Zielony kaszel postępował szybko. Upłynęło kilka dni od poznania diagnozy, jednak stan wojownika się nie poprawiał. Królicze Serce łykał jeden listek kocimiętki, drugi ukrywał pod posłaniem, gdy tylko medyk nie patrzył. Pilnował się, żeby nie popaść w stan ogłupienia. Później to się zmieniło, był otóż zbyt słaby, żeby sam połykać zioła i to rudy karzełek musiał mu je wciskać do pyska. Wówczas Króliczek odpływał na chwilę do świata barw i głośnych dźwięków. Tam znowu widział rodziców i mógł spędzać czas z przyjaciółmi. Witały go uśmiechu wszystkich tych, których stracił podczas kilkunastu księżyców swojego życia.
Kaszel i katar nie mijały. Czasami dochodził ból głowy lub gorączka, w zależności od dnia. Króliczek kątem oka widział Zwinkę. Partnerka nie mogła wejść do legowiska, jednak stale przychodziła pod nie, żeby go zobaczyć. Nieraz mógł dostrzec łzy w jej oczach i wtedy niepokój ściskał jego serce. Czuł, że nie da rady dotrzymać obietnicy. Nie uda mu się pokonać zielonego kaszlu.
Nie mógł jednak opuścić tego świata i dołączyć do przodków, dopóki nie upewni się, że jego rodzina jest bezpieczna. Żałował, że nie może odwiedzić wnuków w żłobku, ale nie chciał ich zarazić. Kocur czekał na odpowiedni moment i tak, gdy gwiazdy pokryły Nocną Skórę, a medyk i jego uczeń pochłonięci byli w śnie, wojownik podniósł się z ogromnym trudem na równe łapy, po czym opuścił legowisko, wychodząc prosto na gęste zaspy śniegu. Pora Nagich Drzew dobiegała końca, co rozpoznał po niekiedy zielonych miejscach w obozie. Królicze Serce wytrzymał mroźny powiew wiatru, nim ruszył do przodu, żeby podejść do dołu, gdzie trzymali wszystkich skazańców, dawnych sprzymierzeńców Borsuczej Gwiazdy, teraz Lisiego Łajna. Kocur powoli wychylił się nad krawędź i rozejrzał za niebieskim arlekinem o krótkim ogonku. Widok syna kulącego się w kącie, złapał go za serce.
— Szałwiowy Szlaku. — zawołał go wojowniczym imieniem.
Kocur nie spał i uniósł głowę na głos ojca. Króliczek nigdy nie nazwał go tym okropnym imieniem, które zostało mu nadane. Dla niego synek pozostał Szałwią.
— Tato? Co tutaj robisz? Powinieneś leżeć u medyka. Mama mówiła, że zachorowałeś na Zielony Kaszel. — miauknął kocur, podchodząc bliżej, opierając łapy tak, żeby móc spoglądać chociaż trochę na swojego tatę.
— Musiałem z tobą porozmawiać, synku. Posłuchaj. Nie zostało mi dużo czasu....
— Jak możesz tak mówić? — niebieski arlekin wydał z siebie krótkie prychnięcie, jednak w jego oczach pojawiło się zmartwienie.
— Klan Gwiazdy każdego z nas do siebie kiedyś wezwie. Posłuchaj, Szałwio, jestem z ciebie dumny. Stanąłeś po złej stronie, jednak pozostałeś niezależnym, odważnym wojownikiem. Masz wspaniale kocięta. Synku, proszę, błagaj o wybaczenie. Nie unoś się honorem, musisz się uwolnić z tego więzienia, stać się głową naszej rodziny. Kocham cię.
Szałwiowy Szlak wpatrywał się długo w ojca, wsłuchując w każde jego słowo. Królicze Serce poczuł kolejne dawkę kaszlu, jednak ją zdusił. Wytrzymał stanie w śniegu.
— Ja też cię kocham, tato.
Króliczek odpowiedział mu uśmiechem. Chciałby teraz dotknąć nosem jego ucha, pożegnać się chociaż tak z kocurem. Szałwia wycofał się, wracając w głąb dołu do innych skazańców. Królicze Serce miał zamiar wrócić do legowiska medyka, jednak coś go powstrzymało. Musiał zrobić coś dla syna ten ostatni raz.
Skierował kroki w stronę legowiska liderki. Stanął w progu, w głowie układając wszystkie słowa, które miały właśnie paść. Miauknał i zaczekał na zgodę na wejście. Liczył, że Zbożowa Gwiazda nie będzie zła, że ją obudził. Musiał odczekać uderzenie serca, nim otrzymał zgodę na wejście. Liderka siedziała wyprostowała, mrugając jeszcze zasypanymi oczami, gdy przed nią stanął. Musiał wyglądać okropnie z brudnym, zasmarkanym futrem i zmęczonymi oczami. Do tego przez chorobę nie miał apetytu, więc dało się zauważyć, że schudł.
— Przepraszam, że przychodzę tak późno, ale to ważne i czuję, że nie mogę czekać do rana. — drgnął przez uczucie zimna, przewijające się przez jego ciało. Odwrócił pysk, żeby kaszlnąć, zanim z powrotem przeniósł żółte ślepia na przywódczynię. — Ja.... wiem, że mój syn zachował się strasznie. Zawsze mówiłem moim synom, że powinni kierować się własnym sumieniem i jego zaprowadziło go do zdrady. Lisie Łajno zmanipulował klan i wielu się odwróciło, żeby w ostatniej chwili powrócić na właściwą ścieżkę. Mu nie było to dane. To.... to dobry kocur, naprawdę, bardzo dba o swoje kociaki, moje wnuki i zanim Lisie Łajno doprowadził do buntu, Szałwia był dobrym wojownikiem. Przychodzę.... *kasznięcie* prosić cię o wybaczenie. Dla mojego syna. Zbożowa Gwiazdo, błagam... — padł przed nią na pysk, kuląc się jak kocie. Wielu wojowników pewnie by się śmiało z takiego postępowania, ale dla Króliczka liczył się jedynie syn. — Błagam, spróbuj mu wybaczyć. Nie oczekuje, że nie uniknie kary, bo na nią zasłużył, ale... ale błagam, by miał szansę naprawić swój błąd. Proszę cię o to jako ojciec i twój oddany wojownik.
Zakręciło mu się w głowie. Nie pozwolił sobie na stratę przytomności. Jeszcze kilka uderzeń serca. Jeszcze trochę.
— B-błagam...
<Zbożowa Gwiazdo?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz