BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Dla owocniaków nadszedł trudny okres. Wszystko zaczęło się od śmierci wiekowej szamanki Świergot i jej partnerki, zastępczyni Gruszki. Za nią pociągnęły się śmierci liderki, rozpacz i tęsknota, które pociągnęła za sobą najmłodszą medyczkę, by skończyć na wybuchu epidemii zielonego kaszlu. Zmarło wiele kotów, jeszcze więcej wciąż walczy z chorobą, a pora nagich drzew tylko potęguje kryzys. Jeden z patroli miał niesamowite szczęście – natrafił na grupę wędrownych uzdrowicieli. Natychmiast wyraziła ona chęć pomocy. Derwisz, Jaskier i Jeżogłówka zostali tymczasowo przyjęci w progi Owocowego Lasu. Zamieszkują Upadłą Gwiazdę i dzielą się z tubylcami ziołami, pomocą, jak i również ciekawą wiedzą.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot u Samotników!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Burzy!
(dwa wolne miejsca!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Owocowym Lesie!
(dwa wolne miejsca!)

Zmiana pory roku już 7 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

01 marca 2021

Od Szeptu (Szepczącej Łapy)

 Szept wychynęła ze żłobka. Tak jak i większość pozostałych kotów jej klanu usłyszała Mokrą Gwiazdę, który zwoływał zebranie. Spojrzała na niego spod przymrużonych oczu. Po tym jak mówił o niej na zgromadzeniu i po karze jaką jej dał znienawidziła go. Pomimo owej nienawiści i chęci zemsty postanowiła posłuchać co ten ma do obwieszczenia. Gdy usłyszała, że niebieskooki wymawia imię jej brata zdziwiona spojrzała na rudego. Dzika Łapa stanął tuż przed liderem. Tygrysio pręgowany kocur wymówił znaną już wielu kotom formułkę mianowania na wojownika, po czym spytał syna Bąbla czy ten przysięga bronić Klanu Burzy nawet za cenę swojego życia. Po chwili niebieska kotka usłyszała odpowiedź dziko pręgowanego kocura. Tłum wykrzykiwał nowe imię syna Sikorkowego Śpiewu, podczas gdy ten stał dalej w jednym miejscu. Szept aż zrobiło się gorąco. Został mianowany przed nią, pomimo to, że kilka dni przed zgromadzeniem jej mentor powiedział iż jest kwestią bardzo krótkiego czasu aż zostanie wojowniczką. Przez to głupie zgromadzenie…..straciła to. Straciła wszystko na co pracowała przez te około sześć księżycy swojego żywota. Straciła swą rangę, uznanie, godność, a co chyba najważniejsze – straciła szansę by utrzeć nosa Dzikiemu Gonowi. Czyżby Mokra Gwiazda zrobił jej celowo na złość? W końcu wszyscy wiedzieli jak ona i Dziki bardzo się nienawidzą i jak bardzo każde z nich chce ukończyć trening przed tym drugim. Szybko odsunęła od siebie tę myśl gdyż zobaczyła, że nowo mianowany wojownik kieruję się w jej stronę. Podszedł do niej powoli, po czym wyszeptał:
- Widzisz kto od początku był sprawniejszy? Kto był lepszy, kto silniejszy? No właśnie, to od początku byłem ja. – Srebrna kotka odsłoniła swe kły, podczas gdy rudy kontynuował – Widzisz, ja mam wszystko, a ty…. nic.  Nie masz nic, straciłaś wszystko….w sumie….może to dlatego, że jesteś niczym? - ostatnie słowa wyszeptał jej prosto do ucha po czym odwrócił się w stronę kotów, które chciały mu pogratulować nowej rangi. Wnuczka Pląsającej Sójki stała w jednym miejscu z lekko uchylonym pyszczkiem, podczas gdy mentorka Dzikiego Gona składała mu wielkie gratulacje, mówiła, jak to zasłużył na tytuł wojownika. Szept przyglądała się temu, podczas gdy dolna powieka jednego z jej oczu drgała w nieznanym jej rytmie. Kocica odwróciła się napięcie, po czym poszła w stronę kociarni. Trzcina właśnie wychodziła ze środka, a za nią podążały jej trzy córki. Gdy Szept mijała się z nimi tuż przed wejściem do żłobka, nie zrozumiała dokładnie, co Trzcina mówiła, ale zarejestrowała za to, że była samotniczka wskazała łapą na Dzikiego Gona, któremu właśnie gratulowała Sikorkowy Śpiew. Tak, jednolita kocica jemu gratulowała, a ani razu córki nie odwiedziła. Ani razu, ani na chwilkę, choćby na kilka uderzeń serca. Szept weszła do kamiennego legowiska. Upewniwszy się, że nikogo nie ma w pobliżu zatkała przezornie wejście mchem po czym położyła się na posłaniu. Włożyła sobie między łapy szyszkę, którą dostała od Pląsającej Sójki by mogła przechowywać swój kamień o który walczyła z Dzikim. Odłamek skalny nadal tam był i nadal przy niej trwał jak niezniszczalny przyjaciel, którego nawet „Święty Klan Gwiazdy” nie mógł jej odebrać. Pogładziła szyszkę od góry, po czym zmrużyła oczy.
- Jeszcze zobaczą, jeszcze doczekają się zemsty. – wyszeptała tak cicho, że o ile nie stało by się tuż obok niej nie można by było tego usłyszeć. – Zemszczę się na nich…na nich wszystkich. – dodała wysuwając pazury, a jej intensywnie zielone oczy błysnęły złowrogo.
Posted by
.

2 komentarze:

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)