Gradowy Sztorm wbiegł do Skruszonej Wieży zasapany. Obserwująca Gwiazda zwróciła na niego uwagę tak samo jak towarzyszący jej Płomienny Ryk, który zaprzestał od razu kłótni. Irytacja rudego była wręcz namacalna. Nie był zadowolony, że ktoś śmiał im przerwać. Chodziło w końcu o bardzo ważną sprawę! Próbował z mizernym skutkiem udowodnić liderce, że on zdecydowanie lepiej nadawałby się na zastępcę. Wujek był zakałą ich rodziny i widać było po nim, że unikał swych obowiązków jak ognia. Czy kocica tego nie dostrzegała?! Najwidoczniej nie.
— Co się dzieję Gradowy Sztormie? — szylkretka zapytała widząc niepokój w oczach kocura.
— Twój syn... Ujrzałem masę krwi, zapach lisów. Czym prędzej tu przybiegłem. Mogą jeszcze czaić się w pobliżu.
Te słowa sprawiły, że wyraz pyska liderki się napiął. Płomienny Ryk obserwował jak ta czym prędzej wybiega na zewnątrz, rzucając po drodze rozkazy. Rudzielec wykrzywił pysk, kręcąc łbem. Nie wierzył, że to robił, ale ruszył od razu za nią, wybiegając z obozu. Ognista Piękność rzuciła mu zatroskane spojrzenie, ale to zignorował. Nie miał czasu na wyjaśnienia, w zasadzie mało co wiedział. Ostowy Pęd widząc przejętą ukochaną ruszył także jej tropem. No wspaniale. Jeszcze dziadka im do tego wszystkiego brakowało.
Kiedy dotarli na miejsce ujrzeli makabryczną scenę. Obsmarkany Kamień leżał z rozerwanym gardłem, a w powietrzu unosił się obcy zapach. Gradowy Sztorm twierdził, że to lisy, ale czy na pewno? Rozejrzał się po otoczeniu w skupieniu. Trop był świeży, więc wróg mógł znajdować się niedaleko.
Obserwująca Gwiazda wpatrywała się ze smutkiem w syna. Rodzice nie powinni grzebać swych dzieci. Coś o tym wiedział, w końcu sam stracił pierworodnego. Jednakże czy go to tak ruszyło jak ją w tej chwili? Niezbyt. Nie przepadał w końcu za dziećmi. One powstały tylko po to, aby przedłużyć ród. Nic ponadto. Nie wiedział więc co czuła w tej chwili kotka. Dla niego śmierć nierudego była niczym.
I wtedy ujrzał jak rude kształty rzucają się w kierunku liderki i jej partnera. Czas zwolnił. Płomienna kita otuliła jej ciało niczym zapowiedź tego czego pragnął najmocniej na świecie. Czasami wyobrażał sobie, że to on był na tym miejscu. Że to jego kły wgryzały się w jej gardło. Dlatego nie zrozumiał uczucia, które go ogarnęło.
Ruszył biegiem w kierunku szamoczących się postaci, tak samo jak Gradowy Sztorm. Czuł się tak, jakby ponownie był świadkiem ataku Widma na Lwią Paszczę. Jednak tym razem był dorosły, silniejszy i bez skrupułów wgryzł się w przeciwnika. Nigdy nie spodziewałby się, że zaatakuje innego rudego w obronie kogoś kogo uważał za mieszańca. Ale czy potrzebował zapewnienia, że postępował słusznie? Nie. On to doskonale wiedział.
Szarpanie ustało, gdy lis uciekł. Wypluł z pyska jego kłaki, dysząc, czując jak adrenalina szumi mu w uszach. Drugi z lisów także podwinął kitę i zwiał, pozostawiając jednak za sobą kolejnego martwego. Zerknął szybko w kierunku Obserwującej Gwiazdy. Rany zadane przez lisa wyglądały okropnie. Ale przecież się wyliże, prawda? Miała te swoje dziewięć żyć - szczęściara.
Szybko do niej podszedł wpatrując się w jej zamglone spojrzenie. Łapała oddech z trudem, charcząc krwią. Ten widok na pewno kiedyś spowodowałby na jego pysku szczerą radość, ale teraz... teraz czuł niepokój. Czemu rany się nie goiły?
Gradowy Sztorm próbował jakoś pomóc. Docisnął łapy do jej rozerwanego podbrzusza, próbując powstrzymać nasilające się krwawienie. Nie słyszał co mówił. Jego wzrok wbity był w Żmiję. Ujrzał w jej oczach, że to był koniec. Że zaraz trafi do swego syna i partnera na Srebrnej Skórze.
— Nie możesz... — Wbił swoje pazury w jej łapę. — Nie możesz mnie zostawić jak matka. Miałem ci udowodnić... tak wiele rzeczy... tyle powiedzieć! Ty głupia kupo futra! — zagryzł język potrząsając jej ciałem. — Masz do cholery dziewięć żyć! Niech ten zasrany Klan Gwiazdy ci pomoże!
Dlaczego to się nie goiło?! Coraz więcej krwi. Coraz więcej plamiło ich łapy. Zapach był nie do zniesienia. Rósł w nim żal, gniew i uczucie niesprawiedliwości.
— Płomyk... — ostatkiem sił usłyszał jej słaby głos. Widział, że chciała wiele powiedzieć, lecz czas uciekał nieubłaganie. — Jestem... z ciebie... dumna... Będę... cię... obserwować... Nigdy... o tym... nie zapominaj... Śmierć... nie jest końcem...
O nie, nie, nie! Nie chciał, aby jej duch go obserwował! Co z tego, że zgodne to było z jej imieniem! Chciał, aby została przy nim. By była żywa i namacalna, aby mógł dalej się z nią kłócić! Aby dalej był w stanie marzyć o jej upadku, o swojej wielkości i chwale. Lecz teraz, gdy to nadchodziło czuł jak rośnie w nim uczucie paniki.
— Nie! Nie zostawiaj mnie! — Oparł swój łeb o ten kocicy, zniżając swój głos do szeptu. — Błagam! Nie zostawiaj mnie! Mamo... Proszę... Nie poradzę sobie... Nie poradzę sobie... Nie chcę być sam... — Starał się powstrzymać łzy. Nie chciał płakać. Nie chciał być po raz kolejny żałosny. Z trudem jednak walczył z tym uczuciem.
— Cieszę się... że los dał mi szansę... wychować cię na nowo... Poradzisz sobie... Pamiętaj... Czego cię uczyłam... A nigdy nie będziesz sam... — zakaszlała pozostawiając na jego pysku krew. — Zostało mi... już... ostatnie życie... Klan Gwiazdy nie jest w stanie... wyleczyć tych ran... Uszkodziły coś zbyt... ważnego... w ciele... Przykro mi... — wydała z siebie ostatnie tchnienie. Jej czas się skończył.
Nie! Nie mogła tak po prostu odejść! Nie był w stanie w to uwierzyć. Jak zwykły lis mógł zadać taki cios, aby zabrać jej wszystko? Czy naprawdę Gwiezdni byli tacy słabi w swej magii?
Wydał z siebie rozpaczliwy wrzask. Był przesiąknięty bezsilnością i goryczą, która rozpaliła na powrót jego z trudem zagojone serce po śmierci Lwiej Paszczy. Teraz rana rozdarła się na nowo. Obserwująca Gwiazda odeszła. A wraz z nią odeszła część jego duszy. Nie był w stanie już dłużej kryć przed sobą ile kocica dla niego znaczyła. Była dla niego niczym druga matka. Pomogła mu pozbierać się na łapy i odbudować jego rozbitą dusze. Teraz jednak wszystko na powrót się rozpadało. Ponownie był małym kocięciem, które nie było w stanie poradzić sobie z tym co się stało. Czuł się tak, jakby rzeczywiście niszczył wszystko czego dotknął... Być może jego sierść była przekleństwem. Być może historie o jego rodzinie były prawdą. W końcu... Liderka miała umrzeć z łap rudego... taki był jej los. Lecz przeciwnik okazał się lisem, który nie był odziany w kocią skórę. Być może to był znak. Znak od jego przodków. Zauważyli co zrobił. Jak zbłądził. I postanowili się pozbyć jego słabości dosłownie na jego oczach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz