Tego ranka usłyszała chyba najlepszą wiadomość na świecie - miała brać udział w sparingach z innymi uczniami. Nie licząc tego, że prócz jej rodzeństwa oraz Pierzastej Łapy, miała przed sobą przegrywów zamiast wartościowego przeciwnika, to jednak była podekscytowana. Nawet bardzo podekscytowana!
Miała, zamiast wykorzystać okazję i spuścić manto Jutrzence, tak całkiem legalnie, bez udawania słodkiej i niewinnej kruszynki. Okazja do tego była wręcz idealna, cala piątka rodzeństwa dostała polecenie od swoich mentorów, że mają czekać na nich na jakiejś polance. Zarówno Świtająca Łapa, jak i Poranna Łapa już tam były, także prowadziły pozostałą trójkę. No, prawie, bo na Jutrzenkę nie zwracały ani grama uwagi, zaś sama złota wręcz marzyła o tym, aby jej siostrę coś zeżarło.
— … no i wtedy Wroni Trans zaczął drzeć ryja jak oszalały — Świt drgnęła, czując, jak siostra ją dźga w bok pazurem. Zmarszczyła nos, kładąc po sobie uszy. — Czy ty słyszałaś, co do ciebie mówię? — Poranek machnęła ogonem, wskakując na gałąź jakiegoś drzewa, która musiała niedawno upaść, przecinając ścieżkę wydeptaną przez kocie łapy.
— Sory, zamyśliłam się o tym ILE TU GROŹNYCH STWORÓW! — drugą część zdania rzuciła w stronę burej, co wywołało wredny śmiech u Brzasku, zachęcając kocurka do dalszego dogryzania Jutrzence.
— Mówiłam, jaki Wroni Trans jest okropny! Wiecznie albo się rzuca, albo wrzeszczy… no panować nad sobą nie umie! — wyburczała niebieska, odrzucając przy tym głowę do tyłu. Jej ogon latał na boki jak szalony, parę razy zaczepiając się o jakieś krzaczory.
— Jak cię podrapie, to będzie miał z nami do czynienia! — odezwał się Brzask, dobiegając do dwóch sióstr idących przodem.
— Dokładnie! Spuścimy mu takie manto, że zapomni, jak się nazywa! — dodała zaraz Świt, ocierając się o policzek siostry, by dodać jej otuchy. Jeszcze tego brakowało, żeby jakiś obdartus darł na nią mordę. — Jesteś wśród swoich, możesz na niego ponarzekać. Nie wydamy cię — miauknęła żarliwie, pełna entuzjazmu, uśmiechając się łagodnie pod wąsem. Nie będzie jej jakiś wypłosz siostry męczył. Jutrzenkę mogli sobie nawet zeżreć na obiad, ale od Poranek, Zmierzchu czy Brzasku wara. Byli ekipą, nierozłączną, od kiedy tylko pamiętała.
Dla tych czterech cieloków życie odda.
Poranna Łapa zamyśliła się na uderzenie serca, drepcząc spokojnie ścieżką, raz po raz przeciskając się między gęstymi krzaczorami.
— Raz, na treningu, gdy nie udało mi się złapać wiewiórki, bo nie nauczył mnie jeszcze wchodzenia na drzewa, zaczął się rzucać i wrzeszczeć, że mam się wziąć do roboty. Nazwał mnie leniwą głupią kotką, rozumiecie? — zamilkła na chwilę, biorąc większy wdech. — Nie moja wina, że on nie umie uczyć! Albo- o! Dwa wschody słońca temu! Miał do mnie pretensje, że nie umiem pływać, więc żeby dotrzeć na dalszą część terenów, musiał szukać płytkiego przejścia! Groził, że mi walnie, rozumiecie?! — niebieska aż się zapowietrzyła, sycząc i wyklinając swojego mentora. Nawet Zmierzch, która cały czas milczała, wyglądała na złą, przynajmniej w odczuciu Świtu.
— Trzeba tego durnego dziada zlać! — miauknęła złota uczennica, nawet nie pytając rodzeństwa o opinię. Ona po prostu oświadczyła, że Wroni Trans powinien dostać w ryj za złe traktowanie ich siostry.
Młoda analizowała słowa młodszej w głowie, gdzie wszystko nabierało jej kształtów oraz sensu. Przypomniała sobie, jak kiedyś, no nie kiedyś, bo było to kilka dni temu, miała trening właśnie z Porankiem. Jadowita Żmija dawała jej po sparingu rady, jak następnym razem może odeprzeć atak przeciwnika, gdzie powinna celować i jakie części ciała chronić. Wroni Trans natomiast? Obwiniał Poranną Łapę o to, że nie udało jej się wgrać, darł mordę jak nawiedzony, rzucając się niczym wściekły, po czym uderzył w pień drzewa, odrywając część kory.
Młoda zaczęła się aż zastanawiać, czy sama ich matka, liderka klanu Wilka, Szakala Gwiazda, wiedziała jakiego popaprańca na mentora dla swojego dziecka? Bycie surowym nauczycielem, jak Jadowita Żmija, to jedno, ale rzucać się z pazurami na uczennicę, bo nie przekazało się jej odpowiedniej wiedzy?
Zielone ślepia kotki przymknęły się, gdy do jej głowy wpadł idealny pomysł. Ukradnie zioła na przeczyszczenie i doda je temu psycholowi do jedzenia…
— Dobra, cicho, bo widzę tego idiotę — miauknął Brzask, gdy tylko zauważyli, że są już ledwo kilka kroków od miejsca treningu, a ten świr mógł ich czasem usłyszeć. Świtająca Łapa szepnęła coś jeszcze Porannej Łapie na ucho, nim wkroczyły na polanę.
Stojąc na niej, kotka miała wrażenie, jakby obraz powoli jej się rozmywał. Wszystko powoli zaczęło wirować i ciemnieć, zaś ona straciła całkowitą orientację, gdzie się aktualnie znajduje.
— WSTAWAJ, NA PRZODKÓW PRZYSIĘGAM, ŻE CIĘ ZWLEKE SAMA! — uczennica wręcz podskoczyła, słysząc czyjś wrzask praktyczny przy swoim uchu. Bębenki bolały ją jak jasna cholera a w uszach piszczało, jakby ktoś myszy zarzynał.
Widząc swoją mentorkę, przysiadła, nie bardzo rozumiejąc, co się dzieje. Przecież przed chwilką była na polanie, tak? Dlaczego więc na zewnątrz było już praktycznie ciemno? No i dlaczego Jadowita Żmija wyglądała na tak wściekłą?
— Zaspałaś — mruknęła wojowniczka, poruszając wąsami. Złość powoli z niej schodziła, zaś na pysku pozostało jedynie niezadowolenie. — Na trening — dodała, widząc, że młoda nie bardzo ogarnia temat.
— Oh… — tylko tyle była w stanie z siebie wydać. Czyli wszystko jasne, to był sen. Nie byli na żadnej wyprawie na polanę, po prostu była zmęczona po poprzednim, całonocnym treningu. To by wyjaśniało dziwne zachowanie Poranka czy jej mentora, o którym opowiadała. No… nic dziwnego, trenowały przecież wieczorem, praktycznie od zachodu dnia poprzedniego, do momentu aż słońce ponownie wzeszło. — Wybacz, nie jestem przyzwyczajona do treningu w nocy — mruknęła spokojnie, wychodząc na zewnątrz. Przeciągnęła się, zaś w jej kręgosłupie coś nieprzyjemnie chrupnęło. Skrzywiła się, drepcząc przy boku czarnej wojowniczki.
— Nauczysz się. Musisz pamiętać jednak, że bitwa może mieć miejsce o każdej porze, więc gdyby do obozu wtargnął wróg - byłabyś martwa — zamilkła na uderzenie serca, zaraz jednak znowu otwierając pysk. — Dzisiaj zmienimy trochę miejsce, na otwartym terenie, tuż pod gwiazdami, było ci zdecydowanie łatwiej widzieć w ciemności, co się działo dookoła. Może i dobrze się wtapiam w mrok nocy, tak jednak światło gwiazd odbijało się od mojego futra. Więc… — stanęła przed wejściem w głębszą część lasu. — Poćwiczymy dzisiaj w lekko innych warunkach, zgoda?
— Wiem, wiem — pokiwała łbem. Trochę miała dosyć tego kazania, że w każdej chwili ktoś może ją zabić, czy inne pierdolety.
Rozumiała, że Jadowita chciała wyszkolić ją najlepiej, jak tylko potrafiła, aczkolwiek wiecznie wałkowanie tego tematu, było już nużące.
Podniosła wzrok, wpatrując się w leśną gęstwinę, nie była co do tego pewna, acz skinęła mentorce głową, wchodząc w niemalże całkowitą ciemność.
[trening wojownika; 1029 słów]
[Przyznano 21%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz