*dawno temu*
Zaczęli modlitwe do Mrocznej Puszczy. Ciocia Bielik uczyła ją słów, a mała Jutrzenka chłonęła je niczym gąbka, starając się zapamiętać tak usilnie. Chciała cokolwiek dać duchom. Choćby modlitwę z pyszczka tak żałosnego stworzenia, jakim była. Powtarzała słowa po Bielik, starając się jak najmniej jąkać, choć niezbyt jej to wychodziło. Mówiła szczerze. Z pasją. Po którymś powtórzeniu z kolei usłyszała pochwałę z pyska arlekinki.— Bardzo ładnie, Jutrzenko. Będzie z ciebie wspaniała kultystka. — Karmicielka pogłaskała ją po główce. Na tę pochwałę oczka małej zaiskrzyły się.
— N-na-naprawdę? — spytała, a z jej oczu poleciały łzy. Ale nie łzy smutku, tylko szczęścia. Przyczepiła się do bielik niczym kot do grzejnika w zimny poranek. — dz-dzi-dziękuję cio-ciociu Bie-bielik!
— Proszę skarbie. To co? Chcesz się jeszcze może zdrzemnąć? — zachęcała małą, aby wróciła do słodkiego snu.
— W-wolę... w-wolę sp-sprawi-sprawić, by d-duchy b-były szcz-szczęśli-szczęśliwe... — wymiauczała cichutko. — c-co j-jeszcz-jeszcze mo-mogę d-dla ni-nich zro-zrobić?
— Na ten moment jesteś kocięciem. Ja w twoim wieku też bardzo chciałam pomagać dorosłym i kultowi, ale musiałam na to poczekać. Jedynie co było mi dane to modlitwy oraz nauka jak być dobrą kultystką.
— A... m-mo-moż-możesz... m-mnie... sp-spró-spróbować... na-nauczy-nauczyć? — spytała błagalnie.
— O modlitwie już ci opowiadałam o byciu kultystką w sumie też. Jedyne co musisz robić to być wierna Mrocznej Puszczy, modlić się i w dorosłości powołać na świat kocięta, które będą kontynuować nasze dzieło.
— K-koci-kocięta? — zdziwiła się i zaraz podzieliła swymi obawami — a... o-one... ni-nie b-będ-będą... po m-mnie.... t-t-takie... stra-strachliwe? — spytała.
— Każde kocię jest inne. Już kilka wychowałam. Mało które było podobne do rodzica. Wszystkie były indywidualnymi osobami o innych celach i pragnieniach czy też zachowaniach. Z wami jest podobnie. Charakter kształtuje się całe wasze życie. Jest szansa, że ci przejdzie.
Czyli jej dzieci tego nie odziedziczą? Mogła się przysłużyć Mrocznej Puszczy jeszcze bardziej, niż tylko poprzez modlitwę? To było takie wspaniałe! Przytuliła się do Bieliczego Pióra, zatapiając w jej sierści.
***
*Jeszcze przed tym całym ambarasem w KW, ale już po śmierci Bursztynowej Łapy, Pora Opadających Liści, początek*
Stanęła przed żłobkiem, by następnie wejść powoli do środka. Wewnątrz nie było ani Jadowitej Żmii, ani jej kociąt. Zaranna Zjawa czekała właśnie na taki moment. Chciała porozmawiać z Bieliczym Piórem na osobności, bez niepotrzebnych spojrzeń na swoim futrze i nastawionych w ich stronę uszu.Dostrzegła karmicielkę odpoczywającą na swym legowisku.
— Dzień dobry, Zaranna! Jak się miewasz? — spytała przyjaźnie karmicielka, która niegdyś zastępowała jej praktycznie matkę za kociaka.
— Chcę dać duchom więcej. Chcę nauczyć się wszystkiego, by móc lepiej im służyć. Każdej modlitwy, każdego rytuału, wszystkiego — walnęła prosto z mostu z powagą w głosie, następnie czekając na reakcję.
<Bielik?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz