BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

doszło do ataku na książęta, podczas którego Sterletowa Łapa utracił jedną z kończyn. Od tamtej pory między samotnikami a Klanem Nocy, trwa zawzięta walka. Zgodnie z zeznaniami przesłuchiwanych kotów, atakujący ich klan samotnicy nie są zwykłymi włóczęgami, a zorganizowaną grupą, która za cel obrała sobie sam ród władców. Wojownicy dzień w dzień wyruszają na nieznane tereny, przeszukując je z nadzieją znalezienia wskazówek, które doprowadzą ich do swych przeciwników. Spieniona Gwiazda, która władzę objęła po swej niedawno zmarłej matce, pracuje ciężko każdego wschodu słońca, wraz z zastępczyniami analizując dostarczane im wieści z granicy.
Niestety, w ostatnich spotkaniach uczestniczyć mogła jedynie jedna z jej zastępczyń - Mandarynkowe Pióro, która tymczasowo przejęła obowiązki po swej siostrze, aktualnie zajmującej się odchowaniem kociąt zrodzonych z sojuszu Klanu Nocy oraz Klanu Wilka.

W Klanie Wilka

Kult Mrocznej Puszczy w końcu się odzywa. Po księżycach spędzonych w milczeniu i poczuciu porzucenia przez własną przywódczynię, decydują się wziąć sprawy we własne łapy. Ciężko jest zatrzymać zbieraną przez taki czas gorycz i stłumienie, przepełnione niezadowoleniem z decyzji władzy. Ich modły do przodków nie idą na marne, gdyż przemawia do nich sama dusza potępiona, kryjąca się w ciele zastępczyni, Wilczej Tajgi. Sosnowa Igła szybko zdradza swą tożsamość i przyrównuje swych wyznawców do stóp. Dochodzi do udanego zamachu na Wieczorną Gwiazdę. Winą obarczeni zostają żądni zemsty samotnicy, których grupki już od dawna były mordowane przez kultystów. Nowa liderka przyjmuje imię Sosnowa Gwiazda, a wraz z nią, w Klanie Wilka następują brutalne zmiany, o czym już wkrótce członkowie mogli przekonać się na własne oczy. Podczas zgromadzenia, wbrew rozkazowi liderki, Skarabeuszowa Łapa, uczennica medyczki, wyjawia sekret dotyczący śmierci Wieczornej Gwiazdy. W obozie spotyka ją kara, dużo gorsza niż ktokolwiek mógłby sądzić. Zostaje odebrana jej pozycja, możliwość wychodzenia z obozu, zostaje wykluczona z życia klanowego, a nawet traci swe imię, stając się Głupią Łapą, wychowanką Olszowej Kory. Warto także wspomnieć, że w szale gniewu przywódczyni bezpowrotnie okalecza ciało młodej kotki, odrywając jej ogon oraz pokrywając jej grzbiet głębokimi szramami.

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Klifu i Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Wilka!
(brak wolnych miejsc!)

Znajdki w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 30 marca, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

22 sierpnia 2024

Od Zalotnej Łapy CD. Syczkowej Łapy

Skip z poprzedniego wątku - Akcja dzieje się po przeprowadzce i zgromadzeniu
Zalotna Łapa leżała na ziemi, wpatrując się w niebo. Był już wieczór, a słońce niemalże schowało się już za horyzontem. Niebo w dolnej części było jeszcze piękne, w różnych odcieniach pomarańczowego, różowego, a także żółtego. Niestety w pewnym momencie zmieniało się na bardzo ciemny granatowy, na którym można już było dostrzec zarys księżyca. Szylkretka westchnęła, kładąc głowę na swoich łapach. “Fajnie było na zgromadzeniu… ale może na następnym poznam jakieś inne koty. Algowa Struga nie była zła, powiedziała, że na pewno będzie jeszcze chciała z nami pogadać… ale ja nie wiem, czy chcę wykorzystać następne spotkanie na rozmowę z tymi samymi pyskami” westchnęła. “Żałuję, że nie udzielałam się na poprzednich, teraz jestem do tyłu z poznawaniem kotów. Ciekawe jak u Syczka? Czy on wcześniej już z kimś rozmawiał? A może Alga także była jego pierwszą zgromadzeniową znajomą?” spytała samej siebie. Na jej myśl nasunęła się pewna myśl. “Czemu by go nie spytać? Powinien być gdzieś niedaleko” pomyślała. Chociaż ostatnio trochę trudno było uzyskać prywatność. Czasami szwendały się tu jakieś koty z Klanu Nocy, a Wilczakom nie można było odchodzić za daleko. Zalotka nie chciała też, aby ktokolwiek usłyszał jej rozmowę. Chciała odrobinę prywatności i spokoju. “Będziemy musieli być ostrożni, jeśli poszlibyśmy gdzieś na spacer” stwierdziła. Nie podobała jej się ta cała przeprowadzka, ale tak było najbezpieczniej. W końcu na ich terenach grasowali kłusownicy, o czym Zalotna Łapa zdążyła się już przekonać… a nawet dostrzec to na własne oczy. “Dobrze, że koszmary już minęły. Przynajmniej Zapomniany Pocałunek nie była mi bliska, bo gdyby była, zapewne wciąż przeżywałabym żałobę” westchnęła. Po tym, jak poczęstowała się kilkoma nasionami maku, udało jej się pierwszy raz zasnąć bez snu o tej tragedii, a później już samo przeszło.
“Blade Lico krzyknął do niej… matko? Nie wiedziałam, że są spokrewnieni, o ile naprawdę są. Ciekawe jak mój mentor przeżył stratę tak ważnej osoby? Właściwie to nie wiem, czy byli blisko… nigdy nie pytałam się go o relacje z innymi kotami. Trudno, chociaż może powinnam?” pomyślała. “Ale Blade Lico to nie mój kolega, tylko nauczyciel. Chyba nie wypada urządzać sobie z nim pogawędek? Poza tym on raczej nie jest zachwycony, jak ktoś próbuje wymienić z nim kilka słów” dodała. “Nie jest złym mentorem, tylko trochę sztywny” zaśmiała się, a na jej pyszczek wkradł się uśmiech.
Zalotka podniosła się z miejsca. Poczuła, jak z lekka zesztywniały jej kości. “Aż tak długo tu siedziałam? Faktycznie, przecież przyszłam tu z nadzieją na dostanie słonecznej kąpieli, a teraz słońce już zachodzi” mruknęła. Po jakimś czasie bezczynnego siedzenia i wpatrywania się w niebo ze zmrużonymi oczami kotka ziewnęła. A zaraz po ziewnięciu podniosła się i wyciągnęła przednie łapy, najdalej jak umiała, próbując się rozciągnąć. Na końcu otrzepała się z liści, mchu i trawy, które zdążyły przez ten czas przyczepić się do jej jasnego futerka. “Kierunek, tymczasowy obóz…” pomyślała, chociaż wcale nie znajdowała się znowu tak daleko od niego. Widziała go, jak malował się na horyzoncie. “W sumie tu gdzie jestem, jest całkiem ustronnie. Może zabiorę tu Syczka?” spytała samej siebie. “A co dzieje się u Polanki? Dawno z nią nie rozmawiałam, ale ona nie była na patrolu. Ciekawe jak tam z jej psychiką, haha” zaśmiała się do samej siebie. “Wypadałoby spytać, ale co ja się tam będę męczyć? Nie w moim interesie leży dbanie o relacje z rodzeństwem… to znaczy, chciałabym, żeby były co najmniej dobre, ale nie mogę być jedyną, która się o nie stara!” stwierdziła. Chociaż właściwie kotka jeszcze nigdy nie pytała się Polanki co tam u niej, więc ten pierwszy raz chyba da się jeszcze przeżyć, ale następnym to już Polna Łapa będzie musiała się wysilić!
Zalotna Łapa ruszyła przed siebie, a gdy przemaszerowała kilka lisie ogony dalej od swojej miejscówki, rzuciła na nią jeszcze ostatni raz spojrzenie. Trawa w pewnym miejscu była widocznie spłaszczona, a było to miejsce, w którym przez poprzednie kilka godzin szylkretka odpoczywała i rozmyślała.
“To nie to samo co moja kryjówka na terenach Klanu Wilka, ale też może być. Na pewno jeszcze tu kiedyś wrócę, muszę wykorzystać okazję na zwiedzanie obcego klanu, póki tu jesteśmy” stwierdziła. Niestety wilczaki miały na własność tylko niewielki, wyznaczony teren, ale lepsze to niż nic. Zalotna Łapa przyśpieszyła, brnąc teraz żwawo przed siebie. Musiała w końcu zdążyć przed zmrokiem, jeśli chciała pogadać z bratem w samotności. Nie chciała przecież wędrować po obcych terenach pod osłoną nocy, jeszcze by się zgubili czy coś, albo spotkałby ich patrol Klanu Nocy i okrzyczał!
Chwila… “Klan Nocy… Klan Nocy… Czyżby Algowa Struga nie mówiła, że to do tego właśnie klanu należy? To tutaj są te całe księżniczki? Alga miała mi wytłumaczyć, o co chodzi z tym tytułem i czemu tak się wszystkim nim chwali… ale tego nie zrobiła. To może uda mi się spytać o to innego Nocniaka? A może Syczek też będzie chciał się o tym dowiedzieć więcej? Zabiorę go ze sobą…?” pomyślała. “Nie… wolę pogadać z kimś oko w oko, w sensie… w czwórkę oczu, nie szóstkę. Będę miała wolne pole do zadawania pytań, a to już jest duży plus” stwierdziła po chwili. Szylkretka lubiła być w centrum uwagi, lubiła, jak spoczywały na niej zaciekawione oczy innych kotów. Wręcz uwielbiała, gdy ktoś ją podziwiał… do szału natomiast doprowadzało ją takie ignorowanie jej i pomiatanie, ale nigdy nie miała odwagi komuś tego przyznać. Nie walczy o swoje, niestety. Boi się, że jej reputacja na tym ucierpi, a ktoś uzna ją za niemiłą i wredną. “Ja taka nie jestem! Wkurzają mnie niektóre koty, prawda… ale chamskie odzywki wolę zachować dla siebie” stwierdziła po chwili. “Nie rozumiem, jak tak można przezywać inne koty, jak można traktować ich jak zwierzynę? Czy nie byłoby łatwiej, gdyby każdy na świecie się szanował?” westchnęła. “A z resztą, o czym ja w ogóle myślę? Takie gdybanie nic nie zmieni, jeśli zostawiam je tylko dla siebie. Nie zamierzam zmieniać świata, to w końcu za dużo roboty, a ja bardzo nie chciałabym pobrudzić sobie łap” pomyślała. “Dobra, moje przemyślenia zbaczają już na złe tory, bez sensu. Miałam iść do Syczka, a zamiast tego sobie tu rozmyślam” prychnęła, ponownie przyspieszając. Starała się nie doprowadzić do swojej głowy jakiejkolwiek myśli, nie chciała się znowu rozproszyć. Teraz widocznie była trochę naburmuszona, zabawnie, wkurzyła się na samą siebie, chociaż wcale nie zrobiła nic złego.
Po jakimś czasie kotka dotarła na polanę, na której gnieździły się Wilczaki. Stanęła jak wryta, gdy przed nią czmychnął jakiś kot.
“Uważaj, jak chodzisz!” chciała krzyknąć, ale ugryzła się w język. Zamiast tego wzrokiem zaczęła błądzić dookoła, poszukując złotego futra swojego ukochanego braciszka. Po drodze minęła Polną Łapę, Prążkowaną Łapę i kilka innych znanych jej kotów, ale nigdzie nie mogła znaleźć Syczka. “Gdzie on się znowu chowa? Dlaczego on zawsze taki jest…” westchnęła.
Niebieski kocur był bardzo nieśmiały, jak już zdążyła zauważyć Zalotna Łapa. Był taki trochę… niepewny swoich czynów, no i dziwny (przynajmniej według Zalotki). Tak czy siak, był jej bratem, więc nie potrafiła się na niego gniewać. Zamiast tego ruszyła do przodu na poszukiwania zaginionego. “Pewnie skrywa się teraz w jakimś zacienionym zakątku…” pomyślała. Po jakimś czasie dostrzegła swojego brata, natychmiast prędko pognała w jego stronę, a na jej licu wymalował się uśmiech.
— Syczku, witaj! — miauknęła do niego, zatrzymując się tuż przed jego nosem. — Wiesz, tak sobie myślałam, czy byś nie chciał się ze mną przejść? — zaproponowała szybko, robiąc kilka kroków w tył. — Chyba mamy kilka spraw do obgadania. Ostatnio dużo się wydarzyło, nieprawdaż? — zachichotała. — Chciałabym się ciebie spytać, jak radzisz sobie z tym wszystkim… mi zdążyła już przejść ta żałoba i koszmary, zniknęły po tym jak wzięłam nasiona maku od Cisowego Tchnienia, ale nie wiem jak to tam u ciebie… bo ja przez kilka dni męczyłam się z bezsennością… — westchnęła, spuszczając wzrok na swoje łapy.
— Fajnie by było wiedzieć, że ktoś też jest taki “delikatny” jak ja… to znaczy - nie życzę ci oczywiście tego! Ale czuje się jakoś dziwnie z tym, jak przeżyłam tę sytuację… wydaje mi się, że reszta Wilczaków jest trochę nieczuła — szepnęła. “Ale może to tylko moje przemyślenia” dodała sobie w głowie.

<Syczkowa Łapo?>
[1329 słów]
[przyznano 27%]

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz