Spojrzał na kocię bez żadnego wyrazu. Naprawdę nie rozumiał o co rozchodziło się złotej, po co ten agresywny dobór słów wyszedł z jej pyska. Bielicze Pióro skarciła swoją "córkę", a następnie przepraszająco odsunęła ją od białego.
— Świt! Naprawdę chcesz karę? Natychmiast przeproś Białą Łapę. — Królowa wskazała na niego łapą.
Szczerze? To wolał się w to nie mieszać. Nie potrzebował czegoś tak przyziemnego jak przeprosiny. Żył w świecie, gdzie młodzi klęli gorzej od dorosłych, a to, że kociak miał taki język nie wydawało mu się czymś niezwykłym. Ale najwyraźniej w Klanie Wilka takie właśnie było, patrząc na reakcję burej.
Nie zamierzał jednak komentować tej całej sprawy. Odszedłby gdyby nie to, że Bielicze Pióro uparła się, aby dzieciak go przeprosił.
— Ale... Ale mamo! — Świt pisnęła, jak gdyby licząc na taryfę ulgową. Królowa jednak była uparta i wciąż czekała na poprawę zachowania swojego potomka. — Przepraszam — w końcu usłyszał te magiczne słowa z pyska niezadowolonej małej.
— Przyjmuję przeprosiny, a teraz wybaczcie, ale muszę iść na trening. — Ominął tą trzódkę i skierował kroku ku Wilczej Tajdze, która jeszcze nie zauważyła jego obecności.
Jakoś miał ważniejsze rzeczy do roboty niż zajmowanie się nieswoimi dziećmi, a także przejmowanie się ich naiwnym zachowaniem. Był tu po jedno. Po zemstę. A patrząc na to, że już jeden potomek Szakalej Gwiazdy się do niego lepił, wolał uniknąć i kolejnego.
***
— Na patrol udadzą się Biała Śmierć, Jadowita Żmija, Świtająca Łapa i Gronostajowy Taniec — głos zastępcy poniósł się po obozie.
Ah... Tak bardzo mu się nie chciało iść z tymi kotami na ten cały patrol. Wolał spędzać całe dnie przy Wilczej Tajdze, aby ta nie miała zbyt wielu chwil wolnych od jego osoby. Bo kto wie czy jej rodzice nie knuli czegoś za jego plecami i nie porwą mu kotki sprzed nosa, przez co pogoń zacznie się od nowa.
Widząc jego kwaśną minę, partnerka polizała go w policzek.
— Idź. Nie ucieknę. Muszę i tak zając się też swoimi obowiązkami — powiedziała do niego dymna, nie pozostawiając mu żadnego wyboru, bo wstała i odeszła.
Westchnął ciężko, po czym skierował kroki ku zebranym, szykującym się na wyruszenie w las. Rzucił znudzonym okiem w kierunku uczennicy, o której się nasłuchał, a nasłuchał od jej siostry. Naprawdę nie cierpiał tego jak Jutrzenka próbowała znaleźć w nim jakieś oparcie, chociaż jasno pokazywał, że nie nadawał się do roli niańki.
— Czy twoja siostra Jutrzenka zawsze była taka dziwna? — zwrócił się do złotej, chcąc wysłuchać drugiej strony tego konfliktu. — Rodzice jej nie kochają, że lepi się do obcych kotów?
<Świt?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz