Od Bastet

 Szła razem z Bylicą przez ulice miasta. Dopiero po jakimś czasie, gdy zbliżyły się do jednej z pobliskich odnóg głównej ulicy, wypatrzyła jakiś zapach. Pachniał wilgocią, myszami i Dwunogami, ale wyczuła, że to był właśnie kot.  Skryła się za workami śmieci osadzonymi na wąskiej uliczce. I wtedy wyczuła intensywny zapach na jednym z tych właśnie worków.

— Jakiś kot musiał się tutaj ocierać. Dobrze to czuć. Woń jest trochę zwietrzała, ale powinna być świeża.

Skinęła głową na potwierdzenie słów kotki.

— Jak sądzisz, jest jeszcze w uliczce, w której się znajdujemy, czy może zdążył już odejść w drugą albo i trzecią jej odnogę? — spytała srebrna.

To było... dość podchwytliwe pytanie.

— Wydaje mi się, że powinien zdążyć odejść. Zapach jest na tyle zmieszany z innymi, że nie mogłabym uznać go za świeży.

Staruszka skinęła jej głową.

— Spróbuj więc znaleźć dalszy trop tego osobnika. 

Bastet pociągnęła nozdrzami, wchłaniając najróżniejsze zapachy. Wywęszyła woń samotnika, który kręcił się tu jeszcze niedawno. Przypadła do ziemi i zaczęła posuwać się powoli, intensywnie skupiając się na zapachach. W końcu ruszyła przed siebie wąską uliczką, gdy dotarła do rozdroża. Tam już miała problem, którą ścieżkę wybrać. Zawęszyła jeszcze raz i poprowadzona zapachem, ruszyła w jedno z rozwidleń.

Bylica szła cichutko za nią, obserwując ją z odległości. Jej kroki były nieomal nie słyszalne, nie starała się ich bardziej ukrywać, by Bastet miała jednak świadomość, że gdzieś tam za nią jest z tyłu jej mentorka.

W końcu woń zaczęła robić się bardziej intensywna i przestała się mieszać z zapachem świeżego betonu i wilgotnej ziemi. Czaszka przypadła do ziemi i rozluźniła mięśnie, ostrożnie i bezszelestnie stawiając kroki. Skryła się za jakąś spróchniałą beczką. Obserwowała jednak uważnie i w końcu dostrzegła posturę kota, który znikał właśnie za jednym rogiem, pozostawiając po sobie ślady mokrych łap.

Srebrna dostrzegając, iż lewa łapa Jafara znalazła delikwenta, który właśnie umknął w następną uliczkę, cicho podeszła do czarno-białej, by po krótkiej chwili rzec:

— Dobra robota. A teraz powiedz mi, jak oceniasz stan zdrowia tego kocura. 

— Zważając na to, że musiał wejść do uliczki sporo czasu przed nami, a my zdążyłyśmy go dogonić, nie porusza się on zbyt szybko. Nie wydaje się też szczególnie młody, ale wzrok mógł mnie zmylić.

— Masz rację. Raczej nie wychodzi ponad przeciętną i nie jest za szybki, ni młody. A jak sądzisz, w jakim celu tu przyszedł? Co możesz wywnioskować z jego zapachu? 

To pytanie nie było tak łatwe. Musiała się dość długo zastanowić, żeby odpowiedzieć.

— Nie jestem w stanie stwierdzić, ale myślę, że mógł tu przyjść po jedzenie. Wśród śmieci pozostawionych przez Wyprostowanych nietrudno je znaleźć, a nosił na swoim futrze odór, jak gdyby w nich grzebał.

Srebrna wydała z siebie pomruk aprobaty.

[Przyznano 5%]