Od Kajzerki do Cienia

Na nieszczęście Kajzerki, powrót na rodzime tereny wcale nie był taki prosty, jak sobie myślała. Zwodziła ją każda połać zieleni, która okazywała się pomalowanym budynkiem, ogrodem czy małym laskiem. Nie chciała tego przyznać, lecz błądziła, nie będąc w stanie wyznaczyć odpowiedniego kierunku. Była przekonana, że podróż zajmie jej pół wschodu słońca, lecz po kolejnej spędzonej na ulicy nocy nie była tego taka pewna...

Musiała przypomnieć sobie, jak się w ogóle polowało. W tym miejscu nie było rzek czy jezior (jedynie płytkie kałuże), w których mogłaby łowić ryby, co zabierało jej sporo możliwej do złapania zwierzyny. Na szczęście krótkie bycie pieszczoszką już nauczyło ją nowych sposobów na znalezienie obiadu – wystarczyło miauknąć, otrzeć się o nogi jakiegoś dwunoga, a już była wysoka szansa na to, że spadnie na ziemię jakiś smaczny kąsek! Zdarzali się jednak tacy ludzie, którzy mieli serca łasic. Gdy tylko do nich podchodziła, natychmiast zaczynali na nią wyć czy nawet kopać łapami. Od takich natychmiast uciekała! Na szczęście jednak nie było ich tak wielu...

Właśnie szykowała się do skoku na swoją wypatrzoną ofiarę. Inną zwierzyną łowną, jaka teraz stawała się praktycznie podstawą jej diety, był gołąb. Te ptaki zbierały się w wielkie skupiska, często nieostrożnie podchodząc wręcz pod nogi spacerujących dwunogów. Wystarczyło się do nich podkraść, a reszta robiła się sama. Nawet myszy nie były takie głupie... Zrobiła pierwszy krok, później drugi, trzeci... Zamachała kuprem, chcąc idealnie wycelować i zrobiła sus prosto w stronę srebrnego ptaka.

Gołąb zagruchał, machając chaotycznie skrzydłami, lecz zanim zdążył odlecieć już przygniatały go do ziemi łapy Kajzerki. Cała reszta stada rozpierzchła się po okolicy, ale nie była nimi zainteresowana. Pomimo krzywych spojrzeń dwunogów, kotka beztrosko zacisnęła na ptaku szczęki i wzięła jego już bezwładne ciało w zęby, by spożyć je w dogodnym miejscu. 

— Bułka z masłem — wymamrotała do siebie pod nosem, szukając wzrokiem osłoniętego od śniegu miejsca. Ciężkie chmury zajmowały całe niebo i wyglądały, jakby miały już lada chwila wypuścić z siebie na raz wielką zaspę. A kotka wolała nie skończyć zasypana pod grubą warstwą śniegu...

Po chwili intensywnych poszukiwań udało się jej odnaleźć perfekcyjną kryjówkę. Była nią cieniutka, samotna uliczka, a dokładniej stojąca przy chodniku drewniana ławka, pod którą z radością wlazła, odkładając swoją zdobycz na ziemię. Zanim szylkretka sama zdążyła się tam usadowić, odwróciła się ciekawsko, słysząc pomruki dwunogów. Wydobywały się z wysokiego, delikatnie uchylonego okna bloku, a choć Kajzerka ich nie widziała, mogła doskonale usłyszeć, że ich rozmowa nie była za przyjemna. O co mogli się tak kłócić? Gdy tylko wrzaski nieco przycichły, kotka straciła nimi zainteresowanie, lecz kiedy tylko się odwróciła... jej gołąbka już nie było! Rozejrzała się po okolicy, ale jedyną istotą poza paroma wróbelkami była czarna sylwetka odchodzącego kota. Mogła zauważyć zwisający z jego pyska szary przedmiot... Jej zwierzynę! To był złodziej!

— Hej! — pobiegła za nim, choć niezbyt zgrabnie. — Oddawaj, to moja ptaszyna! Ja ją złapałam! — krzyczała za nim.

<Cień?>