BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Owocowym Lesie!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Rozpoczęła się kolejna edycja eventu Secret Santa! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 15 grudnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

13 września 2024

Od Morelki

Morelka leżał skulony w legowisku, drżąc lekko. Co prawda do środka nie wpadało zimno, ale on drżał bardziej ze strachu. Przecież na dworze wszędzie leżał jakiś dziwny biały mech. Mech nie powinien być biały. Jest zielony, wszyscy to wiedzą. Do tego zimny. Morelek nienawidzi zimna. Nie wolno im było opuszczać żłobka… i to go cieszyło. Wtedy usłyszał obok siebie głos.
- Hej, Morelko! Co robisz? - usłyszał głos Dereńki.
Dymny uniósł lekko wzrok znad swoich łap.
- Strasznie tu zimno…
Siostra spojrzała na niego z lekkim zdziwieniem.
- Nie, tutaj jest ciepło. Może…wstań i trochę się poruszaj? Może to cię rozgrzeje.
- Jest za zimno na poruszanie się… Łapki mi zamarzły…
- Wcale nie, mówię ci. Wiesz co? Choć, pokażę ci że śnieg wcale nie jest taki zimny. Wstawaj!
Morelka spojrzał na nią błagalnie, ale ostatecznie z bólem wstał. Jego małe łapki z trudem zapewniały mu stabilność. Nie opanował jeszcze całkiem tej mistycznej umiejętności chodzenia, ani tym bardziej biegania. Głównie leżał na posłaniu i ukrywał się przed strasznym światem. Podreptał chwiejnie za siostrą do wyjścia z legowiska. Mieli stąd bardzo ograniczony widok, ale mogli dojrzeć wszędzie jak okiem sięgnąć śnieg, pokrywający ziemię. Dereńka wskazała nosem na ten dziwny, biały śnieg.
- Zobacz, Morelko. To jest śnieg. Gdy robi się ciepło, to zamienia się w wodę. Wiedziałeś o tym?
Morelka pokręcił główką, z przerażeniem patrząc na śnieg.
- Śmiało, możesz go dotknąć. Nic ci nie zrobi.
- Na pewno? Sam nie wiem… Jest jakiś taki…zimny… Dlaczego jest zimny? Ty na pewno wiesz…
Dereńka zmarszczyła nosek, jakby intensywnie nad czymś myślała.
- Jest zimny, bo… - zaczęła w końcu - …bo w Porze Nagich Drzew jak jest zimno, to wodzie też się robi zimno, więc żeby kropelkom wody nie było zimno to się łączą, przytulają do siebie i robi im się ciepło.
Morelka skrzywił się.
- No to chyba śnieg powinien być ciepły, skoro mu ciepło…
- Nieistotne - powiedziała Dereńka z pewnością w głosie. - Jak go dotkniesz to się przekonasz że nie jest straszny. Zobacz, pokażę ci.
Dereńka pochyliła się nad kupką śniegu i delikatnie dotknęła jej końcówką nosa.
- Widzisz? Nie jest taki straszny. Nie ugryzie cię. – Wyprostowała się.
Morelka podszedł powoli do kupki śniegu. Patrzył na nią intensywnie. Po chwili pochylił się i niepewnie dotknął jej noskiem. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Rzeczywiście, jest trochę zimny, ale całkiem…miły. Taki miękki. Po chwili zawahania, Morelka pochylił się niżej i wsadził w śnieg…cały nosek, potem pysk i otworzył go.
- Morelko, nie! - pisnęła Dereńka. - Śnieg nie jest do jedzenia!
Morelka Wyciągnął głowę z kupki śniegu. Usta miał wypchane śniegiem zmieszanym z ziemią.
- O nie. Wypluj to, Morelko. W tej chwili. – Kotka spojrzała na niego próbując wyglądać groźnie.
Czarny kociak spojrzał jej w oczy.
- Morelko, co ja powiedziałam? Nie możesz przecież…
Wtedy usłyszała głośny dźwięk przełykania.
- Morelko!
Kociak oblizał usta.
- Nie smakowało jak woda… I…i teraz mi zimno…
Dereńka westchnęła, próbując wyglądać poważnie.
- A nie mówiłam?
Morelka spuścił głowę, znowu oblizał pyszczek. Wtedy nagle się zaciął, patrząc intensywnie na ziemię pod swoimi łapkami. Po chwili ostrożnie pochylił głowę…
- Morelko, nie!
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)