BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

19 maja 2021

Od Skalnego Szczytu CD. Jastrzębiego Cienia

Starała się wpoić w swą uczennicę jak największą dawkę wiedzy. Skała mówiła naprawdę wiele, przerywając nawet czasami białej wypowiedź, byleby powiedzieć jak najwięcej przydatnych informacji. Młodsza słuchała uważnie, co jakiś czas wspominając, że z pewnością pomoże światu być jeszcze lepszym miejscem do życia. Czarna podziwiała jej optymizm, nawet jeśli wskazywał on na nadmiar naiwności w dobroć. I tak zdecydowanie wolała mieć przy sobie kogoś wesołego, niż marudę pokroju jej brata.
Jakby na zawołanie, Jastrzębi Cień pojawił się tuż obok. Podskoczyła, bo nie spodziewała się go tutaj. Jego drugi człon imienia zdecydowanie pasował do sposobu, w jakim się przemieszczał. Był momentami zbyt cichy. Nie cierpiała, kiedy tak się do niej skradał, a tym bardziej, gdy dawała się tak łatwo podejść. Zmierzyła go wzrokiem, w pełni zbulwersowana. Przerwał jej właśnie trening, a przecież musiała jak najlepiej udowodnić, że jest lepszym mentorem od niego.
- Witaj, siostro. Czemu trenujesz ze swoją uczennicą tutaj? To nie słyszałaś o nowinach? - zapytał, patrząc na nią z pewnym zainteresowaniem. Skałę zaskoczył tylko brak Suślej Łapy, ale wzięła pod uwagę to, że bury po prostu za nią szedł od początku. Poczuła upokorzenie. Dlaczego go wcześniej nie zauważyła?
- Śledzisz mnie czy jak? Nie. Nie słyszałam. A jakie to nowiny co? Kolejny królik na naszych terenach?
Historia z tymi skaczącymi futrzakami pozostanie w jej głowie na zawsze. Nigdy nie tknie tego typu pokarmu, wręcz ją skręcało na samą myśl.
- Nie. Gorzej. Dzik. – odparł najspokojniej w świecie, jakby ta nowina nie była niczym zaskakujących.
- Dzik? Tu nie ma dzików! – miauknęła oburzona. Prawdopodobnie próbował pokazać jej uczennicy, że z czarnej jest zwykły koci móżdżek. Wpierw fuknęła, po czym lekko spięła mięśnie. Przecież on nie mógł mieć racji, gdyby te zwierzęta z wielkimi kłami tu bytowały, to dawno zostałoby to już odkryte.
Spojrzała na niego, szukając jakiegokolwiek potwierdzenia dla jej słów.
Jak zawsze jego wyraz pyska pozostał niewzruszony. Gdyby był tak ekspresyjny jak większość kotów, to jego kolejny plan zostałby z łatwością przejrzany. Skalny Szczyt niby wiedziała, że coś kombinuje, aczkolwiek nigdy nie potrafiła odkryć, co ten krętacz kombinuje.
- To, że ty czegoś nie widziałaś, nie oznacza, że tego nie ma – oświadczył spokojnie.
Wtem zza krzaków usłyszała szelest i głośne łamanie gałązki. Przeżyła kilkusekundowy zawał, wbijając wytrzeszczone oczy w uczennicę. Powinna ją ratować, tak postąpiłaby przecież dobra mentorka.
- Słuchaj, nie mam czasu na twoje durnoty! – wypaliła, prawie że niezauważalnie się kuląc. – I tak Świetlista Łapa wiele się dzisiaj nauczyła, więc my już wracamy do obozu. A ciebie niech te dziki zeżrą – warknęła. Odwróciła głowę i krzyknęła w głębinę między drzewami: – Smacznego!
Znowu zza krzaków rozbrzmiały dziwne dźwięki. Czarna miała dosyć. Pochyliła się do młodszej i szepnęła jej na ucho:
- Biegnij.
Kiedy ta ruszyła, rzuciła się za nią. Nie chciała nawet sama przed sobą przyznać, że mogłaby uwierzyć w te dziki. Liczyła, że skoro Jastrząb tam został, to chociaż go dopadną i zadowolą się nim, bo ona czuła się zbyt pożyteczna na umieranie.
W obozie przystanęła, oddychając ciężko. Dawno łapy nie poniosły jej tak szybko, jak tego dnia. Przełknęła ślinę, uśmiechając się niemrawo do białej.
- Idź, odpocznij. Zrobiłaś dzisiaj kawał dobrej roboty – pochwaliła ją, wciąż nierównomiernie oddychając.
- Dziękuję – wypaliła, po czym wbiła spojrzenie we własne łapki. – A… A czy tam serio był dzik? I czy dziki naprawdę mają ostre kły do zabijania? – zapytała.
- Nie wiem, nie widziałam nigdy dzika, ale… raczej go tam nie było – stwierdziła, choć sama wciąż nie była niczego pewna. – Nie martw się, w obozie nas nic nie znajdzie, jesteśmy tu bezpieczne – rzuciła słowa otuchy, otulając ogonem drobne ciałko uczennicy.
- Ja wiem, ale… Twój brat uczy mojego brata, a był w lesie sam. Czy... czy Suślą Łapę już coś zjadło? Czy straciłam brata? – Popatrzyła na nią ze łzami w oczach.
- Oh, oczywiście, że nie! Jastrzębi Cień pewnie sam poszedł za nami, bo zazdrości, że trafiła mi się najlepsza uczennica, która bardzo szybko się uczy. Chciał podkraść metodę na sukces – dodała.
Świetlista Łapa wydawała się niepewna, dopóki przez wejście do obozu nie wparował bury i czekoladowy. Młodszy wydawał się być czymś bardzo rozbawiony.
- Ale miałyście miny! – zaśmiał się donośnie. – Naprawdę się bałaś siostro? – zapytał białej, choć w jego głosie dało się teraz wyczuć troskę.
- To był żart? – Skała przerwała im te uroczą, rodzinną scenkę. Wbiła mordercze spojrzenie we własnego brata. – Ty chyba sobie żartujesz – wypaliła z irytacją.
- Ale o co ci chodzi? – Jastrząb jak zwykle zgrywał niewinnego. – Czyżbyś wystraszyła się dzika?
- Chyba sobie żartujesz! – powtórzyła ostrzej. – Oczywiście, że niczego się nie bałam, ty mysi bobku, od początku wiedziałam, że coś było nie tak! – warknęła.
Niestety, dała się nabrać. Tylko przez chwilę myślała o tym, że wojownik coś planował, ale nie wpadłaby, że akurat coś takiego.
Napuszyła się i uderzyła go łapą w bok. Była tak zdenerwowana, że nie sposób tego opisać.



<Jastrzębi Cieniu?>

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz