Wrócił do obozu po prawie całym dniu pobytu w okolicach Śmietniska. Jesienny dzień upłynął mu na przeglądaniu kupek śmieci, licząc na to, że uda mu się znaleźć coś interesującego i przydatnego. Był pod wrażeniem ilości rzeczy zalegających na stosach. Ich barwy, kształty były dziwne. Niestety nie miał zielonego pojęcia czym były i do czego służyły, nim ktoś zechciał się ich pozbyć. Nie wiedział jak może je wykorzystać, mimo wielkiej chęci i ciekawości.
Gdy zauważył mała sylwetkę zbliżającą się ku niemu, prychnął pod nosem i machnął niezadowolony ogonem. Od ostatniego razu, gdy pomagał w żłobku, z całych sił starał się mieć jak najmniejszy kontakt z Sówka, która była dla niego niczym płachta na byka. Wzbudzała w nim ogrom różnych emocji, wszytskie negatywne.
— Dzięki — rzucił w odpowiedzi na gratulację ze strony uczennicy, po czym wyminął ją nie chcąc kontynuować z nią rozmowy.
Był pewien, że Sówka odpuściła po jego zbywczym zachowaniu. Nic bardziej mylnego. Czekoladowa jak rzep uczepiła się go, idąc tuż obok niego i trajkocząc za uchem. Starał się ją ignorować, jednak ten wypierdek Jarząb ani myślał o zamknięciu pyska. Większość kotów widząc jego brak zainteresowania tematem z którym się zwracali odpuszczało i zostawiało go samego. Kierował się ku granicy obozu, by móc się wspiąć na jakieś wysokie drzewo i tam spędzić resztę nocy samotnie. Ku jego szczęściu nie został wybrany do nocnego patrolu granicznego.
Zatrzymał się nagle w pewnym momencie pod jednym z drzew, na których wcześniej zrobił swoje własne legowiska. Nie lubił w końcu spać z innymi.
— Tak, Sówko! Cieszę się. Nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo... — powiedział po chwili przyglądając się uczennicy, która chcąc za nim nadążyć na krótszych łapkach, zaczęła mocniej nimi przebierać i w momencie, gdy on przystanął, to ta się obok niego wywróciła. Widząc to parsknął, po czym nachylił się ku niej. — Słuchaj uważnie tego co ci teraz powiem. To, że lubię twoją matkę, nie znaczy że ciebie też polubię. — powiedział twardym tonem. — Właściwie to jesteś jak wrzód na tyłku. Gdyby nie ty, gdybyś się nie urodziła to Jarząb by mnie trenowała przez cały ten czas, gdy byłem uczniem, rozumiesz? A przez twoje pojawienie się musieli zmienić mi mentora... Wszystko najgorszego co mi się przytrafiło to TWOJA wina! Rozumiesz? TWOJA! — W pomarańczowych oczach kotki pojawiło się zaskoczenie, gdy Mniszek oskarżył ją jako winnego przykrości, które go spotkały.
Nie czekając na jej odpowiedź, wdrapał się po pniu, po czym zajął miejsce na gałęzi. Swoimi błękitnymi oczami zlustrował ją wzrokiem. Po tym jak na nią tak naskoczył, na pewno da mu spokój. Był tego pewien. Już nigdy go nie zaczepi.
— No i co tak stoisz? Wracaj do legowiska uczniów! — zawołał dostrzegając, że uczennica z grymasem na pyszczku wpatruję się w niego z dołu. Zmarszczył brwi obawiając się, że Sówka rozpłaczę się, a tego chciał uniknąć. Nie chciał, by ktoś zaraz przyszedł tu do nich zaciekaiwony płaczem najmłodszej członkini Owocowego Lasu. Chciał po prostu, żeby ona dała mu spokój.
Nie minęła minuta od jego słów, gdy Sówka rozpoczęła próbę wdrapania się na drzewo, na którego gałęzi siedział.
<Sówko?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz