Odprowadziła spojrzeniem rozbrykanego Poranną Łapę, wyrzucając za legowisko mech nasączony mysią żółcią i plując na bok na gorzki posmak na języku. Czekała na upragnioną zimę, gdy nikt nie będzie łapał kleszczy i nie będzie musiała się w tym świństwie babrać.
— Powracam. — zapowiedziała się pół żartobliwie, podchodząc do burego kocura. — Zjadłeś te zioła? Naprawdę, byłoby łatwiej, gdybyś zgłosił się wcześniej. Nie musiałbyś tu siedzieć.
Kocur poruszył się nerwowo, jakby zrobiło mu się głupio.
— Miałem… ważniejsze rzeczy.
— Jak my wszyscy, ale jak umrzesz, to będzie na mnie.— przerwała mu, po upewnieniu się, że nigdzie ziół nie schował, kierując się po nowy mech — Pójdę po wodę dla ciebie. Przypilnuj, żeby nikt tu nie wchodził.
Bo Strzyżyk, gdziekolwiek była, nie była obecna. Jak gdzieś wychodziła, Lot miała zawsze nadzieję, że nie wróci, jak Nastroszone Futro. Ale zawsze uparcie wracała. Może przynajmniej znajdzie mak, zakładając, że po jego stały przypływ zgłaszała się ich niedawno odnaleziona zguba. Pewnie powinny niedługo zacząć ściągać liliową kotkę z dostępu do niego.
Gdy wróciła z rośliną ociekającą wodą, zastała byłego zastępcę w towarzystwie srebrnej kotki. Zmrużyła na to powieki, ale nie skomentowała. Wręcz przeszła obok matki i tylko rzuciła kocurowi mech pod łapy.
— Córciu — zaświergotała — nie uwierzysz! Pogryzł mnie szczur!
Młodsza spojrzała na nią obojętnie, po chwili tasując wzrokiem. Niechętna do marnowania czegokolwiek, choćby powietrza, na liderkę, odeszła ku ziołom i po chwili wygrzebała jakiś starszy dziki czosnek. Kopnęła go ku niej, nie chcąc nawet zbliżać do niego nosa.
— Na zewnątrz i się wytarzaj.
— Nie możesz sprawdzić, czy nie ma czegoś innego…?
— Nie ma. Bierz albo umrzyj. — fuknęła, strosząc futro na grzbiecie.
Lekceważąco odeszła ku pogrupowanym roślinom, odwracając się do niej plecami w wyraźnym sygnale, że skończyła z nią rozmawiać. Nie odwróciła się do momentu, w którym kotka nie wyszła z atencyjnym, umęczonym westchnieniem.
Przymknęła oczy, biorąc głęboki wdech. To wszystko było okropnie męczące. Nie mogła już doczekać się wyjścia stąd. Wtulenia się w ciepłe, czarne futro. Wdychania zapachu nieniosącego żadnego klanu a zewnętrzny świat , którego niedane było jej poznać.
— Lecący Czasie? — Stłumiła wzdrygnięcie, kumulując chęć odruchu w machnięciu ogonem. Zerknęła pytająco do tyłu na Trzcinową Sadzawkę. — Na pewno słyszałaś o zniknięciu Zdradzieckiej Rybki. — Kiwnęła mu głową. Ciężko było nie słyszeć o zniknięciu dwóch starszych kotów. Lepkimi Łapkami nikt jednak za bardzo się nie przejął. — Jak zachowywała się Śnieżna Gwiazda tamtego dnia? Inaczej niż zwykle? Zniknęła gdzieś?
Powoli zamrugała. W myślach piszczała nad tym, jak opinia jej matki powoli rozpada się na kawałki. Wciąż za wolno, ale liczyła, że w którymś momencie załamie się jak kraniec klifu i wpadnie w wodę, tonąć, całkiem się tego nie spodziewając. Z drobnych kamyczków składała się tylko podstawa utrzymująca wszystko.
— Niewiele ci pomogę, była wtedy pierdolnięta jak zwykle. — stwierdziła z przekąsem, patrząc prosto przed siebie. — Ale jeśli myślisz, że mogła coś mu zrobić… byłaby w stanie. Albo kogoś w to wkopać. Może Śnieżne Wspomnienie. — wzruszyła barkami, zaczynając z powrotem grzebać w ziołach.
Wyleczeni: Trzcinowa Sadzawka, Śnieżna Gwiazda, Poranna Łapa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz