Od Stokrotkowej Łapy

*Przed akcją z Widmem*

- Dalej Stokrotkowa Łapo! – krzyczał Kozi Przesmyk, gdy uczennica biegła przed siebie. Dziś mieli biegi długodystansowe. Ale to było męczące! Od początku treningu tylko biegali. Stokrotka powoli zaczęła tracić siły. W końcu łapy odmówiły jej posłuszeństwa i mózg je prześcignął. Już po chwili ruda przekoziołkowała prosto w jedne z jedynych krzaków na terytorium Klanu Burzy.
- Wszystko dobrze Stokrotko?! – usłyszało nagle krzyk swojego mentora. Starało się wyjść z krzaków, ale okazało się to nieco trudniejsze, niż zakładało. W końcu wyszło na zewnątrz i wypluło kilka liści.
- Mogło być lepiej – odparło.
- Lepiej wracajmy, niech Rumiankowe Zaćmienie cię obejrzy – oznajmił zielonooki. Stokrotkowa Łapa tylko pokiwała głową i ruszyło za swoim mentorem.
- A jutro poćwiczymy walkę! – powiedział na koniec Kozi Przesmyk, na chwilę odwracając się w stronę ucznia.

 

***

 *Po akcji z Widmem, dzień przed zgromadzeniem*

 
Siedziało przy grobie swojej matki. Cały czas zastanawiało się, dlaczego musiała umrzeć. Dlaczego ten okropny kot zaatakował ciocię, a potem pozbawił życia jeszcze Lwią Paszczę. To wszystko nie mieściło mu się w głowie.
- Hej Margaretko – przywitała się ze swoją siostrą, która właśnie przyszła. Przeniosła na nią swoje spojrzenie. Margaretkowy Zmierzch po tej tragedii nie była w tak dobrym stanie, jak wcześniej. Często chodziła zestresowana i coś robiła ze swoim futrem. Stokrotka martwiła się o swoją siostrę.
- Hej Stokrotko – odparła medyczka, siadając obok rudej.
- Wszystko dobrze? – zapytał uczeń – Nie wyglądasz najlepiej.
Margaretka pokiwała głową. Zapadła więc cisza. Stokrotka znowu spojrzało na grób matki. W oczach pojawiło mu się kilka łez, które jednak szybko wytarło.
- Odpowiedzieć ci historię? – zapytało nagle Stokrotka, zwracając się do swojej siostry. Ta się zgodziła, więc rude zaczęło opowieść. Była o wszystkich roślinach na wrzosowisku, które wyruszyły w długą podróż.
- I tak oto, wszystkie rośliny znalazły się w nowym domu – zakończyło.
- To naprawdę fajna historia Stokrotko. Sama ją wymyśliłaś?
- Tak! – odparła młodsza córka Lwiej Paszczy – Ale Lilia mi pomogła w nazwach roślin – wyjaśniła zadowolona.
- Masz talent! – oznajmiła za to szylkretka – Dlaczego wcześniej nie opowiadałaś historii?
- Ja... Nie byłam pewna, czy tak robi dama – wyznała cicho – A nie chciałam zawieść mamy i ba...
- Stokrotko – przerwała jej Margaretka – Czy te opowieści sprawiają ci radość?
Uczennica pokiwała głową.
- Mama najbardziej chciała, byśmy byli szczęśliwi – wyjaśniła medyczka – Najważniejsze dla niej było nasze szczęście i bezpieczeństwo. Nie przejmuj się tym więc. Rób to, co sprawia ci radość. Na pewno mama była i jest dalej z ciebie bardzo dumna – powiedziała Margaretkowy Zmierzch i spojrzała na swoją siostrę.
- Naprawdę? – zapytało Stokrotka, a Margaretka tylko pokiwała głową.
- Rodzina była dla niej najważniejsza, przecież... – zaczęła znowu medyczka, ale wtedy przerwały jej łzy. Starała się je wytrzeć łapą, ale nie szło jej to najlepiej. Stokrotkowa Łapa również zaczęło płakać, ale tym razem z uśmiechem na pysku. Przysunęło się bliżej siostry i tylko się przytuliło.

[439 słów + biegi długodystansowe]

[przyznano 9% + 5%]