Nowe kocięta okazały się być, ku nieszczęściu niektórych, bardzo podobne do rodziny od strony ojca. Rudzik, najstarszy z dzieci Ognistej Piękności stał się prawie swoim ojcem. Prawie, bo nie nazywał siebie bogiem, lecz półbogiem. Pożar, najmłodsza siostra kocurka była nie lepsza. Jedynie Aksamitka z wyglądu przypominająca Piaskową Gwiazdę wyrosła na optymistkę i radosne dziecko co mogło nie ucieszyć za to część rodziny Rudych.
Jednym i możliwe jedynym rudym kotem, może oprócz Ostowego Pędu, który cieszył się z choć jednego dziecka niegbura był Piaszczysta Zamieć. Zastępca i jednocześnie stryjek ojca kociąt pomimo przynależności do rodu Piaskowej Gwiazdy, a nawet ten, który odziedziczył po niej pierwszy człon swojego imienia, nie uważał, w przeciwieństwe do niej, wyższości rudych nad nierudymi.
Wieczorny wiatr owiewał futerka najmłodszych członków Klanu Burzy przylegających do futra matki. Słońce schowało się za horyzontem, lecz ciągle niebo było zabarwione, lecz żółty zamienił się w barwę krwistoczerwoną. Trele przeróżnych ptaków, które szykowały się do lotu lub zostały na zimę, ucichły wraz ze zniknięciem wielkiej, świecącej kuli.
Do wywiniętych uszu kota zwanego Rudzikiem doszedł dźwięk łap stąpających po podłożu. Z każdym uderzeniem serca słychać je było coraz głośniej. Ktoś szedł do żłóbka. Siedzący tyłem do wejścia kocurek odwrócił się, by wbić swoje spojrzenie w kremowego kocura, którego łeb zajrzał do środka. Zaraz potem całe cielsko ukazało się oczom zgromadzonych w pniu żłobka.
– Witaj Piaszczysta Zamiecio - młoda karmicielka mruknęła do żółtookiego, przywdziewając lekki uśmiech na swój pysk.
Zastępca pokiwał głową, łypiąc swoim wzrokiem na kocięta.
– Witaj – kremowy podszedł najwolniejszym ze swych kroków, by nie przestraszyć dzieci swojego siostrzeńca. – Wszystko dobrze? – wskazał ogonem na siedzące obok cętkowanej małe płomyki.
– Tak – tym zaczęła swój wywód.
Matka Rudzika była prawdziwą gadułą, więc pysk jej się nie zamykał. Zaczęła od tego, jakie to są kociaki, po czym przeszła na narzekanie na swojego partnera, że nie odwiedza jej.
Pręgowany klasycznie westchnął. Dlaczego musiała tak ględzić. Naprawdę nie podobało mu się to. Mogła przestać. Zamyślił się jednak na temat, kim był u licha ten kot. Coś mu tam świtało, że jest jakiś kocur w jego rodzinie, a nawet jest zastępcą Obserwującej Gwiazdy, lecz nie wiedział, kto to był, a nawet czy mama nie kłamała, opowiadając im o rodzinie. Mogła. Mogła przecież wszystko.
Nie wytrzymał. Musiał się zapytać, czy to była prawda. Aż go korciło, by potwierdzić. Cóż to byłby za prestiż. Mógłby uznać wtedy nareszcie przywódczynię jako kota z mózgiem, choć odrobinę większym mózgiem niż mają myszy. Wstał, po czym przybliżył się do kocura. Usiadł pod jego łapami, patrząc w górę.
– Proszę pana? – zapytał kocura.
– Tak? – cętkowany popatrzył w dół na malucha. Wyczuwalny był spokój i łagodność w jego głosie.
– A to prawda, że jest pan zastępcą? – wyszedł na ciekawskiego kociaka, ale to nic. Teraz ciekawość wzięła górę.
Jednym i możliwe jedynym rudym kotem, może oprócz Ostowego Pędu, który cieszył się z choć jednego dziecka niegbura był Piaszczysta Zamieć. Zastępca i jednocześnie stryjek ojca kociąt pomimo przynależności do rodu Piaskowej Gwiazdy, a nawet ten, który odziedziczył po niej pierwszy człon swojego imienia, nie uważał, w przeciwieństwe do niej, wyższości rudych nad nierudymi.
Wieczorny wiatr owiewał futerka najmłodszych członków Klanu Burzy przylegających do futra matki. Słońce schowało się za horyzontem, lecz ciągle niebo było zabarwione, lecz żółty zamienił się w barwę krwistoczerwoną. Trele przeróżnych ptaków, które szykowały się do lotu lub zostały na zimę, ucichły wraz ze zniknięciem wielkiej, świecącej kuli.
Do wywiniętych uszu kota zwanego Rudzikiem doszedł dźwięk łap stąpających po podłożu. Z każdym uderzeniem serca słychać je było coraz głośniej. Ktoś szedł do żłóbka. Siedzący tyłem do wejścia kocurek odwrócił się, by wbić swoje spojrzenie w kremowego kocura, którego łeb zajrzał do środka. Zaraz potem całe cielsko ukazało się oczom zgromadzonych w pniu żłobka.
– Witaj Piaszczysta Zamiecio - młoda karmicielka mruknęła do żółtookiego, przywdziewając lekki uśmiech na swój pysk.
Zastępca pokiwał głową, łypiąc swoim wzrokiem na kocięta.
– Witaj – kremowy podszedł najwolniejszym ze swych kroków, by nie przestraszyć dzieci swojego siostrzeńca. – Wszystko dobrze? – wskazał ogonem na siedzące obok cętkowanej małe płomyki.
– Tak – tym zaczęła swój wywód.
Matka Rudzika była prawdziwą gadułą, więc pysk jej się nie zamykał. Zaczęła od tego, jakie to są kociaki, po czym przeszła na narzekanie na swojego partnera, że nie odwiedza jej.
Pręgowany klasycznie westchnął. Dlaczego musiała tak ględzić. Naprawdę nie podobało mu się to. Mogła przestać. Zamyślił się jednak na temat, kim był u licha ten kot. Coś mu tam świtało, że jest jakiś kocur w jego rodzinie, a nawet jest zastępcą Obserwującej Gwiazdy, lecz nie wiedział, kto to był, a nawet czy mama nie kłamała, opowiadając im o rodzinie. Mogła. Mogła przecież wszystko.
Nie wytrzymał. Musiał się zapytać, czy to była prawda. Aż go korciło, by potwierdzić. Cóż to byłby za prestiż. Mógłby uznać wtedy nareszcie przywódczynię jako kota z mózgiem, choć odrobinę większym mózgiem niż mają myszy. Wstał, po czym przybliżył się do kocura. Usiadł pod jego łapami, patrząc w górę.
– Proszę pana? – zapytał kocura.
– Tak? – cętkowany popatrzył w dół na malucha. Wyczuwalny był spokój i łagodność w jego głosie.
– A to prawda, że jest pan zastępcą? – wyszedł na ciekawskiego kociaka, ale to nic. Teraz ciekawość wzięła górę.
<Piaszczysta Zamiecio?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz