BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 grudnia 2023

Od Sówki

Wszystko wracało do normy. Sówka już lepiej się czuła i wróciła do trenowania swojej uczennicy. Nawet Pora Spadających Liści była bardzo ciepła, co było rzadkością. Jedynym problemem był niewracający Mniszek. Minęło już przecież tyle czasu! Sówka już coraz częściej o nim zapominała. W toku dnia codziennego kocur stawał się tylko mglistym wspomnieniem. Jarząb już też prawie o nim nie mówiła. Może obie o nim zapomniały? A może nie chciały o nim mówić, by nie sprawić nikomu przykrości? Albo pogodziły się z jego bardzo prawdopodobną śmiercią? Nikt nie wiedział i nikt nie pytał. 
- Wszystko dobrze Lśniąca Tęczo? – zapytała czekoladowa kotka, widząc, jak brat jej taty nie może złapać oddechu. Sówka lekko się zaniepokoiła. Po chwili sytuacją zainteresowała się Migotka, a niedługo po niej przyszli Malinka. Lśniąca Tęcza starał się złapać oddech, w końcu mu się to udało. 
- Bieganie... – odparł cicho. 
- Może wróć do obozu? – zaproponowała Migotka, a Sówka zgodziła się z nią. Ze swojego doświadczenia wiedziała, że jej uczennica miała rację. Malinka też pokiwali głową i nagle zaczęli kaszleć. Czekoladowa odskoczyła lekko. Jedynym pytaniem, jakie pojawiło się wtedy, w jej głowie było: "Czy wszyscy zachorowali?". Musieli zakończyć trening, by odprowadzić tę dwójkę do obozu. Sówka miała nadzieje, że wszystko będzie z nimi dobrze. Ich stan nie wyglądał dobrze.

***

Minęło kilka kolejnych dni. Mniszek cały czas nie wracał, ale przynajmniej z Lśniącą Tęczą i Malinką było lepiej. W ostatnich dniach bardzo dużo kotów coś sobie robiło. Gruszka zrobiła sobie coś z łapą, Mleczyk narzekała na ból głowy, Bryza też podobno był u medyka. Lęgowisko Witki było pełne dzień i noc. Czekoladowa nie popierała tego, ale nic nie mogła zrobić. Nie chciała, by ktoś umarł, ale inni powinni być samodzielni. Mimo tego, co ostatnio się z nią działo, nie przyjmowała do wiadomości pomocy. Czyli w ogóle się nie zmieniła. 
- Witaj Sówko – usłyszała nagle za sobą głos Jarząb. – Możemy porozmawiać? 
Córka albinoski od razu się zgodziła i podeszła do matki, siadając obok niej. 
- Pamiętasz dzień, w którym wygnali twojego ojca? – zapytała starsza, na co Sówka od razu pokiwała głową, niekoniecznie zadowolona – Wygnali też wtedy Mniszka...
Czekoladowa spojrzała na swoją matkę. Tak dawno nie słyszała tego imienia. Doskonale wiedziała, co Jarząb chce jej powiedzieć, lecz mimo to nie umiała przyjąć tego do wiadomości. Umarł. A może nie wróci. Wszystko jedno, dla niej cały czas gdzieś jest i na pewno przyjdzie. Nie mógł przecież tak po prostu o nich zapomnieć. 
- On... Pewnie już nie żyje... – dokończyła ciszej albinoska – Wiem, że był twoim przyjacielem, ale musisz się z tym pogodzić... Może zrób dla niego to samo co dla Żbika? Na pamiątkę...
- Mamo, on żyje i wróci – przerwała jej Sówka, mimo to, że sama już w to czasem wątpiła. – Nie mógł przecież o nas zapomnieć, tak?
Jarząb się nie odezwała. Doskonale wiedziała, że van nie był przekonany do innych, a na początku zwłaszcza do Sówki, ale przecież potem byli przyjaciółmi. O przyjaciołach się nie zapomina! A może jednak... Młodsza westchnęła cicho. 
- Wiem, że chcesz w to wierzyć... Ale nic nie mogę zrobić. On pewnie już nie wróci...
- Wróci! – powiedziała młodsza, nieco podnosząc głos. Albinoska już się nie odezwała, więc czekoladowa wstała i skierował się w stronę wyjścia z obozu. Musiała to przemyśleć. Musiała pobyć trochę w samotności. W końcu dotarła do drzewa, przy którym była tabliczka dla Żbika. Usiadła przy nim i chwilę się mu przyglądała. Może on naprawdę umarł? To zdawało się być coraz bardziej sensowne. Każda sekunda dłużej spędzona na myśleniu nad tym tylko bardziej upewniała Sówkę, że mama miała rację. Po jej policzku spłynęło kilka łez. 
- Mama ma rację – powiedziała do siebie. Musiała coś zrobić, by godnie pożegnać Mniszka, tak samo jak Żbika. Wstała więc i ruszyła na poszukiwania.

***

Słońce powoli zachodziło. Sówka wreszcie skończyła. Już przy drzewie stały dwa kamienie z odciskami łap, a obok kamieni, dwa kwiaty i garstka ulubionych liści kotki. To tak bardzo ją bolało. Dlaczego jej przyjaciel i tata musieli odejść? I jeszcze teraz Tajemnicza Łapa... 
- Żegnaj Mniszku... – powiedziała tylko cicho i zaczęła płakać.

Wyleczeni: Lśniąca Tęcza, Malinka, Gruszka, Mleczyk, Bryza 

Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)