Od Skały CD Jastrzębia

  - Ti palsiwy…badylu! – rzuciła w jego stronę obelgę, zirytowana tym zachowaniem. Od razu poczuła na sobie wzrok królowych, które miały już wyrobione o ich rodzeństwie opinię. Nie rozumiała, na jakiej zasadzie była „wybuchową emocjonalnie kulką zniszczenia”, która znęca się nad bratem. Przecież nic mu nie robiła! Czasami może potrafiła zbyt mocno przywalić mu łapką, ale to dlatego, iż jako kochana siostrzyczka dbała o jego rozwój. Nie mogła mu pozwolić marnować czasu na leżenie tutaj, podczas gdy razem mogą ćwiczyć, aby w przyszłości być wspaniałymi wojownikami. Posłała starszym kotkom oburzone spojrzenie. Będzie im w przyszłości głupio, kiedy już dorośnie i zostanie najsilniejszym kotem, jaki mógł stąpać po tej ziemi.  

 - Ni miów tjak – odparł Jastrząb, robiąc tę swoją skruszoną minę, która wywoływała u wszystkich współczucie dla niego. – Bio jiest mi przyklo – dodał.

 Machnęła ogonem ze złości. Zamiast tak tu pajacować, mogli by pójść po szyszkę i się nią pobawić. A ten tu będzie zgrywał niewiniątko i zgarniał uwagę dorosłych! Wzięła głęboki wdech. Jak nie po dobroci, no to trzeba siłą. Pochyliła się nad jego ogonem i ugryzła, przez co rozległ się pisk na cały żłobek. Zaczęła go ciągnąć, dopóki to Borsuczy Krok nie pojawiła się nad nimi i nie odsunęła czarnej od burasa.  

 - Czy nie możesz chociaż przez jedną sekundę brać przykładu z brata i nie robić niczego głupiego? – westchnęła, a w jej głosie wyczuła znużenie ciągłym pouczaniem córki. – Siedź na tyłku, albo pójdziesz do kąta.

 - Dlaciego? – rozwarła pysk ze zdumienia – Pszeciesz tio on zaciął! Ni chcie si zie mnią biawić – oznajmiła z oburzeniem, strosząc swoje futerko. Chciała dla braciszka jak najlepiej, zachęcając go do takich aktywności, zamiast ciągłego tkwienia na uboczu. Z pewnością w głowie już mu się kręciło od tej ciągłej ciszy w jego otoczeniu.

 Borsuk przeciągle westchnęła i tylko usiadła w odpowiedniej odległości, mierząc ich czujnym spojrzeniem. Nie miała ochoty ani sił tłumaczyć kotce tych wszystkich powodów, wedle których jej zachowanie było nieodpowiednie. Miała ich gdzieś, ale na wszelki wypadek pilnowała, aby się nie pozabijali.

 - Jeśtieś głupi! – miauknęła cicho Skała, tak, aby nikt nie usłyszał jej obelgi – Zlób w końcu cioś ciekawiego! – warknęła, jeszcze bardziej ściszając głos. Ten spojrzał na nią i przekręcił oczami z powodu jej nadmiernej upierdliwości. Czarna nie cierpiała, gdy się ją ignorowało. Niech mu będzie, przyniesie mu zabawkę.

 Podbiegła do wejścia, ale nie opuściła żłobka. Zgarnęła leżącą w przejściu szyszkę i wróciła do Jastrzębia. Złapała ją w pysk, a potem bez namysłu rzuciła w niego przedmiotem, trafiając w czubek jego łebka, idealnie między uszami.  Z radością zaczęła kiwać ogonem na boki.

 - Ploszę! – miauknęła z dumą – O tio twioja sziska!                                             

<Jastrząb?>