- Co ty tam piszczysz, szczurze? - zapytał się Szkarłat Czermienia. Czarny chodził nabuzowany w jedną, to drugą stronę, bucząc.
- Coś ty powiedział?! - naskoczył z furią na rudego i wywiązała się między nimi krótka bójka. Walczące kociaki rozdzieliła... Błysk. Tak, kotka okazała się na tyle odważna, że wdarła się w bitewny ogień i użyła własnych pazurów, aby zdominować rodzeństwo.
- Ogarnijcie się chociaż raz w życiu! Mamy ledwo jeden księżyc, a wy staliście się wrogami! I nie kochacie taty, który o nas dba! - Bura kotka tupnęła nogą oburzona. Weź tu zrozum logikę płci przeciwnej. Po co przerywa tak krwawy k wspaniały pojedynek?
- Daj nam dokończyć, to sprawa między mną i Czermieniem - rzucił oschle Szkarłat, patrząc pogardliwie na najmłodszą.
- Jak mogłaś?! Przez ciebie nie wiem, kto wygrał! A muszę dokopać temu rudemu gnojkowi! - Czarny kocurek zbliżył się powoli do arcywroga. - Nie pozwolę na kolejną porażkę w tym dniu.
Szkarłat poruszył uszami z zaciekawieniem. Czermień już dzisiaj przegrał? Tylko z kim? Musiał się dowiedzieć, kto okazał się przeciwnikiem żółtookiego.
- Przez kogo? - zapytał się.
- Po co go dodatkowo wkurzasz. Już się względnie uspokajał - powiedziała w złym momencie Błysk. Rudy bez zastanowienia trzepnął córkę Muszelki po pysku, używając przy tym pazurów. - Aua! Za co?! Pogięło cię?! Nie bądź jak Czermień! - Pyszczek burej przybrał barwę ciemnej czerwieni. Jaki rozkoszny widok. Serce Szkarłatu zabiło z ekscytacji przez obecność krwi na ciele siostry. Uśmiechnął się.
- Za karę - skwitował. - Przerwałaś nam bójkę, próbowałaś pouczać, a teraz dodatkowo przyprawiasz o zły nastrój sama wiesz kogo. - Kocurek ze wszystkich sił omijał użycia słowa "brat". Nie zamierzał nazywać tak tej czarnej pokraki. Nigdy w życiu.
- Zaraz ci tak dokopię, że pożałujesz! - Czermień ponowił atak. Błysk pobiegła do Muszelki, by znowu naskarżyć na dwójkę porywczych maluchów. I przy okazji poprosić o wylizanie pyszczka z krwi.
Rudy z czarnym walczyli. Szkarłat nie chciał przedłużać bójki, musiał wiedzieć, z kim przegrał starszy. Odskoczył od żółtookiego, czekając, aż wściekły kocurek naskoczy na niego. Potomek Bursztynu wykonał pokazowy skok, a, gdy znalazł się w szczytowym punkcie, Szkarłat również skoczył. Zderzyli się ze sobą i zlali w jedność. Spadli na ziemię i poturlali się razem, suchy pył z ziemi uniósł się. Wpadli na czyjeś ciało. Spotkali się z sykiem i uderzeniem łapą centralnie w brzuchy. Rudy poczuł odruch wymiotny, który minął po chwili.
Gdy otworzył oczy, zauważył białego, słodziutko wyglądającego kocura o zielonych oczach.
- No, no... Los znowu złączył nasze ścieżki, Czermieniu - miauknął do czarnego. Biały okrążył kilka razy wściekle dyszącą kulkę. Dotknął końcówką ogona gardła ciemnego kocurka. - No co, lisie łajno, nie atakujesz mnie jak wcześniej? Co?. - Obcy osobnik uśmiechnął się krzywo. Czermień, zamiast rzucić się z groźnym sykiem, zwyczajnie uciekł. - A ty? Jesteś bratem tego tam? Cuchniecie tak samo okropnie.
Szkarłat wstał i otrzepał się. Czy biały kocur nie rzuca komplementami na prawo i lewo? Czy on gardzi innymi? W końcu ktoś godny rozmowy! Patrząc na jego zachowanie, nie traktuje rozmówców pozytywnie. I bardzo dobrze. Takie zachowanie to coś, czego Klanowi Lisa potrzeba.
- Według zbiorowiska kotów, które mnie otaczają, tak. Więzy krwi, czy jak inaczej to się nazywa - odpowiedział bez cienia jakiejkolwiek emocji. Przyglądał się każdemu ruchowi białego kocura.
- Nie nazwiesz go rozkosznie braciszkiem? Jakiż zbuntowany kocurek - miauknął fałszywie słodkim tonem starszy.
- Po co mam nazywać tak tego furiata? Nikt mnie do tego nie zobowiązał - odpowiedział Szkarłat. W głębi siebie poczuł dziwne zaciekawienie owym zielonookim, lecz instynkt nakazał trzymanie się od niego na dystans.
<Bocianie?>
- Coś ty powiedział?! - naskoczył z furią na rudego i wywiązała się między nimi krótka bójka. Walczące kociaki rozdzieliła... Błysk. Tak, kotka okazała się na tyle odważna, że wdarła się w bitewny ogień i użyła własnych pazurów, aby zdominować rodzeństwo.
- Ogarnijcie się chociaż raz w życiu! Mamy ledwo jeden księżyc, a wy staliście się wrogami! I nie kochacie taty, który o nas dba! - Bura kotka tupnęła nogą oburzona. Weź tu zrozum logikę płci przeciwnej. Po co przerywa tak krwawy k wspaniały pojedynek?
- Daj nam dokończyć, to sprawa między mną i Czermieniem - rzucił oschle Szkarłat, patrząc pogardliwie na najmłodszą.
- Jak mogłaś?! Przez ciebie nie wiem, kto wygrał! A muszę dokopać temu rudemu gnojkowi! - Czarny kocurek zbliżył się powoli do arcywroga. - Nie pozwolę na kolejną porażkę w tym dniu.
Szkarłat poruszył uszami z zaciekawieniem. Czermień już dzisiaj przegrał? Tylko z kim? Musiał się dowiedzieć, kto okazał się przeciwnikiem żółtookiego.
- Przez kogo? - zapytał się.
- Po co go dodatkowo wkurzasz. Już się względnie uspokajał - powiedziała w złym momencie Błysk. Rudy bez zastanowienia trzepnął córkę Muszelki po pysku, używając przy tym pazurów. - Aua! Za co?! Pogięło cię?! Nie bądź jak Czermień! - Pyszczek burej przybrał barwę ciemnej czerwieni. Jaki rozkoszny widok. Serce Szkarłatu zabiło z ekscytacji przez obecność krwi na ciele siostry. Uśmiechnął się.
- Za karę - skwitował. - Przerwałaś nam bójkę, próbowałaś pouczać, a teraz dodatkowo przyprawiasz o zły nastrój sama wiesz kogo. - Kocurek ze wszystkich sił omijał użycia słowa "brat". Nie zamierzał nazywać tak tej czarnej pokraki. Nigdy w życiu.
- Zaraz ci tak dokopię, że pożałujesz! - Czermień ponowił atak. Błysk pobiegła do Muszelki, by znowu naskarżyć na dwójkę porywczych maluchów. I przy okazji poprosić o wylizanie pyszczka z krwi.
Rudy z czarnym walczyli. Szkarłat nie chciał przedłużać bójki, musiał wiedzieć, z kim przegrał starszy. Odskoczył od żółtookiego, czekając, aż wściekły kocurek naskoczy na niego. Potomek Bursztynu wykonał pokazowy skok, a, gdy znalazł się w szczytowym punkcie, Szkarłat również skoczył. Zderzyli się ze sobą i zlali w jedność. Spadli na ziemię i poturlali się razem, suchy pył z ziemi uniósł się. Wpadli na czyjeś ciało. Spotkali się z sykiem i uderzeniem łapą centralnie w brzuchy. Rudy poczuł odruch wymiotny, który minął po chwili.
Gdy otworzył oczy, zauważył białego, słodziutko wyglądającego kocura o zielonych oczach.
- No, no... Los znowu złączył nasze ścieżki, Czermieniu - miauknął do czarnego. Biały okrążył kilka razy wściekle dyszącą kulkę. Dotknął końcówką ogona gardła ciemnego kocurka. - No co, lisie łajno, nie atakujesz mnie jak wcześniej? Co?. - Obcy osobnik uśmiechnął się krzywo. Czermień, zamiast rzucić się z groźnym sykiem, zwyczajnie uciekł. - A ty? Jesteś bratem tego tam? Cuchniecie tak samo okropnie.
Szkarłat wstał i otrzepał się. Czy biały kocur nie rzuca komplementami na prawo i lewo? Czy on gardzi innymi? W końcu ktoś godny rozmowy! Patrząc na jego zachowanie, nie traktuje rozmówców pozytywnie. I bardzo dobrze. Takie zachowanie to coś, czego Klanowi Lisa potrzeba.
- Według zbiorowiska kotów, które mnie otaczają, tak. Więzy krwi, czy jak inaczej to się nazywa - odpowiedział bez cienia jakiejkolwiek emocji. Przyglądał się każdemu ruchowi białego kocura.
- Nie nazwiesz go rozkosznie braciszkiem? Jakiż zbuntowany kocurek - miauknął fałszywie słodkim tonem starszy.
- Po co mam nazywać tak tego furiata? Nikt mnie do tego nie zobowiązał - odpowiedział Szkarłat. W głębi siebie poczuł dziwne zaciekawienie owym zielonookim, lecz instynkt nakazał trzymanie się od niego na dystans.
<Bocianie?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz