Jego mentorką była zastępczyni! To był... wielki zaszczyt! Lubił bardzo Kamienną Agonie. Traktował ją jak ciocie, a może nawet i jak matkę. Wilcza Zamieć nie interesowała się nimi, brak mu było takiej kotkowej łapy i troski. A ona? Była naprawdę miła i fajna! Czasami jednak nie rozumiał czemu mówi tak dużo o swoim mentorze. Jednak widać było po niej, że go szanowała, więc i on postanowił go szanować, chociaż miał nieodparte wrażenie, że ten kocur mógłby być jakoś z nim spokrewniony. Ot, takie spostrzeżenie, gdy czarna patrzyła na niego z pewną nadzieją. Nie bardzo rozumiał czemu tak jest, ale ta troska w jej oczach i wielka miłość, sprawiły że z chęcią zostałby tym Zwęglonym Futrem, byle ta była szczęśliwa.
Aż przypomniał sobie jedną z ich rozmów, gdy był mały. Kotka zadawała mu dziwne pytania, próbując jakby nadać sens temu, że jest reinkarnacją jej mentora. On sam mało co pamiętał, tak naprawdę nic. Lecz powoli zaczął zastanawiać się nad tym, czy jego życie przypadkiem nie rozpoczęło się na nowo. Kamienna Agonia była w końcu taka pewna swego, jakby czekając aż coś w nim zaskoczy. Widział jej żal, gdy te marzenia okazywały się płonne. Przez to zaczął martwić się, czy przypadkiem coś z nim jest nie tak... Ale, ale!
Dzisiaj miał nastać jego pierwszy trening. Po śniadaniu, udał się z kotką na oprowadzanie. Musiał poznać tereny, na których będzie polował oraz może kiedyś i bronił. Miał tylko nadzieję, że nie nastąpi to już w tym momencie, gdy był w tym zielony.
- Tu jest terytorium z Klanem Wilka - Czarna wskazała na niewidzialną linie graniczną. Czuć było w powietrzu woń czegoś obcego, co podobno identyfikowało członków tego klanu. Postanowił to zapamiętać, ruszając dalej.
Poznał jeszcze granice z Klanem Nocy oraz sławne miejsce zgromadzeń, na które niedawno wybrali się z rodzeństwem. Trochę żałował tego, że tam poszli. Cała ich ekspedycja dostała przez to karę! Najgorszy jednak był wzrok białej mamy, który wręcz zionął do nich pogardą. Przez to wszystko postanowił już nigdy nie zwieść Zajęczej Gwiazdy.
Dalszy trening składał się z poznawania kodeksu wojownika. Trochę go kojarzył, bo w żłobku lider często opowiadał o tych walecznych kotach! Bardzo chciał być taki jak one! Brakowało mu jednak sióstr, które jak on, zostały wysłane w ten wielki świat na rozeznanie.
- Ciociu? - zapytał w pewnym momencie. - Myślisz, że będę kiedyś tak silny jak dawniej? - To nurtowało go od pewnego czasu. Skoro koty mogły wracać na ziemię, to czemu zaczynał od zera? To było takie niesprawiedliwe! - Chcę być tak silny, by żaden ogień mnie nie zabił! Czy to możliwe? - Spojrzał z nadzieją na mentorkę.
<Kamień?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz