BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

18 kwietnia 2022

Od Bylicy

Trzy małe kulki leżały u jej boku. Dwie z nich były niebieskie, jedna wyglądała niemalże jak jej kopia, z powodu dzikiego pręgowania, białych łapek i srebrnego futerka, natomiast druga była jednolita ze skarpetkami tylko na przednich kończynach. Trzecia kulka miała kompletnie inny kolor futra, ponieważ była bura w ciemniejsze cętki, a jej policzki były puchate z kręcącym się futerkiem. Te dwie cechy przywodziły Bylicy na myśl jej ukochaną babcię, Pląsającą Sójkę. Ciekawe, jakie kolory oczu będą miały te kocięta. Na obecną chwilę nie dało się tego stwierdzić, gdyż młode dalej nie otworzyły swych ślipek.
Jak większość kocich mam, Bylica od razu pokochała trzy kulki futra noszące jej geny. Wyglądały na zdrowe, mimo, iż nie były największe. Przepychały się, chcąc znaleźć jak najlepszą pozycję do wysysania swego słodkiego pokarmu, wytworzonego przez organizm ich matki, co było dobrym znakiem. Błękitna czule liznęła każde z kociąt po kolei między uszami.
Kocia matka wyjrzała przez dziuplę. Było południe. Powinna już dawno zapolować. Siostra Dzikiego Gona wstała, sprawiając, że kulki zaczęły mocno piszczeć. Bylica pacnęła je delikatnie ogonem, co niestety sprawiło tylko, iż jej młode zaczęły wydawać jeszcze więcej dźwięków, które mogły przywabić do kryjówki potencjalne drapieżniki. Powalony pień drzewa, w którego dziupli osiedliła się Bylica, opierał się o drugie, stojące drzewo, co sprawiało, iż było w pewnej odległości od ziemi, ale nie na tyle dużej, aby spadając któreś z kociąt mogło sobie zrobić krzywdę, ani na tyle, by nie mogło wrócić do środka (oczywiście, kiedy już nauczy się chodzić, bo jak na razie dzieci Sada były w stanie co najwyżej czołgać się po mchu). Bylica wybrała więc mądrze miejsce w którym wychowywać będzie swe kocięta przez pierwsze księżyce ich życia. Kiedy będą wstanie już wspinać się na drzewa, ich matka znajdzie inne, stojące drzewo o obszernej dziupli, aby uniknąć części drapieżników. Teraz jednak musiała zrobić coś, aby kocięta przestały piszczeć, bo mimo iż naprawdę bardzo chciała z nimi zostać, to musiała iść na polowanie. Jak padnie z głodu, albo będzie jeść za mało, to i kocięta umrą.
Kocica przeniosła ostrożnie puszyste kulki dalej w głąb dziupli, ułożyła je jak najbliżej ściany. Następnie przesunęła legowisko tak, aby jego część zakrywała nieco maleństwa. Po chwili położyła między kociętami szyszkę od Pląsającej Sójki. Nim wyszła z dziupli obejrzała się jeszcze jeden raz, aby spojrzeć na swe kociaki. Potem ruszyła na polowanie.
***

Po zjedzeniu dorodnego okazu nornicy, Bylica skierowała swe kroki z powrotem do swych kociąt. Postanowiła iść skrótem, ponieważ każda kolejna chwila w której jej kocięta były same, była chwilą, w której mogło im się coś stać. Maluchy były bezbronne, nie byłyby wstanie nawet podjąć prób ucieczki, gdyby jakieś zwierzę weszło do ich kryjówki. Srebrna żwawym krokiem szła przed siebie. Wiatr muskał jej futro, chmury zakrywały słońce. Bylica wciągnęła nosem powietrze. Zanosiło się na deszcz. Dobrze, będzie ją jeszcze trudniej wyczuć potencjalnym drapieżnikom, które mogły by mieć chrapkę na jej kocięta.
Może i była nieco przewrażliwiona, że jeszcze do tego codziennie tarzała się w mięcie, ale hej, lepiej tak niż żeby jej kocięta skończyły w paszczy jakiejś kuny, czy innego groźnego zwierza.
Niespodziewanie do nozdrzy Bylicy dotarł znajomy jej zapach.
Krew.
I to kocia krew.
Zielonooka szybko ruszyła przez wysoką trawę, zbaczając z kursu.
Zapach stawał się coraz bardziej intensywny. Po chwili szybkiego truchtu oczom błękitnej ukazała się niewielka, rozpadająca się nieco norka. Biło od niej tym zapachem. Zapachem bólu, śmierci, ale także…
mleka?
Po chwili, kiedy podeszła bliżej, do jej uszu doszły piski. Bylica wsunęła głowę do środka.
To, co ukazało się jej oczom, nie było czymś, co spodziewała by się dzisiaj zobaczyć. Zszokowana kocica wstrzymała na moment oddech, aby potem głęboko wciągnąć przesiąknięte zapachem krwii powietrze.
W środku leżała martwa, dość młoda, przeraźliwie chuda kotka. Wokół niej była plama krwi. Krwi, która moczyła jej czekoladowo-rude-białe futro. Pysk miała wykrzywiony w agonii, brązowe oczy wbite w sklepienie nory.
Ale na tym smutnym, przerażającym obrazie znajdowało się także coś, co dawało nadzieję. Coś, co mimo otaczającej go śmierci, było żywe, i jak widać, chciało takie pozostać, bo ślepo nawoływało swą tragicznie zmarłą matkę piskami.
Dwie, małe kulki.
Obie chude, głodne, ale żywe, domagające się pokarmu i ciepła, którego ich rodzicielka nie mogła im już dać, nawet gdyby tego bardzo chciała.
Jedna z owych kulek była liliowa z białymi plamami, druga natomiast szylkretowa, bardzo podobna do matki, jednak mająca mniej bieli.
Bylica ostrożnym krokiem, pochylona, ponieważ nora była naprawdę mała, wślizgnęła się do środka, po czym delikatnie chwyciła dwie małe kulki za kark. Usłyszała piski protestu, jednak nie uległa im, bo wiedziała, co by się stało z tymi cudem ocalałymi istotkami, gdyby je tu zostawiła, u boku ich matki.
Nie znała jej imienia. W ogóle nigdy jej na oczy nie widziała. Ale mimo tego, iż potrafiła być mściwa i okrutna, mimo tego, że spokojnie można by ją było nazwać wariatką i potencjalną morderczynią, to jak miała by nie współczuć tej kotce i jej niewinnym, osieroconym kociętom?
Bylica wyszła z nory w której miało miejsce tyle cierpienia, trzymając dwie kulki w pysku. Jedyne, co pozostało po nieznajomej kotce.
Wychodząc Bylica zaczepiła swą nogą o próg nory. Już po chwili po wejściu do niej nie było ani śladu, gdyż ta zawaliła się, grzebiąc pod masą ziemi ciało matki dwójki osieroconych kociąt. Ta nora stała się i miejscem narodzin, jak i grobem.
Srebrna żwawym krokiem udała się do kryjówki, w której pozostawiła swe kocięta. Po drodze zaczął padać deszcz, łapy grzęzły jej przez to jeszcze bardziej w błocie, a małe zdezorientowane kocięta piszczały z powodu zimna i przerażenia. Kiedy oczom Bylicy ukazał się pień, ta przyspieszyła. Już prawie. Po kilku, kilkunastu ciągnących się jej jak i małym kulkom uderzeniach serca, Bylica w końcu weszła do dziupli powalonego drzewa, gdzie czekały na nią jeszcze trzy małe szkraby.
Kocica położyła swoje puchate kocięta obok siebie. Były niemal w tym samym wieku co znajdki, spokojnie mogła by w przyszłości wcisnąć im kit, że wszystkie są jej biologicznymi dziećmi, ale nie miała takiego zamiaru. Nie chciała ich oszukiwać odnośnie ich pochodzenia tak, jak to zrobiła Sikorkowy Śpiew. Błękitna położyła dwie nowe kulki obok swoich własnych, po czym wszystkie okryła ogonem.
Trzeba było je wszystkie teraz nazwać.
- No dobra, to jakie będziecie mieć imiona? – powiedziała Bylica, patrząc na wijące się przy jej boku parówki. – hmmmm… – spojrzała na młodą, liliową koteczkę. – To może…Gołąbek?
Kocię pisnęło, tak jakby imię mu się nie za bardzo spodobało.
- Dobrze, dobrze, to może… Kminek?
Nie usłyszała pisku protestu, więc uznała, że tak właśnie ostatecznie będzie się nazywać to chude maleństwo.
- A ty, maluchu? – spojrzała na własnego potomka. – Hm… a może… Orzechówka…? Nie, jednak nie, to do ciebie nie pasuje… muszę wybierać mądrze, bo będą to w końcu wasze imiona, możliwe, że na całe życie, chyba że je zmienicie…hmm… to może… Krokus?
Jedno z kociąt zaczęło mocniej ugniatać jej brzuch, pragnąc otrzymać więcej mleka.
-Ale głodny jesteś! – powiedziała do jedynego kocurka w całej gromadce. – Nazwę cię Fiołek, co ty na to?
Kocię pisnęło buntowniczo.
- Żonkil? Narcyz? – zaczęła wymieniać, patrząc na kocię wyglądające niemal identycznie jak ona.
Znowu pisk.
- Niech będzie już Fiołek. – powiedziała kocica, przenosząc wzrok na kolejne kocię. Mała jednolita kulka spożywała swój posiłek, delikatnie ugniatając ją łapkami. Bylica spojrzała w stronę wyjścia z dziupli. Deszcz nie przestawał padać, krople uderzały o korę, przy czym towarzyszył im dźwięk. Chlup, Chlup, Chlup… właśnie! - Deszczyk, będziesz się nazywać Deszczyk. – powiedziała czule Bylica, patrząc na niewielkie niebieskie kociątko. – A ty, młoda? – zwróciła się do drugiej ze znajdek, tej bardzo podobnej do swej martwej już matki. – może Skowronek?
Kocię pisnęło, jednak tym razem Bylica uznała, iż był to pisk zadowolenia, więc właśnie na tym imieniu skończyła.
Bylica zmieniła pozycję. Położyła się bardziej na boku, jej głowa dotknęła mchu. Ogon córki Bąbla zakrył jej nos, ale również i kocięta zostały nim okryte.
- Jest was całkiem sporo… oby udało mi się was wykarmić… - powiedziała bardziej do siebie niż do kociąt błękitna, po czym z uśmiechem wsłuchała się w odgłosy deszczu, zapadając po chwili w sen.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz