W ciszy przyglądała się swoim kociętom, które były zajęte zabawą przy ścianie żłobka. Dostrzegła jak Kazarka stara się łapkami sięgnąć po fragmentu sumaku, który tworzył sklepienie legowiska. Napomniała córkę, aby nie starała się naruszać konstrukcji, no chyba, że bardzo jej zależało na tym, aby w ulewne dni krople deszczu skapywały jej na brązową mordkę.
W kociarni przebywała już od dłuższego czasu, bliskie jej koty przychodziły do niej w odwiedziny przynosząc jedzenie dla niej i jej potomstwa, jednak przez długi czas nie widziała pyska Błotnistej Plamy. Być może pochłonęło ją coś ważniejszego od poznania wnucząt? A może coś jeszcze innego stało za tym, że kotka nie chciała postawić swej łapy w żłobku. Nie wiedziała, jednak po kilku wschodach słońca czekoladowa kocica w końcu pojawiła się w kociarni. Kawka powitała matkę uśmiechem, ciesząc się, że ta jednak zdecydowała się ją odwiedzić.
— J-jak… Jak się n-nazywają?
— Ta mała kotka, najbardziej podobna do Porannego Ferworu ma na imię Cyranka. Obok niej jest Kazarka. A najmniejszy z nich kocurek na imię ma Krakwek — Przeniosła spojrzenie na dzieci, które właśnie zaczęły uprawiać kocięce zapasy, przedstawiając je kolejno. Krakwek w starciu z złotooką szylkretką nie miał żadnych szans, już po chwili wymachiwał swymi małymi łapkami i nawoływał “Poddaje się! Wygrałaś!” prosząc, aby siostra go puściła. — Dzieci, chodźcie! — zawołała, tym samym przykuwając uwagę swoich kociąt, które ochoczo podbiegły do matki. Dopiero, gdy przylgnęły do jej futra po bokach, wlepiły spojrzenie w Błotnistą Plamę, która nerwowo uniosła łapę do góry. — Chciałabym wam kogoś przedstawić. To wasza babcia, Błotnista Plama. Nie mogła was wcześniej odwiedzić, bo była bardzo zajęta, ale teraz powinna robić to częściej. — miauknęła czarna przenosząc spojrzenie na matkę, tak jakby chcąc się upewnić, że kotka postara się być aktywna w życiu swych wnuków
— T-tak… — wymruczała niepewnie uciekając spojrzeniem od kociąt, sprawiając tym samym, że Kawcze Serce posmutniała — Jeśli nie będę przeszkadzać, będę przychodzić w odwiedziny…
— Jesteś moją matką, a ich babcią. Oczywiście, że nie będziesz! Krakwku, przywitaj się z babcią… — miauknęła
— Muszę? — wymiauczał kocurek, ani trochę nie wygadał na chętnego do zbliżenia się do kotki. Mocniej uczepił się do futra matki, nachylając się do ucha kotki, aby jej szepnąć coś na ucho. — Jest straszna… Wolę tę drugą babcię… Możesz jej powiedzieć, żeby sobie poszła?
Spojrzała karcąco na kociaka, czując za niego wstyd, że coś takiego powiedział. Nie powinien, jednak był tylko małym głupiutkim kociakiem.
Czarna miała nadzieję, że jakoś uda się rozweselić atmosferę, ale komentarz jej syna sprawił, że trudno było jej coś powiedzieć. Sama nie raz zraniła chcący, a nawet i niechcący czekoladową kotkę, a teraz zrobił jej to własny wnuk.
— No, dobrze. Idźcie się dalej bawić… — zwróciła się do kociąt, mając nadzieję, że te jak przystało na beztroskie kocięta wrócą do swoich zabaw. — Przepraszam za niego, on nie miał nic złego na myśli… — zaczęła dość nieudolnie widząc w oczach matki smutek
— N-nic nie szkodzi. T-to bardzo mądry kociak. — Po tych słowach na dłużej zapanowała niezręczna cisza w kociarni, która w końcu przerwała Błotnista Plama. Tym razem pytanie, które padło z pyska kotki zaszokowało kotkę. A dotyczyło tego czy nie jest smutna, że jej córki częściowo zdobiło brązowe futerko, przez co mogą je czekać w przyszłości przykrości z tego powodu. — [...] dobrze, że jest go tak mało…
— Brązowe, czarne, szare czy dwukolorowe… co za różnica! Najważniejsze jest to, że są zdrowe i dobrze się rozwijają! Wspanialszych kociąt nie mogłam sobie wymarzyć.
***
Pora Opadających Liści
Wraz z Księżycowym Blaskiem spędzała miło czas na jednej z wysepek obozu Klanu Nocy. Wtulona w niebieskie futro pręgowanej kotki obserwowała odlatujące ptactwo w stronę nieznanych jej terenów. Niedaleko nich jej dzieci, jak i ich uczniowie, zarówno czarnej i niebieskiej dokazywały brodząc w wodzie wraz z dziećmi jej brata, Krzyczącej Makreli. Życie w Klanie Nocy u boku Księżyc było wręcz idealne, a czarno-biała chciała byłej Klifiaczce wynagrodzić wszystkie przykrości jakie jej sprawiła przed dołączeniem jej do klanu.
Była szczęśliwa. Miała ukochaną, wspaniałego przyjaciela i cudowne dzieciaczki. Żałowała tylko jednego, że jej matka nie miała tak szczęśliwego życia, tak jak i ona. Chociaż kto wie, może brązowa kotka w końcu odnajdzie swoje szczęście po tylu księżycach, bo zasługiwała na nie jak nikt inny.
Koniec sesji, super mama Błotnista Plama, polecam, niech na starość będzie szczęśliwa 👍
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz