BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

doszło do ataku na książęta, podczas którego Sterletowa Łapa utracił jedną z kończyn. Od tamtej pory między samotnikami a Klanem Nocy, trwa zawzięta walka. Zgodnie z zeznaniami przesłuchiwanych kotów, atakujący ich klan samotnicy nie są zwykłymi włóczęgami, a zorganizowaną grupą, która za cel obrała sobie sam ród władców. Wojownicy dzień w dzień wyruszają na nieznane tereny, przeszukując je z nadzieją znalezienia wskazówek, które doprowadzą ich do swych przeciwników. Spieniona Gwiazda, która władzę objęła po swej niedawno zmarłej matce, pracuje ciężko każdego wschodu słońca, wraz z zastępczyniami analizując dostarczane im wieści z granicy.
Niestety, w ostatnich spotkaniach uczestniczyć mogła jedynie jedna z jej zastępczyń - Mandarynkowe Pióro, która tymczasowo przejęła obowiązki po swej siostrze, aktualnie zajmującej się odchowaniem kociąt zrodzonych z sojuszu Klanu Nocy oraz Klanu Wilka.

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot Samotników!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(trzy wolne miejsca!)

Na blogu zawitał nowy event walentynkowy! || Zmiana pory roku już 20 kwietnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

31 sierpnia 2024

Od Zmierzchu (Zmierzchającej Łapy) CD. Mandarynki (Mandarynkowego Pióra)

Z niedowierzaniem wpatrywała się w wielkie, wściekłe, pomarańczowe ślepia, które bez cienia skruchy ją piorunowały i ściągały z powrotem na ziemię. Tylko… Co ona takiego zrobiła? Niepewnie przeanalizowała swoje poprzednie posunięcia z nadzieją, że będzie miała jakieś usprawiedliwienie. Ale w głowie trwała jej przejmująca, niewytłumaczalna pustka. Niepewnie się otrzepała i wstała na chwiejne łapki, nie spuszczając wzroku z niewielkiej sylwetki.
– Przepraszam - wymamrotała cicho i spuściła wzrok na swoje łapy. Zdążyła już dojrzeć krwisty symbol lotosu na czole srebrnej, który jak gdyby ostrzegał ją, by uważać na słowa. Zadzieranie z rodem królewskim… No, po prostu nie było dość dobrym pomysłem. Ba, kotka nawet dość ją zaintrygowała, ale czarna była zbyt struchlała, by rozpocząć rozmowę. - Jak mogę się odwdzięczyć?
Srebrna spojrzała na nią z góry, co z resztą nie było zaskakujące, gdyż ta była od Zmierzchu jakieś pół głowy wyższa. Emanowała spokojem, zdecydowaniem i wiedzą o swoim miejscu w społeczeństwie, no ba, przecież księżniczka musi się zachowywać wyniośle. Czy tego chce, czy nie. Jednak… Zielonooka wyczuwała jej skrywane ciepło i nadzieję, gdzieś tam, gdzie niełatwo było dotrzeć.
– Po prostu nie właź mi pod łapy - skwitowała, odwracając się obojętnie. Jeszcze kiedyś zrówna ją ku sobie. Może.
– Jak sobie życzysz - odpowiedziała ulegle, ledwie szeptem, skłaniając z szacunkiem głowę i odprowadzając kotkę wzrokiem. Kiedyś.

***

Żal.
Negatywny stan emocjonalny spowodowany doznaną stratą. Towarzyszy mu często trudność w pogodzeniu się, że tego, co utracone już nie ma i wynikającym z tego brakiem akceptacji rzeczywistości takiej, jaka jest tu i teraz.

Znała te słowa. Sama kiedyś skleciła je w całość po pierwszym spotkaniu z Mandarynkowym Piórem, wtedy Mandarynką. Czuła żal, że nie dała rady przełamać lodu serca czarnej. Nie wtedy. Ale czy to na pewno był żal? Była pewna, że dopiero teraz właściwie zasmakowała tego uczucia. Tej pustki. Ale… Nie straciła nic poza nadzieją. To w takim razie… Co czuła?
Brak chęci do wykonywania czynności związanych z utrzymywaniem się przy życiu czy jakąkolwiek aktywnością fizyczną przestały ją interesować. Życie to był jeden wielki żart. I do tego kiepsko opowiedziany. Nienawidziła czekoladowych. Nienawidziła ich całych, od czubków wąsów po delikatną powłokę otulającą poduszki łap. Chcieli odebrać jej brata. Chcieli jej bratu odebrać ją. Nie mogła żyć w ciągłym strachu, obawiając się tych krwiożerczych istot, ale jaki miała wybór? Nie miała go.
Przymrużyła oczy, gdy światło poranka wpadło przez zasłonę z liści do legowiska i zaczęło zwiastować kolejny dzień. Nie chciała wstawać. Mandarynkowe Pióro nie będzie na nią wiecznie czekać, ale nie zamierzała się spieszyć. Nie, jeśli nie był to szczytny cel. Niechętnie przewróciła się z pleców na bok i z zaskoczeniem powietrze gwałtownie uciekło jej z płuc. Znała tę sylwetkę, smukłą i królewską. A przede wszystkim była to ta sylwetka, której mogła zaufać. I nie chciała, by oglądała ją ona w tak tragicznym stanie.

[448 słów]
[przyznany 9%]
<Mandarynko?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)