w tej pozycji przez kolejnych miliard księżyców. Wtulił nos w znajome futro, wchłaniał znajomą woń, patrzył w znajome, ale tak inne oczy. Nawet, gdy trzeba było już odchodzić, robił wszystko, żeby zostać przy "ojcu" jeszcze chociaż uderzenie serca dłużej.
Wciąż nie mógł uwierzyć w te martwe oczy. Odwrócił wzrok i spuścił głowę, gdy ceremonia dobiegała końca, a koty wynosiły ciało, by je pogrzebać. Tak bardzo chciał, by Jaśminkowi nic nie było. By było szczęśliwe, gdziekolwiek znajdzie się po śmierci. 
Tak bardzo tęsknił, a to był tylko moment. Westchnął, odetchnął, próbując uspokoić bijące serduszko. Próbując uspokoić nerwy.

[5% przyznane]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz