Traszka siedziała w swoim legowisku pogrążona w myślach. Przed oczami wciąż widziała przepełnione zawodem morskie ślepia. Na samą myśl o tym potworny ból rozchodził się po całej kotce. Nie miała siły na nic - prócz płaczu. Chude ciało zaniedbane do granic leżało zwinięte w mchowym posłaniu. Posklejane białe futro przybrało burawej barwy. Gdyby nie para jasnych niebieskich ślip byłaby nie do poznania.
— Traszko, słoneczko. — czuły głos matki kuł ją w uszy.
Nie chciała, żeby tak ją widziała. Żałośnie pogrążonej we własnej rozpaczy. Na skraju płaczu. I to jak przez banalną sprawę. Zawód miłośny. Jakże zaskakującą bolesną. Wstydziła się. Wstydziła się komukolwiek przyznać do tego co wydarzyło się na tym zgromadzeniu. Bała się wyśmiania. Kpiny. Czyże przeżywanie tak mocno błahej rzeczy nie było godne politowania?
Jednakże dla Traszki nie było to w żadnym aspekcie błahe. Ból, który doprowadził ją do tego stanu. Odrzucenie jakie odczuła. Twarde zderzenie z rzeczywistością. Z rzeczywistością, w której Lisi Ognik już nie będzie chciała ją znać doprowadzało ją do łez.
— Mam wieści. — Mak wciąż się nie poddawała, próbując dotrzeć do córki. — Przez lisy oraz coraz więcej samotników nabór na zwiadowców rusza już za parę wschodów słońca. — oznajmiła jej z nadzieją.
Traszka niepewnie spojrzała na matkę. Gdyby nie wydarzenie sprzed paru wschodów słońca, pewnie teraz skakałaby z radości. Zmusiła się jedynie słaby uśmiech.
— Myślisz, że mam szansę? — zapytała cicho, nie wierząc za bardzo w swoje siły.
Zapuściła się. Opuściła parę patroli. Fretka musiała jej nienawidzić.
— Oczywiście, że tak, słońce. W końcu jesteś moją córeczką. — Mak polizała ją czule za uchem.
Traszka pasywnie przyjęła ten gest.
* * *
Nie była sama. Prócz niej pod klonowym drzewem znajdowali się Gęgawa i Krucha. Kremową kotkę kojarzyła z niedawnego dołączenia do Owocowego Lasu. Zdawała sobie radzić lepiej od niej w ich społeczności. Czarny kot natomiast nie był jej bliżej znany. Jedynie kojarzyła ich rodzeństwo.
— Witajcie, zostaliście wybrani... — słowo "wybrani" Fretka dość dziwnie zaakcentowała, sprawiając, że Traszka poczuła się tutaj niechciana.
Liliowa kotka jakby znikąd zjawiła się na jednej z gałęzi klonów. Cichy szelest liści szybko uświadomił pointkę, że nie pojawiła się sama. Gdzieś wśród gęstwiny młodych łodyg ujrzała swoją matkę, która posłała jej ciepły uśmiech. Traszka położyła uszy po sobie.
— Jako możliwe następstwo i przyszłość zwiadowców. W ciągu najbliższych trzech miesięcy będziecie szkoleni przez wybranych przeze mnie mentorów i ostateczny egzamin zadecyduje czy się nadajecie czy nie. Nie będzie żadnych drugich szans, więc lepiej się przyłóżcie. — podkreśliła surowym głosem zastępczyni.
Zeskoczyła z drzewa i podeszła do każdego z osobna.
— W normalnych warunkach mamy dość selektywny wybór jeśli chodzi o koty przynależące do zastępców. — posłała krzywe spojrzenie Gęgawie i Kruchej. — Lecz przez obecny stan rzeczy możliwe, że okażecie się równie przydatni.
Zrobiła krok w stronę drzewa, unosząc dumnie ogon.
— Gęgawo, twoją mentorką zostanie Krecik. Jaskółka weźmie pod swoje skrzydła Kruchą. Ciebie Traszko będzie nauczyć twoja matka. — głos Fretki wydawał się znużony. — Macie tu się jutro zjawić przed świtem słońca. Lisówka przekaże wam tajniki kamuflażu wśród drzew. — burknęła i wskoczyła na pień drzewa, by wspiąć się w koronę drzewa.
Traszka jeszcze uderzenie serca podążała spojrzeniem za znikającą wśród liści sylwetką zastępczyni. Poczuła jak dudni jej serce. Ekscytacja, której nie czuła od tylu dni słabo krążyła w niej. Ciężki trening zdawał się zapomnieniem o bolesnym wydarzeniu. Oderwaniem się od tego wszystkiego co ciągnęło ją w dół. Nowi znajomi. Nowe przyjaźnie. Nowe wspólne przygody. To wszystko dawało nikłe światełko nadziei.
Nadziei na lepsze jutro.
— Hej, chcesz się zaprzyjaźnić. — podeszła do wyższej od niej kremowej kotki.
Puszysta istota odwróciła się w jej stronę. Jej przyjazne brązowe ślepia spojrzały na nią.
— Jasne. — uśmiechnęła się Krucha. — Jestem Krucha, a ty?
Traszka zadarła łebek do góry by lepiej widzieć pysk nowej koleżanki.
— Traszka. Nie mogę się już doczekać jutra. Zazdroszczę ci mentorki. Jaskółka to świetna kotka. Jest taka mądra. Nie żeby moja mama nie była... ale sama zobaczysz. — miauknęła radośnie.
<Krucha?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz