Mimo wszystko roześmiał się na słowa prawnuczki, biorąc się za jedzenie. Piszczka smakowała całkiem nieźle. Mięso było miękkie zaś same ciałko jeszcze ciepłe. Oderwał kawałek mięsa, wsłuchując się w salwę przekleństw i ogromnego niezadowolenia, które było kierowane w stronę Wróbla oraz Borsuk. Point odruchowo skulił uszy; im więcej czasu mijało, tym bardziej zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo spierdolił sprawę. Powinien wybrać na zastępcę kogoś innego, gdy tylko zauważył, że syn Wilczego Serca zaczął omijać go szerokim łukiem a wszystkiego dowiadywał się z awantur i to po czasie. Prychnął. Liczył, że młodzik będzie taki jak ojciec, może nawet lepszy. Najwidoczniej się mylił.
— Wozi się ta obsrana padlina — fuknęła niezadowolona Płomień — A teraz siedzi z ogromniastym bebzonem w kociarni i sądzi, że wszyscy będą wokół niej latać jak ze sraczką i pod ryj stawiać wszystko. Sraczkę to ja mogę jej zafundować!
Mówiąc to, napuszyła futro. Igła mimo wszystko odetchnął głęboko, jakoś tak stracił ochotę na posiłek. Mimo wszystko kontynuował, żując kęs za kęsem, nie mając najmniejszej ochoty skończyć z piszczką wepchniętą do gardła. Skrzywił się, gdy językiem przejechał po woreczku z żółcią. Skóra zaczęła palić go żywym ogniem, gdy poczuł na sobie niecierpliwy, nachalny wzrok kotki.
— Nie ukrywam, że Borsuk jest problemem — miauknął cicho tak, żeby tylko oni słyszeli, po czym ponownie zabrał się za jedzenie. Mu też to nie leżało, jednak co miał zrobić? Był tylko starym dziadem.
— Zawsze chciałam być wojowniczką, jednak skończyłam jako medyczka i jakoś potrafiłam trzymać się kodeksu — warknęła Świetlik, chowając nos pod łapą. O dziwo kotka była całkiem rozgadana, gdy zostawali we dwójkę — Za moich czasów...! — zapowietrzyła się, uderzając wściekle ogonem — Za moich czasów to się myślało a nie miało pszczoły w mózgu! — mówiąc to, skierowała ślepia na byłego lidera.
— Wiem, do czego pijesz, czasu już nie cofnę — miauknął liliowy, wywracając ślepiami. Cała Świetlik, wiecznie marudząca ni niezbyt przyjazna — Pozostaje mi tylko skoczyć na główkę — mruknął bardziej do siebie, niż do niej, jednak kotka i tak to usłyszała, bowiem na jej pysku pojawił się szyderczy uśmieszek.
— Jak te karaczany jeszcze raz będą truć nam dupę...
— Nie będą! — w wejściu do legowiska rozbrzmiał radosny, pełen dumy głos — Nastraszyłam te zasrane bachory! — Płomień wyłoniła się ze smug światła, przysłaniających widok, po czym wypięła dumnie klatkę piersiową — Aż się jeden rozbeczał! Ogólnie dziadku, sprawa jest!
— Zamieniam się w słuch — stęknął Igła, nie bardzo wiedząc, czego może się po kotce spodziewać.
— Jak się pozbyć bachora tak, żeby nikt się nie skapnął
— ... Co
— To, co słyszysz staruchu! Jak jakiś zniknie to może będzie trochę spokojniej. I o jednego krewniaka oszczanej gwiazdy mniej. No i może oboje zejdą na zawał i ktoś porządny będzie liderować.
— Płomień, skarbie, nie sądzę, żeby to był najlepszy pomysł. Wiesz, klan gwiazdy patrzy — miauknął niemrawo, czując, jak coś dusi go w gardle. Charknął, wypluwając zielonkawą wydzielinę. Strzepnął uchem, gdy usłyszał niezadowolone prychnięcie świetlik.
— Jaki stary, taki sztywny. Dzieciak ma rację, co jej zabraniasz? — point wybałuszył ślepia, słysząc tak niecodzienne słowa z pyska byłej medyczki. Nie potrafił uwierzyć, że to ona je wypowiedziała — Co? Myślisz, że tylko ją wszystko drażni?
— Ciebie drażni niemal wszystko, moja droga — skwitował krótko, odwracając pysk w stronę prawnuczki, która chyba... podłapała pomysł jego byłej uczennicy. W myślach przeklinał co uderzenie serca.
Heheu~~
OdpowiedzUsuń