Poranna Zorza zdecydował, że sam zajmie się Borsuczym Warkotem, zlecając jej sortowanie ziół. Pff, co za gbur. Chciała leczyć koty, a nie wiecznie sortować zioła. Chociaż fakt jest taki, że lubiła to robić, ale przecież prawdziwe medykowanie skupiało się na leczeniu kotów. Westchnęła. Może chodziło o to, że ten był wściekły za wybryk z kocimiętką? Być może... Przewróciła oczami. To przecież nie była jej wina! No może trochę... ale TYLKO TROCHĘ, a ten gbur się jej uczepił. Pacan jeden. Jednak była pewna, że bez tego pacana nie dałaby rady sama tutaj wytrwać. Przyzwyczaiła się do jego... pacanowatej obecności. Lekko dumna z tego, że wymyśliła własne słowo określające jej byłego mentora, usłyszała kroki. Postanowiła zachować pozory niewzruszoności. Może pacanowata obecność przyszła po ziółka dla wojownika?
- Heeeej, Mglisty Śnie! - miauknął na powitanie Kaczorek. Poruszył wąsikami, przyglądając się teraz z bliska ziołom. - Jak ty spamiętujesz te wszystkie nazwy, ich jest pełno! - Nie powiem Mgiełka była nieco zaskoczona wizytą rudego. Dawno ze sobą nie rozmawiali, toteż zupełnie nie spodziewała się usłyszeć jego głosu. Spojrzała na niego. W zasadzie nie zastanawiała się, jak ona to wszystko pamięta. Po prostu tak jest.
- Hej Kaczorku - zmusiła swoje mięśnie na pyszczku do uśmiechu. - Nie spodziewałam się ciebie. Wiesz... sama nie wiem, tak jakoś. Jak przez całe uczniowskie życie wpajają ci nazwy przeróżnych ziółek i każą chodzić na ich zbieranie, to samo jakoś wchodzi. - Nie była zbyt zadowolona z odpowiedzi, ale jej umysł nie był w stanie niczego innego teraz wymyślić. Zobaczyła zamyśloną minę kocurka.
- A jak ci idzie na treningu?
- Borsuczy Warkot często się denerwuje, jak czegoś nie potrafię zrobić.
- To twój mentor? - Mglisty Sen aż zaprzestała czynności, którą była tak pochłonięta. Teraz uświadomiła sobie, że znała kocurka od kociaka, ale nawet nie wiedziała, jakiego ma mentora. No proszę, mogła sobie postawić wielkiego minusa w jej interakcji ze społeczeństwem. Widać nie była stworzona do dużego towarzystwa. Do jakiegokolwiek towarzystwa, nie oszukujmy się. Westchnęła i wróciła do segregowania ziółek.
- Tak, przegrzał się i będę miał z czego się śmiać na treningu.
- Doprawdy? Odważny jesteś - poruszyła z rozbawieniem wąsami. Mgiełka podziwiała to, że odezwała się w ten sposób. Rzadko kiedy mówiła do innych inaczej niż obojętnie. Jednak Kaczorka znała już od dawna, może to o to chodzi? Nie chciała się w to zagłębiać.
- A do czego służy to? - kocurek wskazał łapką na roślinę o dużych liściach i małych białych kwiatkach.
- To trybula, stosuje się ją na zainfekowane rany i bóle brzucha. - pomachał twierdząco głową.
- A to? - tym razem wskazał na małe białe kwiatki z żółtymi środkami.
- Rumianek, on jest na wzmocnienie. - Zdziwiło ją to, ale Kaczorek jej nie przeszkadzał. Po prostu jego byt wypełniał jakoś to pomieszczenie, przynajmniej nie była sama. Przeważnie jej to nie przeszkadzało, jednak teraz spodobało jej się odpowiadanie na pytania rudego. Nagle do głowy zaświtała jej myśl. Przypomniała sobie, że ostatnio myślała, jak to jest szkolić się na wojownika.
- A ciężkie są treningi na wojownika? Bo wiesz, ja nigdy nie próbowałam... - układała nadal ziółka i czekała, aż ktoś wreszcie odpowie na jej pytanie.
<Kaczorek? ^^>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz