BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Straszliwy potwór, który terroryzował społeczność w końcu został pokonany. Owocniaki nareszcie mogą odetchnąć bez groźby w postaci szponów sępa nad swoimi głowami. Nie obeszło się jednak bez strat – oprócz wielu rannych, życie w walce z ptakiem stracili Maślak, Skałka, Listek oraz Ślimak. Od tamtej pory życie toczy się spokojnie, po malutku... No, prawie. Jednego z poranków wszystkich obudziła kłótnia Ambrowiec i Chrząszcza, kończąca się prośbą tej pierwszej w stronę liderki, by Sówka wygnała jej okropnego partnera. Stróżka nie spodziewała się jednak, że końcowo to ona stanie się wygnańcem. Zwyzywała przywódczynię i zabrała ze sobą trójkę swych bliskich, odchodząc w nieznane. Na szczęście luki szybko zapełniły się dzięki kociakom, które odnalazły dwa patrole – żłobek pęka w szwach ku uciesze królowej Kajzerki i lekkim zmartwieniu rządzących. Gęb bowiem przybywa, a zwierzyny ubywa...

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(Brak wolnych miejsc!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

28 sierpnia 2024

Od Siewczej Łapy

Lekka senność otulała ją. Niczym miękki mech. Chroniła ją. Przed wszystkim. Przed zmartwieniami. Przed spojrzeniami. Przed niepokojami. Była taka lekka i ciężka za razem. Krok chwiejny, lecz i pozbawiony trosk. Kolory tak wyblakłe, choć niegroźne. Miłe. Delikatne. Niczym ze snu.
– Siewcza Łapo? – głos był nie taki jak trzeba.
Spojrzała zdziwiona na kotkę. Medyczka przyglądała się jej. Uśmiechnęła się do niej lekko. Nie powinna być taka zmartwiona. Przecież było dobrze. Wszystko było dobrze.
– Wszystko w porządku, Siewcza Łapo? Patrzysz na te liście już dobre parę uderzeń serca. – martwiła się niebieska.
Szylkretka spojrzała na listki znajdujące się pod jej łapami. Zamrugała leniwie. Musiała zastanowić się chwilkę co ów paprochy robiły pomiędzy jej kończynami. Niezbyt radziła sobie z tym zadaniem. Nie miała siły nad tym rozmyślać. Zaakceptowała ten stan rzeczy. Dopiero widząc na sobie wzrok medyczki, przypomniała sobie o jej pytaniu. Zmrużyła ślipia próbując zebrać myśli. Nie pamiętała pytania. Jejku. Niezbyt tak wypadało. No trudno.
– To bardzo ładne listki. – odparła wymijająco.
Niebieska chyba niezadowoliła się tą odpowiedzią. Przynajmniej tak wydawało się jej. Jej pysk był taki zmarszczony. Zniknęła, a wraz nią Siewcze zmartwienie. Wróciła do wpatrywania się w listki. Jej myśli płynęły tak powoli. Ziewnęła. Chyba się zmęczyła. Wstała leniwie. Powolutku. Łapki czasem uciekały jej spod ciała. Rozjeżdżały się zabawnie. Chciała wyjść, ale na jej drodze stanęła inna kotka.
Czereśniowa Gałązka.
Siewka uśmiechnęła się na widok przyjaciółki.
– Siewcza Łapo, musimy porozmawiać. – ogłosiła starsza, a szylkretka pokiwała chętnie łebkiem.
Lubiła z nią rozmawiać. O snach.
– Co się dzieje? Jesteś inna. Nieobecna. Nie ma z tobą kontaktu. – lawina słów uderzyła w drobne ciałko.
Biedny umysł próbował je wszystkie przetrawić. Zacięła się na chwilkę. Już otworzyła pyszczek, ale go zamknęła. Nie mogła przecież jej powiedzieć. Prawie zapomniała. O jej sekrecie. Malutkim. Uroczym. Niegroźnym. Dlaczego się martwiła. Wszystko było w porządku.
Było w końcu spokojnie.
– Nie wysypiam się. – wysiliła się, marszcząc mordkę. – Bardzo. Złe sny.
Medyczka przyglądała się jej. Westchnęła.
– Czemu nie przyszłaś od razu? Jesteś młoda i rośniesz. A treningi z Pokrzywowymi Zaroślami masz coraz bardziej wymagające. Nie możesz się tak przepracowywać. Wykończysz się.
Siewka grzecznie kiwała łebkiem. To było śmieszne uczucie. Mogła przyrzec, że wykonując te ruchy powietrze wokół niej zdawało stać.
– Tutaj masz zioła. Wyśpij się. Przekażę Pokrzywkowi, żeby jutro dał ci wolne. – rzekła medyczka, kładąc pod jej łapkami zawiniątko. 
Szylkretka powąchała je. Liście melisy. Tak ładnie pachniały. Musiała parę zostawić sobie w legowisku. Lubiła ich zapach. Uśmiechnęła się.
– Dziękuję. – miauknęła Siewka i przytuliła się do medyczki. – Nie martw się. Bardzo ładnie się wyśpię.
Medyczka zdawała się zaniepokojona wciąż. Tak dziwnie napięta. Siewka prawie zapomniała wziąć ziół, ale w końcu opuściła legowisko medyków z zapakunkiem i bacznym wzrokiem Czereśni na sobie.


[trening medyczny 437]
[przyznano 9%]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz