Myślała o relacji ze Stokrotką. Wiedziała jak wygląda sytuacją. Była chyba zła na siebie, że pozwoliła na to by coś pomiędzy nimi się zmieniło, czekoladowa chciała czegoś więcej niż przyjaźń, teraz jednak nie miały nawet namiastki jej oczekiwań. Posiadała świadomość, że to przez jej nieśmieszne żarty. Mogła już odpuścić sobie.
Cicho westchnęła sama do siebie. Może zapyta się taty co kotki lubią dostawać w prezencie? Sama nią była, ale... Ehh... Miała inne gust, zamiast jakiejś słodkiej gadki wolałaby dostać śmieszny żart. Miała nadzieję, że niebieskooki, chociaż troszeczkę ma pojęcie o ''tych sprawach''. W końcu jakoś poderwał Cętkowanego Kwiata i stworzył trójkę dzieci, powinien coś o tym wiedzieć.
Ze spuszczonymi smutno uszami wróciła do obozu dość mozolnym krokiem. Coraz bardziej ją to wszystko przygniatało. Stokrotka nie była byle kotką, którą można spotkać wszędzie. Tylko przy niej jej serce płonęło jak pochodnia, tylko przy niej miała tyle weny na nowe żarty. Nie może odpuścić, po prostu nie może.
***
Usiadła blisko białego Kocura spożywającego właśnie swoje co dopiero upolowane jedzenie. Zerknęła na niego dość zawstydzona.- Co taka smutna mina? - zapytał się troskliwie. - No nie mów mi, że jesteś nie w sosie. Ty bez tego łobuzerskiego uśmiechu to nie ty. Czyżbyś znów mnie chciała sprankować?
- Nie, dzisiaj tak zupełnie na poważnie.
- Poważnie, że poważnie?
Pokiwała głową.
- Mam problem, tato...
Przysunął uczennicę do siebie przykrywając ją ogonem. Jego mina układała się w znak zapytania.
- Nie wiem jak to powiedzieć... Jak poderwać w dobry sposób kotkę?
Kocur zaczął krztusić się mięsem, po kilku chwilach zdołał wypluć bezpiecznie resztki jeszcze nieprzetrawionej wiewiórki.
- Coś źle? - spojrzała się na czerwonego jak burak ojca pędzące w pierwsze lepsze spalone krzaki. - Tato! Czemu uciekasz?!
Wróciła do swojego legowiska. Skuliła się, cicho łkając, to wszystko tak troch ją przygniatało.
Czy jest dziwaczką skoro podobają jej się Kotki, a nie Kocury? To coś jest naprawdę złe? Czemu tata od niej uciekł? Czy Stokrotka coś w ogóle do niej czuje, wybaczy jej?
Miała tyle pytań, a tak mało odpowiedzi. Poczuła kogoś obecność. Podniosła i obróciła w tyl głowę.
- Tupot... - wyszeptała drżąc Stokrotkowa Łapa. - Przemyślałam wszystko i... Wybaczam ci.
Zmarszczyła brwi. Chyba będzie dobrze jeśli zerwie kontakt z żółtooką.
- Wiesz co? - miauknęła, czuła wprost jak cała złość pragnie się z niej wylać. - Z-zapóźno już na te gadki! - zacisnęła zęby głośno sycząc. - WYNOŚ SIĘ STĄD!!! - wrzasnęła, dysząc ze złości. Bolało ją gardło, mimo tego nie skończyła na tym. - NO JUŻ, NA CO CZEKASZ?!
Poszła sobie, nareszcie, jednak teraz poczuła następne bolesne ukłucie w sercu, teraz czuła, że jest złamane. Nawet nie wiedziała czemu jest zła na nią, tak po prostu. Próbowała wymyślić powody czemu córka Konwalii jest gorsza od niej.
Ona nigdy nie zrozumie co, to znaczy gdy ktoś ma dla ciebie duże znaczenie, zaś druga osoba robi wielkie halo, jak ma ci wybaczyć. Nigdy nie zrozumie, co znaczy nie akceptacja. Nigdy nie zrozumie co to ból złamanego serca...
CDN.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz