Zamrugała zaskoczona. Nie spodziewała się, że w Zarannej Zjawie obudzi się taka gorliwość do nauki rytuałów. Z zainteresowanych to jedynie jej brat - Chłodny Omen, pytał ją o rady jak najlepiej jest coś zrobić, aby duchy były zadowolone z jego czynów. W końcu... kult wcześniej nie posiadał żadnych modlitw. To ona wprowadziła te nowe udogodnienia w życie, ponieważ czuła, że nie do końca oddają należytą cześć Mrocznej Puszczy. A tak? Tak poszerzały się ich horyzonty. Na dodatek nie wiedziała czy to co robiła naprawdę działało, ale duchy wiele nie potrzebowały. W porównaniu do Klanu Gwiazdy, Mroczna Puszcza chętnie kontaktowała się ze swoimi wiernymi.
— No dobrze. Mogłabym cię nauczyć jak to się robi. Wiedz jednak, że to nie jest idealne. Zawsze dodaje parę nowych urozmaiceń, które spodobają się duchom. Jak dobrze wiesz, oni nie powiedzą ci czy coś im się podoba czy nie. Czasami zastanawiam się czy ich obchodzi jak coś jest zrobione. Może cenią minimalizm? Znam jednak cel. Zawsze musi to być upuszczona krew lub odebranie życia. Mroczna Puszcza jest krainą bezprawia i dzikości. Musimy więc odwzorować tam panujące pragnienia, by zwrócić na siebie ich spojrzenie — tłumaczyła kotce podstawowe zasady, które uznawała za coś oczywistego.
Zaranna Zjawa słuchała uważnie jej słów z kamienną miną. Gdy skończyła skinęła głową, co dało jej potwierdzenie, że kocica wszystko zrozumiała. Zdziwiło ją jednak to, że nie miała pytań, ale być może takie tłumaczenie jej wystarczyło.
***
Przez ostatni czas jej zdrowie nieco się pogorszyło. Czyżby tak wyglądała starość? Być może. Dalej starała się dbać o kult i wznosić modły do mrocznych duchów, ale powoli brakowało jej sił na zwykłe wyjście z obozu. Niczym Stokrotkowa Polana mogła jedynie dzielić się swą wiedzą, dlatego też, gdy Zaranna Zjawa ją odwiedzała, dopytywała ją o nowinki, tłumacząc jej kwestie dotyczące wiary, które ją interesowały. Ah... jak ten świat się zmienił. Odkąd była małym kocięciem minęło tyle księżyców, tyle zaobserwowała strat i tyle odchowała młodych pociech, że była zadowolona ze swojego życia. Poszła w ślady swojej mentorki i z radością mogła stwierdzić, że podołała.
Dlatego też, gdy śmierć nadeszła, nie obawiała się jej. Sądziła, że przyjdzie jej dożyć sędziwego wieku tak jak Irgowy Nektar, jednak niezbadane były wyroki boskie. Gdy zamknęła oczy nad ranem, aby jeszcze chwile się zdrzemnąć, poczuła ostry, kłujący ból w klatce piersiowej. Nie zdołała zawołać o pomoc. Zasnęła na zawsze.
rip [*]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz