BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 sierpnia 2024

Od Siewczej Łapy

"Nie możesz tak ciągle żyć. To nie życie"
"Słoneczko, powiedz, czego się tak boisz?"
"Siewka, ogarnij się. Nie możesz się ciągle bać"
"Przepraszam, ona taka już jest"
"Siewka? Ten dziwak co się boi własnego cienia?"
Jęknęła, czując narastającą w niej bezsilność. Brzuch wykręcał się. Umysł próbował od tego uciec. Nie mógł. Na każdym kroku. Każdy napotkany kot. Uh. 
Wstała, lecz po chwili znów się położyła. Mdliło ją od tego wszystkiego. Nie wiedziała co robić. Tyle tego wszystkiego. A ona wciąż  stała w miejscu. Wciąż. Nie niezmiennie. Od początku do końca. Nie chciała tego. Wbrew pozorom wcale nie czuła się z tym wszystkim dobrze. Chciałaby być jak siostra. Jak matka. Jak każdy. Nie być ciągle na uboczu. Mieć przyjaciół. Poznać kogoś jak mama tatę. 
Ale nie umiała. Wciąż w miejscu stała. Niczym skała pośród głębin mórz. Całkowicie sparaliżowana.
– Siewko? 
Spojrzała w stronę siostry. Kremowa stała nad nią. Na pewno zastanawiała się nad czym znów użalała się jej siostra. Jaką znów wymówkę wymyśliła by uciec przed swoimi wszystkimi obawami.
– Idziesz na patrol wieczorny? – wypomniała jej. 
Siewka bała się jej spojrzeć w oczy. Kuliła się w cieniu kremowej. Tylko ją obciążała. Obydwie o tym dobrze wiedziały. Kiwnęła się lekko głową, bojąc się innej konfrontacji. Nie wiedziała co zrobić. jak sprawić by jej przebaczyła. Nie chciała taka być. Chciała być lepsza. Chociaż troszkę dla niej. Dla mamy. Dla swojego mentora. Wszystko ostatnio tak strasznie się sypało. Życie ulatywało jej pomiędzy łap. Nieustanna rutyna treningów i brania medykamentów. 
– No to chodź. Spóźnimy się. – warknęła na nią. 
Szylkretka niemal pisnęła. Potulnie wstała i ze wzrokiem wtulonym w podłoże ruszyła do przodu. Kotka pilnowała jej. Nie pozwalała jej uciec. Nie miała litości. Nawet jeśli dobrze wiedziała jak to ją przerażało. Przebywanie z innymi kotami. Z obcymi wojownikami. Słyszała ich. Wiedziała, że ją wyśmiewają. Docierały do niej ich słowa. O jej bezużyteczności. Ciężarze jaki stanowiła. Lepiej im wszystko było by bez niej. 
– Siewko, wszystko w porządku? – siostra nie odpuszczała. 
Czuła jak na nią ducha. Ciepły oddech łaskotał ją w futro. Nieustanna cisza. Kiwnęła w końcu łbem, nie mogąc wytrzymać napięcia. Nieprzyjemne uczucie świerzbiło ją w łapy. Skłamała. Nie lubiła tego robić. Próbowała uspokoić oddech.
Na marne. 

* * *

Nic się nie zmieniało. Nie przeszła przemiany. Nie zmieniła się. Zdawało się być tylko gorzej. Czuła na sobie ich wzrok. Przeszywający. Kujący. Tak bolący.
Staczała się. Niszczyła wszystko. Co miała zrobić. Rozwiązania się kończyły. Problemy narastały. Było tylko gorzej. Coraz gorzej. 
Uderzyła pyskiem o podłoże. Zaskoczona przestraszyła się. Nie spała. Nie mogła zasnąć. Myśli kłębiły się w umyśle. Świrowały. Zupełnie jak Siewka. Nieprzytomna tylko gorzej funkcjonowała. Tylko więcej spojrzeń przyciągała. 
Tylko ich martwiła. 
Jedyne rozwiązanie leżało pod jej łapą. Bała się jej podnieść. Bała się nakrycia. Nie chciała ich do medyka. Pokazywać jak bardzo sobie nie radzi. Coraz mocniej martwić wszystkich. Grzechotka cicho grzechotała. Ususzone nasiona odbijały się od ścianek. Było coś w tym. Jakoś przynosiło ukojenie. Chociaż niewielkie. 
Wziąć czy nie wziąć?
Dylemat w niej narastał. Powoli na niebo wkradał się mrok. Niedługo wszyscy wrócą. Legowisko uczniów się znów napełni. Nakryją ją. Jaskółka odkryje jej zamiary. Powie matce. Powie mentorowi. Będzie skończona. Wszystko będzie tylko gorsze. 
Wzięła je. Przełknęła gorzki smak śliną. 
Żałowała. 


[słowa 520]
[przyznano 10%]

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)