Od Motylego Trzepotu

To, co przytrafiło się ostatnio Klanowi Wilka, wydawało się wręcz karą ze strony przodków. Przynajmniej tak interpretowała to Motyl, wiedząc, że w żadnej chwili nie może zwątpić w siłę tych z góry, bo gdzieś tam na pewno jest jej babcia. Jastrzębi Podmuch nie zignorowałaby takich znaków i szylkretka również zamierzała być ostrożna.
Wpatrywała się w skupieniu w niebo, dopóki ktoś nie dał jej kuksańca w bok. Zbulwersowała się i już miała skutecznie skarcić tego, kto w ogóle raczył jej przeszkodzić, ale zamarła w bezruchu, widząc Małą Różę. Obstawiała, że to któryś jej z braci, a nie ona. Czekoladowa mocno ją irytowało, ale żółtooka miała w zwyczaju zgrywać miłą, więc tylko uśmiechnęła się sztucznie w stronę kotki.
- Ciebie właśnie szukałam, Motyli Trzepocie! - miauknęła z zadowoleniem. - Musimy porozmawiać - oświadczyła, popychając ją na ubocze.
- Musimy? - powtórzyła z wyczuwalnym niezadowoleniem, jednocześnie patrząc z obrzydzeniem na jej czyny. - Potargałaś mi futr...
- To nie jest teraz ważne, moja droga - przerwała jej. - Zauważyłaś, jak co niektórzy się ostatnio rządzą? Mam tu na myśli oczywiście każdego kocura. Spójrz chociażby na to, kto nami przewodzi. Jastrzębia Gwiazda pewnie myśli, że ma prawo do wszystkiego, bo jest niby "lepszej płci". Bzdura! - syknęła.
- No ale jego zastępczynią jest Wiśniowy Świt. Kiedyś do władzy dojdzie kotka - podsunęła, niechętna do dalszego prowadzenia tej rozmowy.
- Tylko ile będziemy musiały na to czekać? - zapytała, wzdychając. - Powinniśmy zacząć myśleć, co zrobić, by kotki zaczęły być w końcu doceniane w tym klanie - rzekła.
- Czemu "my"? - westchnęła. - Z całym szacunkiem Mała Różo, ale to nie mój problem.
- Pozwolisz, aby kocury tobą ot tak rządziły? - zdziwiła się, próbując uderzyć w jakikolwiek czuły punkt kotki.
Motyli Trzepot skrzywiła się, wzrokiem szukając powodu do ucieczki. Wypatrzyła go w czwórce stojących niedaleko kotów. Jej rodzice i bracia. Wibrysy zadrżały jej z zachwytu, że cała rodzina zebrała się w jednym miejscu.
- Tak - odparła, zapominając, jakie w ogóle było pytanie. - A teraz przepraszam, muszę lecieć - rzuciła pospiesznie i popędziła do bliskich.
- Dokąd tak się spieszysz? - zagadnął na powitanie Liściasty Krzew. - No nie mów, że się za nami stęskniłaś. Widziałaś nas wszystkich rano - parsknął z lekkim rozbawieniem, za co tylko uśmiechnęła się sztucznie.
- Za mamą i tatą tak, za waszą dwójką nie. Ach, jesteście już dorośli, a wciąż tacy nieodpowiedzialni! - rzekła, przymilając się to Rozkwitającego Pąku. Uwielbiała, gdy mogła zaimponować rodzicielce swoją nienaganną postawą i kulturalnym zachowaniem.
- Oj Motyl, dobrze wiem, że ty swoje też masz za uszami - odparła niebieska, ale jej uśmiech sprawił, że jej córka nie miała się o co obrażać.
- Ale za to, jakie są ładne! Te pędzelki są piękne, prawda? Ja o nie dbam! - pochwaliła się, patrząc z góry na Jadowite Serce, u którego futro było potargane.
- Sugerujesz coś? - mruknął znudzony, na co ta wzruszyła ramionami.
- Oczywiście, że nie. Ale mogąc porównać ciebie i Listka, wypadasz gorzej - oświadczyła.
- Świetnie - charknął. - A jak tam twoja koleżanka? - spytał, a na jego pysku zawitała czysta złośliwość.
- Koleżanka? - powtórzyła w skupieniu, nie rozumiejąc, o co mu chodzi.
- Byliśmy ciekawi, o czym tak rozmawiałaś z Małą Różą - mruknął cicho Dymne Niebo, a Motylej zjeżyła się sierść na karku.
- O niczym, sama mnie zaczepiła - burknęła.
Stojąc między rodzicami, czuła się znacznie pewniejsza siebie. Zarówno w matce jak i ojcu miała oparcie i cieszyła się, że trafiła na takich kochanych osobników. Nieraz słyszała złość u niektórych, że mają takich "marnych" rodziców, a ona zawsze mogła z dumą chwalić się swoimi i miłością, jaką miała od pierwszych chwil życia.
- Ostatnio zagadała mnie i zaczęła mówić coś o marności kocurów i o tym, że my, kotki - Liściasty Krzew urwał na moment swoją wypowiedź, biorąc głęboki wdech - musimy trzymać się razem i zwalczyć tę propagandę. Powiedziałem jej, że chyba coś jej się pomyliło, bo jestem kocurem. Nafukała na mnie i sobie poszła. Dziwna jest - przyznał.
- Po prostu walnięta - stwierdził gorzko rudzielec, cicho klnąc pod nosem.
- Jad! Ale bez takich słów, to, że jesteś dorosły, nie oznacza, że powinieneś się tak wyrażać - rzuciła Rozkwit.
- Aha. - Tylko tyle padło z jego pyska, bo po chwili przekręcił oczami i odszedł, bez jakichkolwiek słów pożegnania. Listek spojrzał na nich i rzucił ciche "Pa", po czym ruszył za bratem.
Motyli Trzepot obróciła się w kierunku rodziców, zadowolona, że została z nimi sama.
- Mówiłam wam kiedyś, że was kocham? - zamiauczała, ciesząc się, bo cała uwaga spadnie teraz na nią.
- Często nam to mówisz - stwierdził Dym, uśmiechając się łagodnie do córki.
- Ma w końcu do tego dobre powody - rzekła jej matka, z lekkim rozbawieniem. - Oj już się tak nie podlizuj. My też cię kochamy.
Szylkretka zamruczała, ocierając się wpierw o bok ojca, a potem Rozkwit. Nigdy nie przestanie kochać swoich rodziców, byli dla niej zbyt wspaniali.