*Sam początek treningu Bluszczu*
- Dalej Bluszczu – mruknął Set, wskazując na płot – Żeby walczyć, musisz być szybki i zwinny, z tym pierwszym nie masz problemu, ale ze zwinnością... – urwał na chwilę – ...trzeba jeszcze popracować.
Arlekin westchnął cicho. Miał dość takich treningów, lecz nie mógł dyskutować ze starszym kocurem. Wiedział już, jaki był i że lepiej go nie drażnić.
- Ruszaj – powtórzył polecenie Set, ostrzejszym tonem, na co niebieski od razu ruszył. Jego zadaniem było przeskoczyć w jakiś sposób płot Wyprostowanych. Tylko jak on miał to zrobić? Był za niski! Musiał wymyślić jakiś sposób i w tym mógł się sprawdzić, w końcu był niezły w wymyślaniu różnych rzeczy. Chwilę przed rozpoczęciem biegu przyjrzał się przeszkodzie. Obok niej był tylko jeden karton Wyprostowanych. Mógł go wykorzystać i właśnie to postanowił zrobić, zaczynając bieg. Szybko wskoczył na karton, a z niego starał się przeskoczyć biały płot. Jednak dalej był za niski. Mimo to skoczył i starał się złapać pazurami przeszkody, niestety bez efektów. Spadł na ziemię, lądując twardo na boku.
- Jeszcze raz – powiedział czarny kocur. Bluszcz wrócił na swoje miejsce i spróbował znowu. Plan był taki sam, lecz tym razem chciał bardziej wbić się pazurami w przeszkodę. Był już na kartonie i zaraz miał przeskoczyć biały płot. Skoczył i zahaczył pazurami, by nie spaść jak poprzednio. Już chciał skoczyć dalej, jednak za bardzo się przyczepił. Utknął na płocie.
- On serio nie przeżyje... – mruknął cicho Set – Dalej Bluszczu! Musisz sobie radzić.
***
Po kilku dniach znów przystąpili do tego zadania. Znów musiał skakać przez płot, jak jakaś owca. Trochę śmiesznie się z tym czuł, zwłaszcza że w większości był biały jak owe zwierzęta.
- No, ruszaj – rozkazał czarny kocur. Arlekin pobiegł i tym razem nie skoczył na karton. Od razu złapał się przeszkody i tak szybko, jak potrafił, zaczął się wspinać na górę. To było lepsze od firanek w domu u Wyprostowanej. Tutaj nie mógł spaść tak łatwo. Wspiął się na górę i wylądował na ziemi, za płotem. W oczach zapaliły mu się łapki szczęścia i jak najszybciej wrócił na drugą stronę, by pochwalić się mentorowi.
- Za wolno, już by cię złapali – odparł Set – Dalej, jeszcze raz.
Niebieski westchnął i spróbował znowu. I znowu i znowu i znowu. Coś było z nim nie tak, że nie mógł przeskoczyć zwykłego płotu? Było już widać, że Set coraz bardziej się niecierpliwi i irytuje. Bo jak to możliwe, że Bluszcz nie może przeskoczyć zwykłego płotu?
- No dalej! – syknął w końcu czarny – Ruszaj, przeskocz ten płot!
Bluszcz spróbował jeszcze raz, jednak dalej bez dobrego efektu.
- Ciebie po prostu nie da się nauczyć – syknął cicho Set, poddając się, jak na ten dzień.
***
Przeskoczył. W końcu to zrobił. Musiał przyznać, że długo to ćwiczył, nawet poza treningami. Musiał być szybki i zwinny. Chciał przeżyć.
- No to biegnij – mruknął mentor arlekina. Uczeń od razu pobiegł przed siebie, wskoczył na karton i złapał się płotu. Po niedługiej chwili wspiął się jeszcze trochę wyżej i przeskoczył płot.
- Widzisz! Jednak to umiem! – krzyczał Bluszcz, skacząc dookoła swojego mentora.
- Tak, tak, ale teraz stój – powiedział Set, jednak młody dalej skakał – Bluszcz zatrzymaj się! – syknął i niebieski od razu stanął – Musisz panować nad emocjami, nie możesz ich okazywać! To sprowadzi na ciebie tylko nieszczęście, zwłaszcza w betonowym świecie.
Arlekin pokiwał głową, jednak był pewny, że nie uda mu się tego zrobić. Przynajmniej nie teraz.
- A teraz do walki – oznajmił Set i stanął przed swoim uczniem.
- Do walki? – zapytał Bluszcz niepewnie. Nie chciał walczyć, zwłaszcza ze swoim mentorem. Czy musiał? Tak. Jednak nie chciał dać za wygraną i tak łatwo się poddać.
- Dalej – mruknął czarny kocur, jednak młody się nie ruszył.
- Muszę walczyć?
- Chcesz przeżyć?
Bluszcz zamilkł.
- Czyli nie? To dlaczego od razu nie zakończysz swojego marnego żywota i nie dasz rodzinie spokoju? Jestem pewien, że nic z ciebie nie będzie, więc po co męczysz rodziców i rodzeństwo? Jesteś za bardzo wygadany, zdradzisz każdy rodzinny sekret, lekkomyślny i łatwowierny oraz te twoje emocje, które zawsze biorą nad tobą górę... To wszystko to są wady, nad którymi musisz pracować, ale zamiast tego ty pozwalasz dalej rządzić twojemu sercu, przez co jesteś jeszcze bardziej bezużyteczny. No co? Taka prawda Bluszczu, obudź się w końcu, a nie płaczesz. Jesteś słaby, ale można nad tym pracować. Tylko musisz chcieć, a jak widzę, ty nie chcesz... – Set na chwilę zamilkł, przyglądając się niebieskiemu z dezaprobatą – To ćwiczysz, czy pozwalasz rodzinie odpocząć od ciebie na zawsze?
- Rodzina m-mnie kocha i nie chce się mnie pozbyć – powiedział Bluszcz – To n-nie są wady... Gdybyś nie był takim pozbawionym serca kotem, może byś to zrozumiał.
- Oj... Ależ ja mam serce Bluszczu, lecz ja wiem, kiedy mogę okazać słabość. I to na pewno nie jest to miejsce. Betonowy świat już taki jest, pogódź się z tym – syknął Set. Bluszcz wyciągnął pazury. To przecież nie były wady! On nie chciał być jak inni tutaj, bez serca, bez emocji, bez uczuć, czy czegokolwiek innego.
- Tylko się nie popłacz – zaśmiał się czarny kocur. Arlekin już nie wytrzymał, spojrzał na swojego mentora ze złością i od razu na niego skoczył. Starał się go zaatakować, jednak ten robił uniki. W końcu skoczył na mentora i złapał się jego grzbietu. Chwilę tak trzymał, lecz szybko spadł. Już chciał się podnieść, jednak Set był szybszy. Przygniótł niebieskiego do ziemi, tak, że ten nie mógł się ruszyć.
- Już lepiej – oznajmił Set – Bluszczu, mówiłem prawdę, musisz choć trochę się zmienić, albo nad tym panować. Jeśli tego nie zrobisz, zginiesz. Tutaj nikt nie ma litości.
***
*Teraźniejszość*
Arlekin znów siedział przy tym wybitym oknie, wspominając treningi ze swoim mentorem. Trochę minęło od tego czasu, w końcu to był sam początek treningu, a teraz był już starszy i lepszy oraz wiedział, kogo się słuchać. Wtedy to był dopiero początek i nie znał wszystkich zasad, panujących wokoło.
Żałował, że Set nie mógł tu być, tęsknił za nim. Teraz nawet uważał, że ten miał rację. Musi się zmienić, by pokazać, że jest twardy. Bez tego sobie nie poradzi... Zwłaszcza teraz, gdy jest otoczony zdrajcami.
[Trening wojownika, 1005 słów]
20%
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz