*przed rezygnacją Grzyba, po wypadku Urdzika*
Treningi były frustrujące. Wcześniej uczyła się w miarę szybko, ale teraz, gdy doszła do pewnego poziomu, miała wrażenie, że jakąkolwiek wiedzę próbowałaby wcisnąć to głowy, nic nie mogła zapamiętać. Uczyła się, uczyła, chodziła na treningi z Białą Zamiecią, czasami Srokoszową Wzgardą i nic. Nie czuła się ani trochę lepsza. Wracała ze szkoleń zapłakana i zła na siebie. Mimo prób zachowania pozytywnego nastawienia, pewnego wieczoru pękła. Nawiedziła matkę w środku ataku brzydkiego płaczu, błagając, by porozmawiała ze wszystkimi, którymi było trzeba, żeby już ją mianowali. Aksamitna Chmurka o dziwo nie próbowała jej namawiać na kontynuację treningu, zabierając ją zaraz do Grzybowej Gwiazdy. Zarzuciła mu ogromną, przytłaczającą ilością słów, aż zawołał jej mentorkę i wszystko załatwili. Już następnego wieczora miała być wolnym, dorosłym wojownikiem z innymi obowiązkami. Miała nadzieję, że przy nich nie będzie czuła się tak głupia.
A mimo to nie mogła spać w nocy, bo mimo czystej nienawiści, które żywiła do treningów, jakaś część niej miała wyrzuty do samej siebie. W głowie obracała słowa Srokosza. Czy tata będzie zawiedziony? Nie będzie jej więcej kochać? Wyrzeknie się jej? Miała gorsze momenty, gdy chciała biec do lidera, żeby jednak wszystko odwołać. Ale myśl o powrocie tam sprawiał, że bolał ją brzuszek.
Chwilę przed wszystkim przyszła do legowiska uczniów starsza szylkretka i dokładnie wymyła jej sierść, świergocząc o tym, jak cieszy się, że jej córka będzie wojownikiem. Wyszła też przed nią, by wmieszać się w mający się zaraz zebrać tłum kotów i skandować jej przyszłe imię.
Na dworze szalał deszcz, dublując jej niepokój. Czy pogoda mogła być przepowiednią?
Usłyszała sygnał wywoławczy i ruszyła z innymi pod niską półkę skalną, na której czekał Grzybowa Gwiazda. Był wyraźnie zmęczony i Kwiatuszek poczuła się źle, że musiał tu być przez nią.
— Kwiecista Łapo, wystąp. — nieśmiało weszła w środek kręgu. Serce dudniło jej w uszach. — Ja, Grzybowa Gwiazda, przywódca Klanu Klifu, wzywam moich walecznych przodków, aby spojrzeli na tego ucznia. Trenował pilnie, aby poznać zasady waszego szlachetnego kodeksu. Polecam go wam jako kolejnego wojownika.
Kwiecista Łapo, czy przysięgasz przestrzegać kodeksu wojownika i chronić swój klan nawet za cenę życia?
Ten moment nadchodził. Chwilę milczała, ale przełknęła ciężko ślinę i otworzyła pysk, by wydobyć z niego słowa.
— Przysięgam.
— Mocą Klanu Gwiazdy nadaję ci imię wojownika. Kwiecista Łapo, od tej pory będziesz znany jako Kwiecista Fantazja. Klan Gwiazdy cieni twoją otwartość i szczerość oraz wita cię jako nowego wojownika Klanu Klifu.
Kocur schylił się ze skałki i dotknął jej głowy, gdy ona wyciągnęła szyję, by dotknąć jego barku. W tle słyszała szum okrzyków jej nowego imienia. Wyodrębniła z niego głosy rodziców. Obojga. Czyli… tata chyba jej nie nienawidził!
Czuła, jak ogromny ciężar opadł z jej serca. Większość niepewności wyparowała, więc w radosnych podskokach, pobiegła się do nich przytulić.
Zaraz jej pierwsze czuwanie i ceremonia dobiegnie końca wraz z pojawieniem się słońca!
[przyznano 5%]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz