BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Klan Burzy znów stracił lidera przez nieszczęśliwy wypadek, zabierając ze sobą dodatkową dwójkę kotów podczas ataku lisów. Przywództwo objął Króliczy Nos, któremu Piaszczysta Zamieć oddał swoje ówczesne stanowisko, na zastępcę klanu wybrana natomiast została Przepiórczy Puch. Wiele kotów przyjęło informację w trudny sposób, szczególnie Płomienny Ryk, który tamtego feralnego dnia stracił kotkę, którą uważał za matkę

W Klanie Klifu

Wojna z Klanem Wilka i samotniczkami zakończyła się upokarzającą porażką. Klan Klifu stracił wielu wojowników – Miedziany Kieł, Jerzykową Werwę, Złotą Drogę oraz przywódczynię, Liściastą Gwiazdę. Nie obyło się również bez poważnych ran bitewnych, które odnieśli Źródlana Łuna, Promieniste Słońce i Jastrzębi Zew. Klan Wilka zajął teren Czarnych Gniazd i otaczającego je lasku, dołączając go do swojego terytorium. Klan Klifu z podkulonym ogonem wrócił do obozu, by pochować zmarłych, opatrzeć swoje rany i pogodzić się z gorzką świadomością zdrady – zarówno tej ze strony samotniczek, które obiecywały im sojusz, jak i członkini własnego Klanu, zabójczyni Zagubionego Obuwika i Melodyjnego Trelu, Zielonego Wzgórza. Klifiakom pozostaje czekać na decyzje ich nowego przywódcy, Judaszowcowej Gwiazdy. Kogo kocur mianuje swoim zastępcą? Co postanowi zrobić z Jagienką i Zielonym Wzgórzem, której bezpieczeństwa bez przerwy pilnuje Bożodrzewny Kaprys, gotowa rzucić się na każdego, kto podejdzie zbyt blisko?

W Klanie Nocy

Ostatni czas nie okazał się zbyt łaskawy dla Nocniaków. Poza nowo odkrytymi terenami, którym wielu pozwoliły zapomnieć nieco o krwawej wojnie z samotnikami, przodkowie nie pobłogosławili ich niemalże niczym więcej. Niedługo bowiem po zakończeniu eksploracji tajemniczego obszaru, doszło do tragedii — Mątwia Łapa, jedna z księżniczek, padła ofiarą morderstwa, którego sprawcy jak na razie nie odkryto. Pośmiertnie została odznaczona za swoje zasługi, otrzymując miano Mątwiego Marzenia. Nie złagodziło to jednak bólu jej bliskich po stracie młodej kotki. Nie mieli zresztą czasu uporać się z żałobą, bo zaledwie kilka wschodów słońca po tym przykrym wydarzeniu, doszło do prawdziwej katastrofy — powodzi. Dotąd zaufany żywioł odwrócił się przeciw Klanowi Nocy, porywając ze sobą życie i zdrowie niejednego kota, jakby odbierając zapłatę za księżyce swej dobroci, którą się z nimi dzielił. Po poległych pozostały jedynie szczątki i pojedyncze pamiątki, których nie zdołały porwać fale przed obniżeniem się poziomu wód, w konsekwencji czego następnego ranka udało się trafić na wiele przykrych znalezisk. Pomimo ciężkiej, ponurej atmosfery żałoby, wpływającej na niemalże wszystkich Nocniaków, normalne życie musiało dalej toczyć się swoim naturalnym rytmem.
Przeniesiono się więc do tymczasowego schronienia w lesie, gdzie uzupełniono zniszczone przez potop zapasy ziół oraz zwierzyny i zregenerowano siły. Następnie rozpoczęła się odbudowa poprzedniego obozu, która poszła dość sprawnie, dzięki ogromnemu zaangażowaniu i samozaparciu członków klanu — w pracach renowacyjnych pomagał bowiem niemalże każdy, od małego kocięcia aż po członków starszyzny. W konsekwencji tego, miejsce to podniosło się z ruin i wróciło do swojej dawnej świetności. Wciąż jednak pewne pozostałości katastrofy przypominają o niej Nocniakom, naruszając ich poczucie bezpieczeństwa. Zwłaszcza z krążącymi wśród kotów pogłoskami o tym, że powódź, która ich nawiedziła, nie była czymś przypadkowym — a zemstą rozchwianego żywiołu, mszczącego się na nich za śmierć członkini rodu. W obozie więc wciąż panuje niepokój, a nawet najmniejszy szmer sprawia, że każdy z wojowników machinalnie stroszy futro i wzmaga skupienie, obawiając się kolejnego zagrożenia.

W Klanie Wilka

Ostatnio dzieje się całkiem sporo – jedną z ważniejszych rzeczy jest konflikt z Klanem Klifu, powstały wskutek nieporozumienia. Wszystko przez samotniczkę imieniem Terpsychora, która przez swoją chęć zemsty, wywołała wojnę między dwoma przynależnościami. Nie trwała ona długo, ale z całą pewnością zostawiła w sercach przywódców dużo goryczy i niesmaku. Wszystko wskazuje na to, że następne zgromadzenie będzie bardzo nerwowe, pełne nieporozumień i negatywnych emocji. Mimo tego Klan Wilka wyszedł z tego starcia zwycięsko – odebrali Klifiakom kilka kotów, łącznie z ich przywódczynią, a także zajęli część ich terytorium w okolicy Czarnych Gniazd.
Jednak w samym Klanie Wilka również pojawiły się problemy. Pewnego dnia z obozu wyszli cali i zdrowi Zabłąkany Omen i jego uczennica Kocankowa Łapa. Wrócili jednak mocno poobijani, a z zeznań złożonych przez srebrnego kocura, wynika, że to młoda szylkretka była wszystkiemu winna. Za karę została wpędzona do izolatki, gdzie spędziła kilka dni wraz ze swoją matką, która umieszczona została tam już wcześniej. Podczas jej zamknięcia, Zabłąkany Omen zmarł, lecz jego śmierć nie była bezpośrednio powiązana z atakiem uczennicy – co jednak nie powstrzymało największych plotkarzy od robienia swojego. W obozie szepczą, że Kocankowa Łapa przynosi pecha i nieszczęście. Jej drugi mentor, wybrany po srebrnym kocurze, stracił wzrok podczas wojny, co tylko podsyca te domysły. Na szczęście nie wszystko, co dzieje się w klanie jest złe. Ostatnio do ich żłobka zawitała samotniczka Barczatka, która urodziła Wilczakom córeczkę o imieniu Trop – a trzy księżyce później narodził się także Tygrysek (Oba kociaki są do adopcji!).

W Owocowym Lesie

Społecznością wstrząsnęła nagła i drastyczna śmierć Morelki. Jak donosi Figa – świadek wypadku, świeżo mianowanemu zwiadowcy odebrały życie ogromne, metalowe szczęki. W związku z tragedią Sówka zaleciła szczególną ostrożność na terenie całego klanu i zgłaszanie każdej ze śmiercionośnych szczęki do niej.
Niedługo później patrol składający się z Rokitnika, Skałki, Figi, Miodka oraz Wiciokrzewa natknął się na mrożący krew w żyłach widok. Ciało Kamyczka leżało tuż przy Drodze Grzmotu, jednak to głównie jego stan zwracał na siebie największą uwagę. Zmarły został pozbawiony oczu i przyozdobiony kwiatami – niczym dzieło najbardziej psychopatycznego mordercy. Na miejscu nie znaleziono śladów szarpaniny, dostrzeżono natomiast strużkę wymiocin spływającą po pysku kocura. Co jednak najbardziej przerażające – sprawca zdarzenia w drastyczny sposób upodobnił wygląd truchła do mrówki. Szok i niedowierzanie jedynie pogłębił fakt, że nieboszczyk pachniał… niedawno zmarłą Traszką. Sówka nakazała dokładne przeszukanie miejsca pochówku starszej, aby zbadać sprawę. Wprowadziła także nowe procedury bezpieczeństwa: od teraz wychodzenie poza obóz dozwolone jest tylko we dwoje, a w przypadku uczniów i ról niewalczących – we troje. Zalecana jest również wzmożona ostrożność przy terenach samotniczych. Zachowanie przywódczyni na pierwszy rzut oka nie uległo zmianie, jednak spostrzegawczy mogą zauważyć, że jej znany uśmiech zaczął ostatnio wyglądać bardzo niewyraźnie.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty


Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Klifu!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Zmiana pory roku już 3 sierpnia, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

15 czerwca 2025

Od Szałwiowego Serca CD. Gąbczastej Łapy

Widocznie się speszył.
— Tja... Pomogły. Dalszych oznak szaleństwa nie widzę — odpowiedział, machając ogonem i szukając czegoś, na co można by było zmienić temat tej rozmowy. — A co ty tutaj robisz z tymi liśćmi?
Gąbczasta Łapa przewróciła oczami, zupełnie tak, jakby ta krótka gadka sprawiła, że zupełnie zapomniała o swoim wcześniejszym zadaniu. Westchnęła.
— Muszę posprzątać w ziołach, więc wywalam stare. Niektóre to jeszcze chyba czasy Mglistej Gwiazdy pamiętają — parsknęła. — Nuda. Wątpię, że cię interesuje to, ile pomarszczonych jagód jałowca i zeschniętych żywokostów jest jeszcze do wyrzucenia — dodała po chwili, jakby jej samej nie chciało się o tym myśleć.
— Mogę ci w tym pomóc, jeśli masz dużo pracy — zaproponował od razu bez dłuższego namysłu, jak z automatu. Na pyszczku czarnej kotki natychmiast pojawił się uśmiech.
— Byłoby super! — miauknęła i zaprowadziła wojownika w stronę lecznicy. Wyglądała jak niezłe pobojowisko – na ziemi wszędzie leżały ukruszone zioła i niedbale ustawione kupki. Odłamki suchych listków niekomfortowo wbijały mu się między poduszki łap. Nic dziwnego, że tak entuzjastycznie zareagowała na jego chęć pomocy...
— Hej! — Usłyszał wrzask znajomej mu kocicy, gdy złapał w pysk wiązkę żółtych kwiatów. Czym prędzej ją wypuścił, gdy tylko ujrzał w ciemności wrogo lśniące, zielone oczy.
— Och... Witaj, Różana Woni? — miauknął niepewnie.
— Gąbka! Jak ci mówiłam, że masz to posprzątać, to oznaczało, że TY masz to posprzątać! A nie jakiś pomagier! — burknęła, wychodząc z ciemności. — A ty, Szałwiowe Serce, nie masz nic lepszego do roboty? Borówkowej Łapie znowu treningi odpuszczasz?
Nieznacznie położył po sobie uszy.
— Em. Nie? Wyszedłem z nią rano, ćwiczyliśmy bitewne ruchy. Siedziałem bezczynnie w obozie, Gąbczasta Łapa mnie zaczepiła i pomyślałem, że potrzebuje...
— Potrzebuje to to legowisko porządnego sprzątania! A ty się nie znasz. Poustawiasz wszystko tam, gdzie nie trzeba i tyle będzie z tej twojej "pomocy"... — fuknęła mu w pysk. — No, Gąbczasta Łapo. Ty lepiej kuzynów nie zagaduj, tylko do roboty! Nie mamy całego dnia! 
— No weź! Tylko wyniesie te suche śmieci, nic ci nie popsuje! — Uczennica wciąż próbowała protestować, ale Róża zniknęła w głębi lecznicy, ostatecznie kończąc dyskusję. Spojrzeli po sobie. Po kilku dłuższych uderzeniach serca Szałwiowe Serce wzruszył ramionami. 
— Cóż... Próbowałem — miauknął przepraszająco.
— Nie ma sprawy... Ech! Akurat dzisiaj musiało ją coś ugryźć...
— Obawiam się, że Różaną Woń całe życie coś gryzie — wyszeptał, śmiejąc się pod nosem. — No nic. To ja się zmywam... Powodzenia! — rzucił Gąbce na odchodne, po czym odwrócił się i zaczął kroczyć w stronę wyjścia z ogromną ostrożnością. Próbował nie nadepnąć na żadne zioło, ale jego niezdarność w końcu sprawiła, że tylną łapą rozwalił jedną kupkę... Gdy próbował ją naprawić, znów dojrzał w mroku oczy Róży. Och. — Przepraszam! — miauknął, czym prędzej zmywając się z legowiska. Miał nadzieję, że nie dosięgnie go gniew medyczki...

***

Jak na złość akurat zaraz przed zgromadzeniem zaczęło go coś brać. Może to przez ten trening z Borówką. Co go podkusiło, by na pływanie wybrać się w chłodny dzień... Kaszlał, kichał, a z nosa ciekł mu przeźroczysty śluz. Może to dlatego Spieniona Gwiazda nie wymieniła go w liście kotów na zgromadzenie. Tego żałował najbardziej. Dawno już nie widział Źródlanej Łapy – chciał z nią porozmawiać, dowiedzieć się, co tam u niej... Cóż. Cokolwiek to było, musiał się z tym uporać, zanim rozniesie to świństwo na wszystkie nocniaki. Z tego też powodu skierował się do lecznicy. Tym razem, w odróżnieniu od tych kilkunastu wschodów słońca temu, panował tu względny porządek. Już nie musiał patrzeć pod łapy, by się o coś nie potknąć, a i zapach unoszący się z legowiska był bardziej świeży. Na środku siedziała Gąbczasta Łapa, która jakby od niechcenia przesuwała ziółka z jednej strony na drugą. Gdy zobaczyła gościa, nieco się rozpromieniła.
— Cześć! Co tam?
— Cześć — odpowiedział, po czym tajemniczo zamilkł, robiąc dziwną minę. Widział, jak kotka patrzy się na niego dziwnie, aż w końcu nie kichnął, tłumacząc tym swoje zachowanie. Miał się wytłumaczyć, ale najwyraźniej już nie miał do tego potrzeby. 
— A. Rozumiem — wymruczała Gąbka, od razu zmierzając w stronę identycznie wyglądających kupek ziół. — Katar?
— Katar, przeziębienie. Nie wiem. Złapało mnie... — zdołał powiedzieć, zanim nie kichnął po raz drugi. 

<Gąbko?>
Posted by
.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)