Temat ojca zawsze był delikatny. Od kocięctwa bał się kocura z uwagi na jego brak połowy pyska. W jego oczach jawił się jako potwór, który czaił się w ciemnościach. Rzadko go widywał, może to i dobrze. Już mu starczyło, że pojawiał się w jego koszmarach, strasząc spalonym pyskiem. I ten jego brak oka? Aż dreszcze przechodziły mu po grzbiecie na samą myśl.
— Mama mówi, że nas kocha — uspokoił siostrę, kładąc jej ogon na ramieniu. — Mi nie przeszkadza, że mało go widujemy. Dziwnie się przy nim czuję. Nie potrafię zachowywać się wtedy nienagannie, bo wzrok ucieka mi do... no wiesz... do tej dziury — zacisnął oczy, krzywiąc się z niesmakiem. — Jest straszny.
— Ale to nasz tata — przypomniała mu o tym.
Tak. Tata. Tata, którego nie chciał widzieć na oczy, którego się brzydził i bał, bo kojarzył mu się tylko i wyłącznie z czymś ohydnym i plugawym. Już wolał spędzać czas z dziadkiem i słuchać kolejnych opowieści o Piaskowej Gwieździe niż po raz kolejny udawać, że jego widok go nie ruszał.
— Ja jestem kocurem w tej rodzinie. Ja się wami wszystkimi zajmę — obiecał to Iskierce, przytulając ją do siebie.
Tak. Weźmie na siebie ten obowiązek. Jego rodzina w końcu składała się z trzech kotek. On był jedynym męskim przedstawicielem, nie posiadał w końcu braci. Zawsze to siostry go chroniły, ale musiało to się zmienić. To była jego rola. Był silniejszy i nie bał się brudu czy też ran. Miał już wiele sińców i otarć, spowodowanych treningiem, które maskował pod futrem i przed czujnym wzrokiem matki. Teraz to on powinien jako głowa rodziny, troszczyć się o swoich bliskich.
— Nie powinieneś skupić się na treningu? Masz w końcu zostać liderem... — przypomniała mu o tym fakcie ruda.
Położył po sobie uszy, ponieważ już słyszał w głowie połajankę na to co zaraz powie. A może lepiej nic nie mówić? Wtedy nie będzie martwił siostry tym, że nie marzył o byciu liderem, a nawet jeśli kiedyś nim by został, to z radością by odmówił. Tak. To brzmiało źle. Iskrząca Łapa by go zjadła, tak samo jak Lew i mama.
— O nic się nie martw. Jestem w końcu wybrańcem czyż nie? Poradzę sobie ze wszystkim, masz moje słowo — wymruczał, czując że nigdy nie uwolni się spod wpływu bycia kimś niezwykłym, jeżeli będzie tak ciągle im wszystkim ulegał. Ale co miał poradzić na to, że wolał widzieć swych bliskich szczęśliwych, a nie zawiedzionych jego osobą?
— Opowiedz mi lepiej jak tam twój trening. Radzisz sobie? — zapytał zaciekawiony, chcąc zmienić ten nieprzyjemny dla nich temat.
<Iskrząca Łapo?>
[413 słów]
[Przyznano 8%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz