Wpadł w wodę. Brudna ciecz dostała się do jego nosa i nie zamierzała wylecieć. Ruda sierść pokryła się ciemnymi i morkymi plamami błota.
Wstał, otrzepując się, w tle słysząc pogardliwy śmiech Czermienia. Zdrajcy, okropnego osobnika. Po co próbował mu zaufać? Po co miał zbędne nadzieje na załapanie lepszego kontaktu?
Zabuczał wściekle, powoli odwracając głowę w jego kierunku. Niebieskie oczy ciskały niewidzialne błyskawice, które miały zranić czarnego. Wróg nie ugiął się, wręcz przeciwnie, zbliżył się, chcąc ponownie wrzucić młodszego od siebie do kałuży.
Gdy żółtooki zbliżył się do Szkarłatu, rudy zaczął go okrążać jak swoją ofiarę. Napięcie wzrosło. Bicie ich serc zlało się w jeden rytm. Wojna dopiero się zaczęła i zamierzała trwać całe księżyce.
- To mjało być śmeszne? - zapytał się stając centralnie przed wrogiem. Spotkał się z morderczym uśmiechem.
- Tak - miauknął Czermień. - Wyglondałeś jak Błysk!
- Oj, a ty jesteś cyściutki? Mas gluby bsuch i wyglondas jak sczur - seplenił Szkarłat. - I śmierdzis jak Burstyn. Znowu daleś se wytulic, piesczosku? Nie dosć, że gluby, to jescze tchós. - Specjalnie skrzywił nos, aby podkreślić okropność fetoru, bijącego od Czermienia.
- Co?! - Starszy napuszył sierść i zabuczał wrogo. Wysunął pazury i lada moment mógł skoczyć. - Sam jesteś piesczoch!
- Skoro ty nim ne jesteś, udofodnij to - uśmiechał się niebieskooki.
Czarnemu nie trzeba było dwa razy powtarzać. Skoczył, szykując pazury do rozorania skóry wroga. Rudy odsunął się od spadającego Czermienia, przez co starszy kocurek upadł na ziemię i poturlał się. Napotkał po drodze kilka kałuż, w wyniku czego czarna sierść pociemniała i zmokła.
Szkarłat, śmiejąc się pod nosem, zbliżył się do starszego. Stawiał ostrożnie kroki, a padający deszcz okrył jego futro wilgotną warstwą. Ukazał światu swoje kły w szerokim uśmiechu. Za chwilę dokona zemsty na czarnym, po raz kolejny.
- Blawo, Czelmień! Blawo! - miauknął z drwiną. Położył przednią łapę na brzuchu współzawodnika, czując się zwycięzcą.
- Zaras ci dowalę... - szepnął Czermień, dysząc.
- Oj, nie sondzę. Nie podniesies se. - Wbił pazury w ogon brata. Na dźwięk bolesnego piśnięcia, zaczął przesuwać łapę wzdłuż końcówki ciała czarnego. Czermień drgnął, miaucząc z bólu i złości. - Za chwilę bęsies miał czelfony ogonek, a ne bialy.
- Nigdy! - zbuntował się czarny, uderzając Szkarłat tylną łapą w głowę. Rudy cofnął się, widząc mroczki przed oczami. Otrząsnął się, bo Czermień szykował się do kolejnego ataku.
Bili się, mniej brutalnie niż poprzednim razem. Z ogonu czarnego ciekła krew, a Szkarłat oberwał kilka razy pazurami wroga.
Czas zakończyć ten pojedynek w spektakularny sposób. Nie chciał, by skończyło się na zwykłym lizaniu ran i reprymendy od Muszelki.
Naskoczył na czarnego, powalając go. Wylądował w kałuży. Szkarłat przycisnął głowę przeciwnika i zanużył w brudnej wodzie. Raz na kilka sekund pozwalał czarnemu zaczerpnąć oddech, lecz nie na długo.
- I co telas zrobis?
<Czermieniu?>
Wstał, otrzepując się, w tle słysząc pogardliwy śmiech Czermienia. Zdrajcy, okropnego osobnika. Po co próbował mu zaufać? Po co miał zbędne nadzieje na załapanie lepszego kontaktu?
Zabuczał wściekle, powoli odwracając głowę w jego kierunku. Niebieskie oczy ciskały niewidzialne błyskawice, które miały zranić czarnego. Wróg nie ugiął się, wręcz przeciwnie, zbliżył się, chcąc ponownie wrzucić młodszego od siebie do kałuży.
Gdy żółtooki zbliżył się do Szkarłatu, rudy zaczął go okrążać jak swoją ofiarę. Napięcie wzrosło. Bicie ich serc zlało się w jeden rytm. Wojna dopiero się zaczęła i zamierzała trwać całe księżyce.
- To mjało być śmeszne? - zapytał się stając centralnie przed wrogiem. Spotkał się z morderczym uśmiechem.
- Tak - miauknął Czermień. - Wyglondałeś jak Błysk!
- Oj, a ty jesteś cyściutki? Mas gluby bsuch i wyglondas jak sczur - seplenił Szkarłat. - I śmierdzis jak Burstyn. Znowu daleś se wytulic, piesczosku? Nie dosć, że gluby, to jescze tchós. - Specjalnie skrzywił nos, aby podkreślić okropność fetoru, bijącego od Czermienia.
- Co?! - Starszy napuszył sierść i zabuczał wrogo. Wysunął pazury i lada moment mógł skoczyć. - Sam jesteś piesczoch!
- Skoro ty nim ne jesteś, udofodnij to - uśmiechał się niebieskooki.
Czarnemu nie trzeba było dwa razy powtarzać. Skoczył, szykując pazury do rozorania skóry wroga. Rudy odsunął się od spadającego Czermienia, przez co starszy kocurek upadł na ziemię i poturlał się. Napotkał po drodze kilka kałuż, w wyniku czego czarna sierść pociemniała i zmokła.
Szkarłat, śmiejąc się pod nosem, zbliżył się do starszego. Stawiał ostrożnie kroki, a padający deszcz okrył jego futro wilgotną warstwą. Ukazał światu swoje kły w szerokim uśmiechu. Za chwilę dokona zemsty na czarnym, po raz kolejny.
- Blawo, Czelmień! Blawo! - miauknął z drwiną. Położył przednią łapę na brzuchu współzawodnika, czując się zwycięzcą.
- Zaras ci dowalę... - szepnął Czermień, dysząc.
- Oj, nie sondzę. Nie podniesies se. - Wbił pazury w ogon brata. Na dźwięk bolesnego piśnięcia, zaczął przesuwać łapę wzdłuż końcówki ciała czarnego. Czermień drgnął, miaucząc z bólu i złości. - Za chwilę bęsies miał czelfony ogonek, a ne bialy.
- Nigdy! - zbuntował się czarny, uderzając Szkarłat tylną łapą w głowę. Rudy cofnął się, widząc mroczki przed oczami. Otrząsnął się, bo Czermień szykował się do kolejnego ataku.
Bili się, mniej brutalnie niż poprzednim razem. Z ogonu czarnego ciekła krew, a Szkarłat oberwał kilka razy pazurami wroga.
Czas zakończyć ten pojedynek w spektakularny sposób. Nie chciał, by skończyło się na zwykłym lizaniu ran i reprymendy od Muszelki.
Naskoczył na czarnego, powalając go. Wylądował w kałuży. Szkarłat przycisnął głowę przeciwnika i zanużył w brudnej wodzie. Raz na kilka sekund pozwalał czarnemu zaczerpnąć oddech, lecz nie na długo.
- I co telas zrobis?
<Czermieniu?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz