Ze spuszczonym smętnie ogonem ruszył z powrotem w stronę lasu. Przynajmniej coś upoluje. Z nornicy może też się ucieszy, szczególnie że ostatnio apetyt jej dopisywał. A zdążył się już nauczyć, że głodna Cętka to zła Cętka. Jej humory znosił z cierpliwością. Był jej to winien. Był jej winien najlepszą opiekę, na jaką było go stać.
Czy wiedział, że w tym czasie jego córeczka marzy tylko o tym, żeby ktoś ją przytulił?
Nie. Gdyby wiedział, już by go tu nie było.
- W-Wilcze Serce? - Rudy wojownik miał łzy w oczach. - T-to straszne, j-ja naprawdę nie m-mogłem n-nic zrobić! - zatrząsł się od powstrzymywanego płaczu.
Wilcze Serce przeszedł zimny dreszcz. Cętka? Czy wszystko z nią w porządku? A… a Pójdźka?
- M-mówiłem jej, ale się uparła, a j-jak ona coś postanowi… postanowiła - łzy zmieniły jego uśmiech w nienaturalny grymas.
Serce kocura niemal stanęło. Nie potrafił się ruszyć, sparaliżowany obawami.
- B-byliśmy na patrolu i z-znaleźliśmy to - przerwał, ukradkiem wycierając nos. - P-Północ uparła się, że ją ściągnie i… i wtedy… - zamilkł i zacisnął powieki. Chwilę trwało zanim podjął opowieść. - S-spadła akurat na D-Dziką Z-Zamieć i t-teraz o-oboje… - zaszlochał, odwracając łeb - ...n-nie żyją.
Wilcze Serce poczuł bezduszną ulgę, że to nie o jego rodzinę chodzi.
- Zaprowadzisz mnie tam? - zapytał trzęsącego się kocura.
- Tak - odpowiedział, gdy udało mu się złapać oddech. - C-chodźmy.
Dokładnie na granicy z Klanem Burzy leżały trzy trupy. Zdążyły już ściągnąć ptactwo, które chętnie korzystało z niespodziewanej uczty.
- A sio! - Rudy rzucił się w ich stronę, machając łapą. - Z-zostawcie ją!
- Wystarczy - miauknął Wilcze Serce. Obszedł stos dookoła, przyglądając mu się uważnie.
Nagle zamarł. Z w piersi obcej kotki ziała dziura, zrobiona zapewnie przez leżącą obok gałąź.
- To znaleźliście?
- T-tak. J-już nie żyła - spuścił łeb.
- Możesz już iść. Idź - powtórzył czarny, gdy wojownik się nie ruszył. - Powiedz Igle, żeby przysłał tu po nich kogoś.
Kocur kiwnął łbem i rzucając ostatnie spojrzenie na martwą siostrę, ruszył w kierunku obozu.
Sprawa była jasna. Ktoś nadział na drzewo tamtą kotkę. Pień drzewa aż lśnił od wilgoci, musiał być naprawdę śliski. Westchnął. Że też Północny Wiatr musiała wpaść na tak nierozsądny pomysł… Spojrzał na ciało burej. Nie potrafił pojąć, jak tak głupi przypadek mógł się zdarzyć. Stał akurat pod nimi. Zginęli oboje. Gdyby miał lepszy humor, pewnie by się zaśmiał.
Jeszcze coś nie dawało mu spokoju.
Kot na drzewie. Dzierzba.
Klocki wskoczyły na swoje miejsce.
- Ej! - usłyszał głos z drugiej strony granicy. - To nasz ter… Klanie Gwiazdy!
- Spadła na nich. To chyba wasza wojowniczka? - spojrzał na stojącego przed nim kota.
- Tak, to…
Nie słuchał odpowiedzi. Rzucił tylko krótkie “zaraz ktoś po nich przyjdzie” i rzucił się pędem do obozu. W głowie miał tylko jedną myśl.
Dzierzba.
<Ktoś z KB chce opisać znalezienie trupów?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz