Spojrzała sennym wzrokiem na szaro-białą kulkę przy jej brzuchu. Siwek może i nie był jej dzieckiem, ale przecież nie mogła odmówić mu mleka, prawda? Wodnikowe Wzgórze bardzo dobrze zajmował się maluchem, a przynajmniej tak się jej wydawało. No może do czasu, teraz wojownik odpoczywał pochłonięty żałobą. Nie miała mu tego za złe, ostatnie zamieszanie w klanie sprawiało, że cieszyła się ze swojego bezpiecznego miejsca w żłobku. Może było trochę nudno, ale miała czas odpocząć. Szczerze mówiąc, nie tego się spodziewała, przychodząc tutaj.
Chłodny wiatr świszczał na zewnątrz, a wraz z nim latały liście, które kociaki z zapałem próbowały łapać. Z zamyślenia wyrwało ją ciche pokasływanie. Odwróciła głowę i spojrzała na Ikrę. Kocurek co chwilę kasłał, z niechęcią przerywając zabawę z bratem.
- Może powinnaś go zabrać do medyków? - zaproponowała Kotewkowy Powiew. - Lepiej się upewnić, czy nie przerodzi się to w coś poważnego. Idź, ja popilnuję w tym czasie reszty.
Mżawka wstała i z wdzięcznością schyliła głowę, delikatnie popychając Ikrę do wyjścia.
- Chodź, musimy gdzieś iść.
Niebieska była bardzo wdzięczna starszej kotce za pomoc. Może i czasem wydawała się aż zbyt miła (i uśmiechała się trochę fałszywie), ale jej porady były bardzo pomocne. Pewnie bez jej pomocy któremuś z kociaków już by się coś stało. Cały czas próbuje podążać za radami i poleceniami łaciatej, żeby ta była z niej dumna.
Po krótkim spacerku, podczas którego Ikra usilnie próbował złapać ogon kota, który przywitał się z Mżawką, dotarli do legowiska medyków.
- Halo? - zawołała, a po chwili z głębi wyłoniła się Zimorodkowa Łapa. - O, dobrze, że ktoś tu jest.
Posadziła kociaka obok siebie, owijając go ogonem.
- Ikra cały czas kaszle... Kotewkowy Powiew powiedziała, że może powinnam się tu z nim wybrać - opowiedziała kotce.
Liliowa obwąchała malucha, gdy ten patrzył się na nią ze zdziwieniem.
- AAA! Mamo! Ta pani chce mnie zjeść - krzyknął, po czym dalej lamentując, wyrwał się i schował za plecami niebieskiej.
- Nie bądź głuptasem, ona chce ci tylko pomóc - posłała uczennicy przepraszające spojrzenie, chwytając syna za kark I stawiając go przed sobą. - Przepraszam, czasami jest trochę strachliwy gdy weźmie się go z zaskoczenia. A tak właściwie, nie wydaje mi się, żebyśmy się poznały. Jestem Mżawka, chociaż to już pewnie wiesz - zaśmiała się nerwowo. - A ty nazywasz się Zimorodek, prawda?
Chłodny wiatr świszczał na zewnątrz, a wraz z nim latały liście, które kociaki z zapałem próbowały łapać. Z zamyślenia wyrwało ją ciche pokasływanie. Odwróciła głowę i spojrzała na Ikrę. Kocurek co chwilę kasłał, z niechęcią przerywając zabawę z bratem.
- Może powinnaś go zabrać do medyków? - zaproponowała Kotewkowy Powiew. - Lepiej się upewnić, czy nie przerodzi się to w coś poważnego. Idź, ja popilnuję w tym czasie reszty.
Mżawka wstała i z wdzięcznością schyliła głowę, delikatnie popychając Ikrę do wyjścia.
- Chodź, musimy gdzieś iść.
Niebieska była bardzo wdzięczna starszej kotce za pomoc. Może i czasem wydawała się aż zbyt miła (i uśmiechała się trochę fałszywie), ale jej porady były bardzo pomocne. Pewnie bez jej pomocy któremuś z kociaków już by się coś stało. Cały czas próbuje podążać za radami i poleceniami łaciatej, żeby ta była z niej dumna.
Po krótkim spacerku, podczas którego Ikra usilnie próbował złapać ogon kota, który przywitał się z Mżawką, dotarli do legowiska medyków.
- Halo? - zawołała, a po chwili z głębi wyłoniła się Zimorodkowa Łapa. - O, dobrze, że ktoś tu jest.
Posadziła kociaka obok siebie, owijając go ogonem.
- Ikra cały czas kaszle... Kotewkowy Powiew powiedziała, że może powinnam się tu z nim wybrać - opowiedziała kotce.
Liliowa obwąchała malucha, gdy ten patrzył się na nią ze zdziwieniem.
- AAA! Mamo! Ta pani chce mnie zjeść - krzyknął, po czym dalej lamentując, wyrwał się i schował za plecami niebieskiej.
- Nie bądź głuptasem, ona chce ci tylko pomóc - posłała uczennicy przepraszające spojrzenie, chwytając syna za kark I stawiając go przed sobą. - Przepraszam, czasami jest trochę strachliwy gdy weźmie się go z zaskoczenia. A tak właściwie, nie wydaje mi się, żebyśmy się poznały. Jestem Mżawka, chociaż to już pewnie wiesz - zaśmiała się nerwowo. - A ty nazywasz się Zimorodek, prawda?
<Zimorodek?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz