Od Jeżowej Ścieżki

Skrzywił się, spoglądając niechętnie na niewielką mysz, którą Zajęcza Stopa dała mu do zjedzenia. Nie był głodny. Nie pamiętał, kiedy ostatnio porządnie coś zjadł, jednak teraz na myśl o pełnym żołądku, robiło mu się niedobrze. Przesunął gryzonia. Nie chciał, żeby ciągle się o niego martwili. Musiał przeżyć żałobę na swój własny sposób. Tylko jedna osoba, była w stanie mu pomóc. Wiedział to. Zacisnął zęby. Ciągle ktoś mu współczuł, mówił o Brzozowym Szepcie, jakby nie wiedzieli, że to tylko potęguję jego ból.
Czekoladowy kocur wstał na równe łapy. Zachwiał się, lecz szybko wróciła mu równowaga. Opuścił legowisko, krocząc teraz w stronę innego. Ominął kilku pobratymców w ciszy, nie mówiąc ani słowa i zatrzymał się dopiero, gdy znalazł się obok swoich bliskich.
- To moja wina. - spojrzał na swojego ojca. Kucykowy Ogon zaszurał łapą po ziemi, w jego oczach odbijało się zmartwienie. - Powinienem był z nią pójść.
- Nie mogliśmy tego przewidzieć. - miauknęła Psiankowa Szyja, obejmując Kucyka ogonem, by dodać mu otuchy.
Jeżykowi wydawało się, że jest z nich wszystkich najsilniejsza. Tak bardzo w tym momencie przypominała mamę. Chciał się odezwać. Powiedzieć, że Brzozowy Szept jest bezpieczna w Klanie Gwiazdy. Jako medyk nigdy nie zwątpił w przodków, nawet pomimo tej ciężkiej sytuacji. Nie mógł tego zrobić. Pochylił głowę, spoglądając chwilę na własne łapy i ogon, którym były otulone.
Jego wzrok padł następnie na Rzeczny Nurt. Siostra nie odzywała się, nie płakała, po prostu tak siedziała, nieobecna. Przytulił ją. Potrzebowała jego wsparcia. Jego rodzina go potrzebowała. Powinien wziąć się w garść. Tylko dlaczego nie potrafił? Dlaczego to było takie trudne? Wręcz wydawało się niemożliwe.

<Psianko?>