Siedział wyprostowany i ze spokojem oglądał to, co działo się po wojnie. W obozie leżały truchła poległych, które po kolei obmierzał spojrzeniem. Szczególną uwagę zwrócił na Truciznę - miał problemy ze szkoleniem, ale końcowo wyrósł na dobrego kultystę. Niestety nie miał zbyt dużo czasu, by służyć duchom Mrocznej Puszczy.
Legowisko medyków było zatłoczone. Leżeli tam ranni w ciężkich, lekkich czy średnich stanach. Miał nadzieję, że Gęś i Kuna szybko się nimi zajmą. I tak stracili dużo kotów. Przygotowywał się już do odprawiania pogrzebów ku czci tych, którzy oddali swoje życie za Klan Wilka. Jedynym kotem, który nie zasługiwał na godny pochówek, była Wścibski Nochal.
— Wybacz, Mroczna Gwiazdo, że ci przeszkadzam. — Nie spodziewał się widoku złotej. Upuściła pod jego łapami skrawek futra. — jednakże obawiam się, iż doszło do zdrady. Wojownik o imieniu Pustynna Róża jest martwy, a mimo tego nie nosi zapachu naszych wrogów jak reszta zwłok. Dodatkowo nigdzie nie widzę Nocnej Tafli. Twoi poddani potwierdzili brak obecności tej kotki.
Przyjrzał się dokładnie sierści, która spoczywała na wojowniku. Wszędzie by ją rozpoznał. Oczywiście, że mogła należeć do Nocnej Tafli. Zastanawiał się, gdzie była, ale sądził, że jej zwłoki zawiruszyły się na polu bitwy. Skinął głową.
— Jesteś bystra — pochwalił ją. — Mogłem się spodziewać zdrady po tym ścierwie. Chociaż nie ma niepodważalnego dowodu, myślę, że futro ubarwione podobnie do Nocy, jej nagłe zniknięcie i brak charakterystycznego zapachu to wystarczające powody, by okrzyknąć ją zdrajczynią. Tak też myślałem. Nie pasował mi fakt, że nigdzie nie mogłem dostrzec Nocnej Tafli. Weź to ciało i połóż je pod pniem, Szakal.
Mógł tylko dostrzec szybkie skinięcie głowy, gdy mistrzyni ruszyła w kierunku jednego z ciał. Kilka kotów nad nim czuwało, ale ziemska tęsknota musiała poczekać. Były ważniejsze sprawy.
Wskoczył na pień i zaczekał, aż Szakal doniesie ciało, chwytając je za kark.
— Klanie Wilka! — zawołał donośnie. — Niech wszyscy, oprócz tych poważnie rannych, zbiorą się pod miejscem zebrań klanu. Mam dla was sprawę niecierpiącą zwłoki.
Wszystkie koty natychmiastowo zaczęły się schodzić. Stokrotkowa Polana wskoczyła na pień, towarzysząc mu u jego prawego boku. Chłód zajął swoje miejsce przy pniu, bacznie obserwując tłoczące się koty.
— Przekażcie to, co teraz powiem, swoim rannym współklanowiczom, którzy nie mogli tutaj być — rozkazał. — Dzięki waszej mistrzyni, Szakalemu Szału, odkryliśmy zbrodnię, jakiej dopuściła się członkini Klanu Wilka.
Najpierw rozlegały się pojedyncze szmery, którymi potem zaraził się cały tłum. Omen przerwał rozmowy, podnosząc znów głos.
— Na wojnie poległ Pustynna Róża. Pomijając to, kim dla was był, bo sami dobrze to wiecie, walczył na wojnie, co również wynagradza wszelkie słabości. Zamordowała go Nocna Tafla. Zdradziła nas, walczyła przeciw własnemu klanowi, a potem jak ostatni tchórz uciekła z pola bitwy. Dlatego zaklinam was, żebyście natychmiastowo do mnie zgłaszali, gdybyście ją zobaczyli. Gdziekolwiek. Każdy, kto ją zobaczy, ma obowiązek ją zabić. Nie obchodzi mnie, czy zamierzacie być przy tym okrutni, czy oszczędzić jej cierpień i zabić ją szybkim przegryzieniem tchawicy. Jeśli czyjeś oko ją namierzy, ma być martwa. W takim wypadku ciało przynieście tutaj, by każdy mógł podziwiać, co dzieje się ze zdrajcami.
Koty wymieniały między sobą zaniepokojone spojrzenia. Gdy Omen zeskoczył z miejsca przemówień, tłum zaczął się rozchodzić, ale napięcie wcale nie ustało. Zwrócił się jeszcze do Szakalego Szału.
— Kiedy patrzę na to, co zrobiłaś, myślę, że nie możesz mnie już niczym zaskoczyć. Ale za każdym razem pokazujesz mi, że się mylę. W ostatnim czasie zrobiłaś dużo dobrego. Nie jestem ślepy na pożytecznych wojowników. Nagradzam tych, którzy poświęcają się dla siły i potęgi Klanu Wilka. To też ci wynagrodzę.
<Szakal?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz