BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

17 lutego 2022

Od Agresta

 *Jeszcze za kocięcych czasów*

Agrest maszerował z jednego końca żłobka na drugi. Dzisiaj wraz z rodzeństwem mieli po raz pierwszy spróbować zwierzyny. Będą jedli jak prawdziwi wojownicy! 
— Zaraz przyjdzie, bądź cierpliwy — Wibrysy Tajfun zadrgały z rozbawienia.
— Jest wysokie słońce, powinien już być! — dąsał się. Wiedział, że tak naprawdę tata się jeszcze nie spóźnił, ale nie mógł się doczekać, żeby ponownie go zobaczyć. Z nim zawsze było ciekawie. Uniósł uszy, gdy po chwili dobiegł do niego dźwięk zbliżających się kroków. Tajfun uniosła brew jakby chciała powiedzieć „A nie mówiłam?”. 
Janowiec stanął w wejściu z pokaźną wiewiórką w pysku. 
— Tato! — Bicolor podbiegł do liliowego i wtulił się w jego futro. 
— Zajmiesz się nimi na chwilę? — zapytała karmicielka. Wojownik skinął głową w odpowiedzi. Agrest odwrócił łebek w stronę przybranej mamy. Przykryła nos czubkiem ogona i zamknęła ślepia. Pilnowanie trójki pełnych kociąt musiało ją wykończyć.
Wzrok czekoladowego przeniósł się na braci. W oczach Gronostaja odbijała się jego własna ekscytacja. Irys natomiast stał lekko na uboczu, jak gdyby nie chciał zwracać na siebie uwagi.
Janowiec schylił się i upuścił zwierzynę. Agrest ruszył przed siebie rześkim krokiem. Otworzył pyszczek, aby skosztować gryzonia, ale przeszkodziła mu w tym wielka łapa ojca. Spojrzał na niego zaskoczony. 
— Najpierw chciałbym wam coś uświadomić. — Omiótł wzrokiem trójkę kocurków. — Wyżywienie całego klanu nie należy do łatwych zadań. W szczególności teraz – sami wiecie, jak wygląda sytuacja. Wiele z naszych pobratymców głoduje. — Westchnął ciężko. — Owocowy Las potrzebuje więcej silnych wojowników, żeby przetrwać.
— Ja będę silnym wojownikiem! — Gronostaj dumnie wypiął pierś. 
— Ja też! Gdy zostanę uczniem, to będę tak długo polował, aż starczy zwierzyny dla całego klanu — zadeklarował Agrest. 
Irys jedynie kiwnął głową, obiecując to samo. 
— Taką mam nadzieję. — Uśmiechnął się z aprobatą. — To duża odpowiedzialność, przyszłość klanu leży w waszych łapach. — Przysunął zdobycz bliżej kociąt. — Doceńcie jej wartość. 
„Doceniam cię, wiewiórko” – pomyślał Agrest i zatopił kły w ciele gryzonia. 


*Mianowanie*

Nastał tak długo wyczekiwany dzień. Agrest będzie mógł się odwdzięczyć tacie za spędzone razem z nim chwile. A przede wszystkim pomoże klanowi wyjść na prostą! 
Kiedy Błysk przydzieliła Gronostajowi Maczek, a Irysowi Słonecznika, nadeszła jego kolej. Bicie serca bicolora przyspieszyło, gdy przywódczyni przeniosła na niego wzrok. 
— Agreście, ty również dziś rozpoczniesz trening. Twoją mentorką będzie Krecik. 
Krecik? To przecież ona wchodziła w skład patrolu, który zawarł układ z lisami. Musiała być bardzo ważna i do tego utalentowana!
Zetknął się nosem z mentorką i wrócił do swoich braci. Wokół trójki zaczęła zbierać grupa współklanowiczów,  chcących im pogratulować. Tata zajmował pierwsze w kolejce, a tuż za nim stanęła Tajfun. Drewno nawet nie zjawiła się na ceremonii. Uczeń spodziewał się, że tak będzie, a mimo to poczuł ukłucie w żołądku.
— Gratulacje. — Janowiec obdarzył ich szerokim uśmiechem. — Liczę, że przyłożycie się do treningu.
— Pewnie, że tak! — zapewnił Agrest. — Nie zawiedziemy cię!
— Wierzę. — Czule poczochrał syna po głowie. 

***
— Znasz historię Owocowego Lasu? — zapytała Krecik. 
— Tak, tata nam o niej opowiadał. — Agrest uniósł dumnie głowę. 
— Dobrze, później zweryfikuję twoją wiedzę. A teraz…
— A opowiedziałabyś mi, jak było na wyprawie do lisów? — Wlepił w nią proszące spojrzenie.
— Może ci się to wydawać ekscytujące, ale przede wszystkim martwiliśmy się o nasze życia. W każdej chwili któreś z nas mogło zginąć. Naprawdę nie sądzę, że chciałbyś tego doświadczyć. 
— Ale przeżyliście! I teraz jesteście bohaterami! Uratowaliście Owocowy Las.
— To jest bardziej skomplikowane. — Westchnęła. — Poza tym, to zdecydowanie zasługa Jaskółki. Ale dziękuję.
Czemu była pesymistyczna? Chciał dalej dyskutować, ale mentorka ucieszyła go ruchem ogona. 
— Wróćmy do szkolenia. Zaczniemy od kodeksu wojownika. 

<Aaa, przepraszam najmocniej za jakość tego opka>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz