Leśny Świt powoli tracił przytomność, Konwaliowa Łapa podeszła bliżej do wojownika.
- I c-co t-teraz? – panikowała – Proszę obudź się, muszę cię zaprowadzić do legowiska medyka.
Kotka złapała kocura za kark próbując zaciągnąć go choć o jeden ogon wiewiórki dalej. Nie była zbyt silna to też utrudniło jej zadanie. Chciała zawiadomić kogoś, ale znajdowali się dość daleko od obozu. Powoli zaczęła sobie przypominać czego uczył ją mentor.
Pajęczyna… szczaw na ból ran… mak na ból i co jeszcze? Coś było… skrzyp! – Gorączkowo myślała.
Pobiegła po najbliższą pajęczynę po drodze znalazła nie zbyt dorodny szczaw, może nie najładniej wyglądał, ale zawsze coś i skrzyp.
***
Krew przestała cieknąć z rany wojownika. Kocur nie długo potem się ocknął.
- Ostrożnie. – Miauknęła zatroskana kotka. – Spróbuj się podnieść, ale nie rób nic na siłę.
- Mmm… - Coś bełkotał pod nosem Leśny Świt. Na szczęście dał radę sam wstać. – Boli mnie głowa i b-brzuch.
- Masz, zjedz to. – Mruknęła podając kilka jagód jałowca.
- D-dziękuje.
- Mamy wielkie szczęście, że patrol mojego klanu tu nie doszedł. Albo i nie… Pomógł by nam.
- Nie sądzę, z-zrobili by ze mnie karmę dla wron.
- Czujesz się już lepiej?
- Tak, o niebo lepiej. – Uśmiechnął się Płowy Kocur.
- To dobrze, powinieneś już wrócić do obozu swojego klanu. Mogę cię odprowadzić do granicy.
- Jasne. – Leśny Świt strzepnął bród z futra.
***
- Dziękuje ci, uratowałeś mi życie. – Powiedziała uczennica. – Gdyby nie ty lis mógłby mnie zabić, nie jest najlepsza w walce, a zwłaszcza z lisami.
- Ja też ci dziękuje, ty też mi uratowałaś życie. Do zobaczenia na zabraniu klanów! – Kocur oddalał się z każdym krokiem.
- Do zobaczenia! – Kotka uśmiechnęła się. W głębi serca miała szczerą nadzieję, że zobaczy Kocura jeszcze kiedyś. Wróciła do obozu zapominając o ziołach, które zostawiła koło nory lisa. Zastanawiała się co powie medyczce.
- Gdzieś ty była? – usłyszała trochę zdenerwowany głos Zajęczej Stopy – A podbiał? Co ty robiłaś przez cały ten czas?
Konwalia nie wiedziała co powiedzieć. Gdyby opowiedziała medyczce prawdę to Leśny Świt miałby przez nią kłopoty, ale jednak ona by miała z tego korzyści.
- J-Ja… J-ja – Kotka szybko zasłoniła ogonem kropelkę krwi na tylnej łapie – Ja… Nie było i ten… Zabłądziłam. – Konwaliowa Łapa nie chciała okłamywać kotki, ale było to w imię wyższego dobra. – Przepraszam, nic nie znalazłam zapomniałam drogi do obozu, a jak już sobie ją przypomniałam właśnie lis zagrodził mi drogę. Zajęcza Stopo, wiesz, że walka nie należy do moich ulubionych zajęć.
- Naprawdę? No dobrze. Jest już późno raczej nie wyślę cię znowu byś szukała zioła, pójdź zawiadom Czaplą Gwiazdę o lisie i opisz dokładnie gdzie, co i jak.
Kotka opowiedziała o lisie przywódcy i poszła spać. To był bardzo wyczerpujący dzień, jednak poznanie wojownika wcale nie było nie fajne. A wręcz przeciwnie, należało do miłych wspomnień dzisiejszego dnia.
<Leśny Świcie? Jak chcesz to możesz kontynuować, jeśli nie chcesz to nie musisz ^^>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz