— W...Wiem co zrobiła T..Twoja prababcia — to zdanie dźwięczało mu w głowie, obijając się o nią niczym echo. Zamarł, wpatrując się w oczy Stokrotki, tak przepełnione bólem i uczuciem zdrady, że aż mu się serce ścisnęło. Kto jej powiedział? Czyżby Różana Przełęcz? Nie widział innego wyjścia. Tylko zastępczyni mogła zdradzić swojej córce prawdę o przerażających czynach dawnej tyranki.
Położył po sobie uszka, odwracając wzrok. Kotka widząc to, zadała kolejne pytanie:
— Dlaczego mnie okłamałeś?
Nie chciał jej okłamywać. Zawsze uważał, że wielbienie Piaskowej Gwiazdy było dziwne i niepokojące. Nie przepadał w końcu za nią. To, że dzielił się tymi historiami, ile dobrego kremowa zrobiła dla ich klanu, to było tylko po to, aby nie martwić Stokrotki i nie niszczyć jej wizji, którą sobie wykreowała w głowie. Widział w końcu jak jej oczka błyszczały, gdy chłonęła opowieści o jego praprababci. Nie chciał odbierać jej tej radości.
— Bo byłaś szczęśliwa... — w końcu odpowiedział, biorąc głęboki wdech. — Lubiłaś te historie. Mój dziadek je opowiada na okrągło mi i rodzeństwu. Ja wiem, że była zła i nie popieram bardzo jej zachowania. Nie wiem czemu wszyscy z mojej rodziny ją tak wielbią. Jak zobaczyłem, że nawet ty tak się nią fascynujesz... Nie wiedziałem co zrobić. Gdybym powiedział ci prawdę, może nie chciałabyś się ze mną przyjaźnić... — wyznał speszony. — Wiem, że nam nie wolno, ale uważam, że nie powinni nam tego zakazywać. Jesteśmy w końcu z jednego klanu, powinniśmy mieć ze sobą jakiś kontakt. Przepraszam.
Stokrotka wpatrywała się w niego nieodgadnionym wzrokiem. Nie wiedział co sobie o nim teraz myślała. Że był taki jak tyranka? Potworem, który namawiał do zniewolenia nierudej części klanu? Zacznie się z niego naśmiewać jak Szept? Już nie będzie się z nim zadawać? Niestety... Nie dowiedział się, bo zaraz usłyszał ostry głos matki, która wołała go do siebie.
Rzucił jej jeszcze raz przepraszające spojrzenie, po czym wrócił do rudej, która zaczęła go wylizywać, bo niedługo miało odbyć się jego mianowanie na ucznia. Musiał przygotować się do tej jakże ważnej chwili.
***
*przed mianowaniem Stokrotki na ucznia*
Jego siostra powiedziała mu coś co nim wstrząsnęło. Oczywiście, rozumiał, że Klan Burzy miał jakiś do nich problem, ponieważ w ich żyłach płynęła krew tyranki, ale zawsze uważał, że to ta starsza część kotów życzy im wszystkiego co najgorsze. Informacja, że Stokrotka chciała otruć jego siostrę, było jak uderzenie w pysk. Nie miał zamiaru zostawiać tej sprawy, o nie. Dla niego rodzina była najważniejsza i jeżeli ktoś czynił przeciwko niej źle, musiał wyjaśnić delikwenta.
Zbliżył się do żłobka i zajrzał do środka. Na szczęście Różanej Przełęczy nie dostrzegł, a tylko ich ojca Powiewa, który najwidoczniej spał, bo jego klatka piersiowa, unosiła się i opadała w równym tempie. Widząc, że miał drogę wolną, wsunął się ostrożnie do środka i wypatrzył koteczkę, która siedziała na uboczu z paroma piórkami w łapkach.
— Możemy porozmawiać? — zapytał, siadając obok kociaka, wciąż niepewny jak ugryźć temat. Był już duży, a mimo to uważał Stokrotkę za swoją rówieśniczkę, nawet jeśli ta wciąż grzała tyłek w żłobku. — Lwia Łapa powiedziała mi, że chciałaś ją otruć. Czy to prawda? Dlaczego chciałaś to zrobić? To przez to, że jesteśmy spokrewnieni z Piaskową Gwiazdą? Aż tak nas nienawidzisz? — Położył po sobie uszka. — My przecież nic nie zrobiliśmy. Nie wybraliśmy sobie rodziny. — Wbił w nią wzrok, oczekując na wyjaśnienia.
<Stokrotka?>
[538 słów]
[Przyznano 11%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz