— Rany! Jak tu pięknie! — zachwycała się tymi wszystkimi, obcymi dla niej rzeczami. Tu powietrze nie pachniało kurzem, brudem i spalinami. Było rześko, przyjemnie. Pacynka stała w miejscu, z głową uniesioną do nieba. Przez chwilę stała w bezruchu, wsłuchując się w dźwięki, których wcześniej w mieście nie była w stanie usłyszeć tak dobrze; śpiew ptaków, szum wiatru, piski drobnych zwierzątek, chowających się między zielonymi źdźbłami. Nawet uśmiechnęła się sama do siebie, szeroko, ukazując rządek swoich ostrych ząbków. Lubiła się szczerzyć, a tutaj nie było wcale trudne. Tu wszystko było zupełnie inne niż w mieście. Otwarte przestrzenie, zamiast ciasnej, zapyziałej piwnicy, w której spędziła większość swojego życia. Dopiero od niedawna miała okazję się z niej wydostać. Z początku nie zapędzała się aż tak daleko, ale z każdym dniem szła coraz pewniej i coraz dalej, od miejsca zamieszkania, aż w końcu… znalazła się tu! A to dopiero początek jej wyprawy.
Jej myśli w pewnym momencie wróciły do jej kochanych sióstr, które niedawno zostały wysłane do klanów. Marionetka mówiła, że to część jej planu, że to jakaś tajna, ważna misja, ale nigdy nie zdradzała za wiele szczegółów. Pararela szeptała, że to za wiele na młody umysł Pacynki, że dowie się we właściwym czasie. Bura próbowała to zrozumieć, ale gdzieś w środku czuła zazdrość. To ona chciała zwiedzać świat, poznawać nowe zwyczaje i tradycje, a zamiast tego pozostało jej siedzieć w piwnicy. Pragnęła tak jak jej siostry, otrzymać nowe imię i żyć bliżej z innymi kotami. Przecież także potrafiła się skradać, potrafiła walczyć i… prawie polować! Co więc odróżniało ją od sióstr?
No tak – ta nieszczęsna maska na pysku.
Samotniczka zatrzymała się na chwilę na niewielkim wzniesieniu. Nie pamiętała dokładnie, do jakich klanów trafiła Ballada i Kukiełka, ale ich wygląd znała na pamięć. Pamiętała kolor ich futra, a nawet jego teksturę! Dobrze znała też ich rysy twarzy, może jeśli spotka kogoś na granicy, uda jej się o siostry podpytać? Może ktoś je kojarzy, może ktoś już je widział? Pacynka wzięła głęboki oddech. Stąd mogła zobaczyć połacie traw i kępki kolorowych kwiatów, ale wciąż nie dostrzegała żadnego śladu po innych kotach. No nic. Musiała ruszyć dalej – z uniesionym ogonem, z dumą i młodzieńczą odwagą. Jej krok był żwawy, pełny siły i energii.
Słońce stało już wysoko na niebie, podczas gdy Pacynka wciąż maszerowała przez rozległe, zielone łąki. Na wietrze trawy falowały wokół niej, niczym wzburzone morze, a gorące promienie słoneczne grzały ją w ciemny grzbiet. Było naprawdę ciepło, a powietrze zdawało się takie ciężkie i duszne. Trochę, jak przed burzą – ale na razie na deszcz się nie zanosiło. Niebo było błękitne, niemalże bezchmurne. Pomimo ukropu, młoda samotniczka nie zatrzymała się jeszcze ani razu. Była trochę zmęczona, a także spragniona, ale jak na razie nie widziała w okolicy żadnego strumyka. Nie było czasu na to, aby go szukać. Nie szła tu tyle, aby ostatecznie zboczyć z trasy i być może już nigdy nie trafić do granicy. Była zbyt blisko, żeby się poddać, a z wszelkimi niedogodnościami zdążyła już się oswoić. Dawniej musiała siedzieć zamknięta w piwnicy, a teraz wreszcie mogła chodzić tam, gdzie chciała – i zamierzała to dobrze wykorzystać. W pewnym momencie do jej nosa dotarł silny, gryzący zapach. Pacynka natychmiast się zatrzymała. Wciągnęła powietrze jeszcze raz, aby upewnić się, że jej węch ją nie myli. Tak, teraz była już pewna. Ta woń zdecydowanie należała do kota, a może i nawet wielu kotów? Pachniała obco, trochę inaczej niż zwykłe koty z miasta. Ta woń była nieco ostrzejsza, silniejsza, a to musiało oznaczać tylko jedno; klany. Pacynka od razu przypomniała sobie słowa Murmur. Starsza kotka opowiadała jej kiedyś o klanach, o grupach wielu kotów, które trzymają się razem. Jasnofutra wspominała o czterech takich grupach: Klanie Wilka, Klanie Klifu, Klanie Burzy i Klanie Nocy. Oprócz tego mówiła oczywiście o Owocowym Lesie, do którego samotniczka miała sprowadzić trójkę uczniów. Buraska zastrzygła uszami. Czy to właśnie granica? Czy to tutaj zaczyna się teren jednego z klanów? Może któryś z nich już ją zobaczył z oddali? Nie była pewna, co powinna teraz zrobić. Czy iść dalej? Może powinna tu poczekać, aż w końcu ktoś się zjawi?
Pacynka usiadła w cieniu, dokładnie pod mostem, który rozciągał się ponad jej głową. Co chwilę do jej uszu docierał przeraźliwy ryk potworów. Gdy przebiegały, ziemia aż drżała. Ich warkoty odbijały się echem po pustej przestrzeni pod mostem, ale bura była zbyt podekscytowana nowymi terenami, aby się tym przejmować. Zewsząd otaczały ją złote, wysokie kłosy – suche, giętkie, ale przynajmniej tutaj mogła nieco się schłodzić. Westchnęła z ulgą, czując, jak mięśnie jej łap się rozluźniają. Wreszcie też dotarła do wody, a dokładniej do wartko płynącej rzeki, która swoim wyglądem wręcz zapraszała Pacynkę do siebie. Kotka podeszła ostrożnie do brzegu, powoli stawiając łapy na wilgotnej ziemi nad brzegiem. Nachyliła się i zanurzyła pysk, mało brakowało, a silny nurt porwałby ją ze sobą! Bura wbiła pazurki w ziemię i zniżyła brzuch, próbując złapać większą przyczepność. Gdy tylko poczuła się pewniej, zaczęła łapczywie pić chłodną, rześką wodę, która zmyła z niej resztki znużenia. Taka świeża woda była zdecydowanie lepsza od tej z kałuży – bo w mieście zazwyczaj z takich Pacynka musiała czerpać płyny. Gdy skończyła pić, oblizała się kilka razy i spojrzała na drugi brzeg, a potem znowu na kłosy. Jej ogon zadrżał lekko z ekscytacji.
— Nie po to tu przyszłam, żeby siedzieć pod mostem! — szepnęła do siebie. — Muszę iść dalej. Muszę odszukać jakiegoś kota i dowiedzieć się więcej o klanach! — uśmiechnęła się, jakby mówiła do rzeki, a potem z zapałem podniosła się i ruszyła przed siebie. W trakcie podróży cały czas rozglądała się dookoła, podziwiając klanowe tereny. Och, tak bardzo zazdrościła swoim siostrom, które mogły tu przebywać na co dzień! Ciekawe, jak sobie teraz radziły…
Krok za krokiem buraska przeciskała się przez gęste trawy, aż nagle coś przykuło jej uwagę. Pośród żółci i zieleni mignął jej jasny kolor, który zupełnie nie pasował do reszty otoczenia. Pacynka zatrzymała się i zmrużyła oczy, aby po chwili wyraźnie dostrzec kremową, kocią sylwetkę, która siedziała pośród roślin. Był młody – może i nieco starszy od niej, ale na pewno nie dorosły. Zapewne nie różniło ich sporo księżyców. Kocur wyglądał na spokojnego, choć zdawał się zauważyć jej obecność. Uszy miał postawione, a oczy skupione, ale nie wyglądał na nadzwyczajnie przestraszonego. Był po prostu nieco zdziwiony, ale samotniczka nie wahała się ani chwili dłużej. Uśmiechnęła się do siebie i ruszyła w jego stronę lekkim krokiem, a potem podążała w jego stronę niemalże w podskokach. Jej ogon poruszał się w rytm jej radosnych skoków. Niestety z każdym jej ruchem, nieznajomy kocur zdawał się coraz bardziej zdumiony – wciąż jednak nie ruszał się z miejsca. Nie syczał, nie uciekał. Po prostu bacznie obserwował, jak obca mu kotka coraz bardziej się do niego zbliża. W pewnym momencie Pacynka zatrzymała się kilka lisich ogonów od niego i krzyknęła:
— Hej! Jesteś jednym z tych… klanowych kotów, co nie? — jej donośny głos rozległ się echem po polanie. Kremowy lekko uniósł brew, ale wciąż pozostał w tej samej pozycji.
— Uch? No… tak, jestem — odparł ostrożnie, marszcząc delikatnie czoło. — A ty kim jesteś?
Pacynka zrobiła kilka kroków w przód, a potem usiadła przed uczniem, owijając łapy swoim ogonem. Zanim odpowiedziała, dokładnie przyjrzała się kocurowi.
— Pacynka! — oznajmiła dumnie, co jednak nie sprawiło, że kremowy stał się mniej zakłopotany. — To moje imię — dodała, widząc, że uczeń przechyla głowę. — Jestem z miasta! Tylko… chciałam tu przyjść, bo szukam moich sióstr! Niedawno odeszły z rodzimych terenów, bardzo za nimi tęsknie! — zachichotała. Obcy zamrugał, próbując nadążyć za słowami burej.
— Sióstr? — powtórzył powoli. — I dlatego przyszłaś tu sama? Sama na tereny klanu?
— No, tak? A co, nie mogę? Nie rozumiem, w czym problem — burknęła, podnosząc głowę i mrużąc delikatnie oczy. — Przecież nikomu krzywdy nie robię! Znajdę tylko siostry i sobie pójdę, nic specjalnego.
— Nie o to chodzi… — wymamrotał. — Po prostu zazwyczaj nie wpuszcza się obcych tak po prostu. Ktoś mógłby pomyśleć, że chcesz nam podkraść zwierzynę, albo wszystkich nas wymordować… — westchnął, na co Pacynka parsknęła śmiechem.
— Po co mi wasza zwierzyna! W mieście mam jedzenie, nawet dobre. Czemu miałabym się fatygować, żeby upolować jakieś ofutrzone, brudne zwierzę? Na pewno dużo z tym roboty! — przewróciła oczami. Kremowy nie wiedział co odpowiedzieć, znów umilkł. — A ty zawsze jesteś taki poważny? — zapytała nagle.
— Chy-
— W każdym razie! Powiesz mi może, jak masz na imię? Albo… czy widziałeś moje siostry! Jedna z nich ma czarno-rude futerko… a druga brązowo-rude! Mają takie śmieszne plamki na mordce, rozumiesz? Coś takiego, jak ja mam, ale tylko jedną połowę! Powiedz mi, że widziałeś chociaż jedną! A jak nie widziałeś, to może pomożesz mi znaleźć? Och, na pewno się zaprzyjaźnimy! Może od razu zaprowadzisz mnie do miejsca, w którym jest więcej kotów takich, jak ty? Spotkałam kiedyś Murmur… a, no właśnie! Murmur! Miałam zapytać o Owocowy Las! Wiesz, co to? Może znasz jakieś koty stamtąd? Rozmawiałeś kiedyś z jakimś? Bo ja nie! Ale bardzo bym chciała… tylko nie wiem, gdzie to jest. Może ty wiesz? A tak w ogóle to, z jakiego klanu jesteś? No… nie ważne, o czym to ja mówiłam? Ach, no tak! Murmur mówiła mi, że są cztery klany i że tak właściwie to są to takie grupy złożone z wielu kotów, ale ty jesteś sam. Gdzie reszta? — zakończyła, rozglądając się dookoła.
<Zajęcza Łapo?>
[1703 słów]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz