Noc była zimna. Tak przynajmniej sądziła, wnioskując po chłodnej bryzie powietrza, która wparowała do domu przez otwarte okno. Futro jej się nastroszyło, a ciarki przeszły od głowy, przez grzbiet po koniuszek ogona.
Matka była niedaleko dzieci zwiniętych w większości w potulne kłębki. Jej wyraz pyska był chłodny, nieczuły - nie znała innej wizji rodzicielstwa niż właśnie ta. Niż rodzice, którzy byli zdystansowani od dzieci, a ich oczekiwania z każdym dniem były coraz trudniejsze do spełnienia. Matka często była delikatna, jej ton głosu czuły, ale to tylko pozory, zanim znowu stanie się oschła i jakby... oddalona od własnego potomstwa. Betelgeza nigdy nie usłyszała, by Matka mówiła do niej "córko".
I młoda rosła w przekonaniu, że na miłość rodziców trzeba zasłużyć, zapracować własnymi łapami, a żądanie tego od samego początku było niczym innym, a krnąbrnymi, roszczeniowymi pobudkami własnego sumienia. Jak dziecko mogło czegokolwiek oczekiwać od rodziców, którzy zapewnili jej duży, ciepły dom, wiecznie usługującą im Wyprostowaną i wiedzę przekazywaną z dnia na dzień? Nie było nic, na co mogłaby narzekać.
Nie podchodziła do Matki, nie zawracała jej czasu swoim marnym bytem, jeśli widziała, że arlekinka chciała samotności. A Matka z pewnością była typem samowystarczalnej samotniczki, która nie potrzebowała wiele mówić, a przez życie kroczyła z wysoko wysuniętą brodą, dumnym spojrzeniem i dystansem dzielącym ją od innych kotów - nawet własnej rodziny. Matka była zła, gdy się jej przeszkadzało. Nawet, jeśli nie była zajęta - kiedy po prostu wpatrywała się w przestrzeń w całkowitej ciszy. Vanka tego nie rozumiała, ale nigdy nie przeszło jej przez myśl, by na ten temat dyskutować czy się z tym kłócić.
Betelgeza dosiadła się do Matki w ciszy, nie śmiąc odezwać się choćby słowem, póki Matka nie zrobi tego pierwsza. Kotka była wręcz zapatrzona w rodzicielkę jak w obrazek - surowa i wymagająca, ale z pewnością potrafiła tak nauczyć i wychować swoje dzieci, że podbiją całe miasto, a na dźwięk ich kroków będą drżeć ulice i same potwory po nich pędzące.
Inna matka pewnie spytałaby jej, czemu nie bawi się teraz z rodzeństwem. Ale nie jej Matka. Jej Matka nie pytała się dwa razy o decyzje, których jej dzieci dokonały. Ona po prostu je akceptowała. Być może nieświadomie, ale właśnie dzięki temu Betelgeza nauczyła się odpowiedzialności. Wiedziała, że Matki nie obchodziło, co robi, gdzie robi i jak prowadzi swoje życie tak długo, jak nie sprawiała problemów - nie troszczyła się o to, czy Betelgeza siedzi przy zimnym oknie, narażając się na katar, czy może wygrzewa w cieple z rodzeństwem. Czy podąża za ojcem i się od niego uczy, czy może poświęca czas na coś mniej ambitnego jak zabawa czy rozmowy z rodzeństwem.
Betelgeza posługiwała się tylko jedną zasadą w tym, co robiła - Matka zawsze wie lepiej.
Tą samą frazę powtarzała też wielokrotnie Bastet. Nie znosiła sprzeciwu, ale nie krzyczała na swoje dzieci. Dała im odczuć niezadowolenie przez coś znacznie gorszego.
Ciszę, rozczarowane spojrzenia i chłodny, szorstki ton głosu.
Tym razem Matka zdawała się być spokojna.
— Często przychodzisz do mnie lub do ojca — mruknęła nieznacznie, a w jej głosie nie dało się wyczuć żadnej emocji. — Odganianie cię nie ma chyba większego sensu. I tak wrócisz.
Kotka spuściła wzrok, ale usłyszała tylko westchnięcie matki.
— To dobrze. Gdybyś była starsza, mogłabym wiele cię nauczyć, ale w chwili obecnej mogę przekazywać ci wiedzę tylko teoretyczną. Twoje rodzeństwo też potrafi słuchać tego, co mówię... Mogło mi się trafić gorsze potomstwo, ale wy jesteście zdecydowanie tym, czego wasz ojciec by oczekiwał. Ale kto faktycznie zasługuje być częścią tej rodziny pozostanie tajemnicą do czasu, aż okaże się, czy są wśród was słabi.
Vanka nie do końca rozumiała, o czym mama mówiła - właściwie kierowała te słowa w nicość, przez co Betelgeza miała wrażenie, że Bastet mówiła bardziej do siebie, niż do niej.
— Jak jest na zewnątrz? — spytała nagle kotka. — To znaczy... w Betonowym Świecie.
Bastet uśmiechnęła się nieznacznie.
— Miasto rządzi się swoimi prawami. Żadne miejsce na świecie nie jest tak chaotyczne, jak to. Jest tu niebezpiecznie, brudno i tłoczno, ale to mój dom, w którym się urodziłam i w którym najprawdopodobniej umrę. A ty i twoje rodzeństwo kiedyś sami zdecydujecie, czy wasze łapy staną poza Betonowym Światem. Pewne jest jednak, że jedno z was - choć może i więcej - odziedziczy majątek po waszym ojcu. W mieście panuje wolność. Nikt nie ukarze cię za nic, co robisz, chyba, że uczynisz coś wbrew woli tych, którzy nim rządzą. Choć... "rządzić" to złe określenie. Tu panuje w rzeczywistości anarchia, wszyscy robią co chcą, a jedyne, co ich ogranicza, to strach przed najsilniejszymi z nich. Chciałabym, byście wy kiedyś takimi się stali. Najsilniejszymi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz