BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Plotki w Klanie Klifu mimo upływu czasu wciąż się rozprzestrzeniają. Srokoszowa Gwiazda stracił zaufanie części swoich wojowników, którzy oskarżają go o zbrodnie przeciwko Klanowi Gwiazdy i bycie powodem rzekomego gniewu przodków. Złość i strach podsycane są przez Judaszowcowy Pocałunek, głoszącego słowo Gwiezdnych, i Czereśniową Gałązkę, która jako pierwsza uznała przywódcę za powód wszystkich spotykających Klan Klifu katastrof. Srokoszowa Gwiazda - być może ze strachu przed dojściem Judaszowca do władzy - zakazał wybierania nowych radnych, skupiając całą władzę w swoich łapach. Dodatkowo w okolicy Złotych Kłosów pojawili się budujący coś Dwunożni, którzy swoimi hałasami odstraszają zwierzynę.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Społeczność z bólem pożegnała Przebiśniega, który odszedł we śnie. Sytuacja nie wydawała się nadzwyczajna, dopóki rodzina zmarłego nie poszła go pochować. W trakcie kopania nagrobka zostali jednak odciągnięci hałasem z zewnątrz, a kiedy wrócili na miejsce… ciała ukochanego starszego już nie było! Po wszechobecnej panice i nieudanych poszukiwaniach kocura, Daglezjowa Igła zdecydowała się zabrać głos. Liderka ogłosiła, że wyznaczyła dwa patrole, jakie mają za zadanie odnaleźć siedlisko potwora, który dopuścił się kradzieży ciała nieboszczyka. Dowódcy patroli zostali odgórnie wyznaczeni, a reszta kotów zachęcana nagrodami do zgłoszenia się na ochotników członkostwa.
Patrole poszukiwacze cały czas trwają, a ich uczestnicy znajdują coraz to dziwniejsze ślady na swoim terenie…

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Znajdki w Klanie Nocy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Nocy!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 24 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

21 maja 2021

Od Iskrzącego Kroku CD Barwinkowego Podmuchu

    Szła przez las, starając się ukoić zszargane nerwy. Olcha ponownie próbowała porozmawiać z nią na temat powiększenia rodziny. Kolejny raz Iskrzący Krok czuła się tak, jakby pętla na jej gardle została jeszcze bardziej zaciśnięta. Drżącymi z przerażenia łapami stawiała kolejne kroki, wsłuchując się w szelest leśnej ściółki. Jej uszy nerwowo drgały, nawet gdy wyłapały zwykły trel ptaków.
Przed oczami miała smutny, ściskający za serce, wyraz pyszczka Olchy.
Uciekła niczym tchórz, chociaż wiedziała, ile bólu sprawia swojej partnerce. Tęsknym wzrokiem spojrzała w stronę odległej granicy z klanem wilka. Chciała ponownie spotkać się z burym liderem. Porozmawiać, odetchnąć od codziennych zmartwień... Tęskniła za nim. Tak po prostu.
Miała wrażenie, że tylko bury jest w stanie ją zrozumieć. Jakby wdepnęli w to samo, grząskie bagno. 
Iskrzący Krok już wiele razy podważała swoją lojalność względem klanu klifu. Prawa była taka, że trzymał ją tam tylko ojciec - Barwinkowy Podmuch, którego stan zdrowia pogarszał się z dnia na dzień. Niedawno po zakończeniu szkolenia Droździego Trelu, kocur został odsunięty od obowiązków wojownika. Teraz całe dnie mógł spędzać na zasłużonym odpoczynku, dzisiaj widziała go, jak odwiedzał medyków oraz chorych. Ponoć Melon wylądował tam przez skręcenie łapy, zaś Muchomor przez niestrawność.
— Hej córeczko, wszystko dobrze? — podskoczyła, słysząc przyjemny dla ucha głos czarno-białego starszego. Nerwowo pokiwała głową, przebierając łapami — Córeczko, nie okłamuj mnie. A teraz chodź, opowiesz mi, co takiego cię trapi — zamruczał, łapą klepiąc miejsce obok siebie. 
Szylkretka nieśmiało podeszła do ojca, ignorując dziwne łaskotanie mchu w poduszki jej łap.
Powoli, krok za krokiem zbliżała się do niego, aż usiadła w odległości jakiegoś kocięcego kroku. Spuściła głowę, nawet nie wiedząc od czego ma zacząć opowiadanie. Cała gama emocji buzowała w niej od końcówki ogona aż po krańce uszu. Gubiła się w tym, sprawiała wrażenie, jakby tonęła i nie potrafiła zaczerpnąć powietrza.
Źrenice kotki zwężyły się w szparki, zaś oddech przyśpieszył niebezpiecznie.
Barwinek poklepał ją ogonem po grzbiecie, przyciągając do siebie. Szylkretka nawet nie protestowała. Po prostu wtuliła się w jego miękkie futro, wybuchając gorzkim szlochem. Zacisnęła pazury na kępkach sierści kocura, wczepiając się w niego desperacko.
Między szlochem a urywanym oddechem, wojowniczka dawała radę wydusić z siebie tylko pojedyncze słowa. Chaotycznie mówiła o tym, że nie rozumie własnych uczuć, że nie kocha Olchowego Serca tak, jak ruda kocica kocha ją. Że kotka chce powiększyć rodzinę, na co Iskrzący Krok nie jest ani trochę gotowa, że tego zwyczajnie nie chce. Nieśmiało mamrotała, że najchętniej by uciekła z klanu, jednak Barwinek ją tutaj trzyma.
Chciała uciec, zacząć nowe życie. Może odejść do klanu wilka, do jej bratniej duszy, jak czasem określała Wróblową Gwiazdę...
Przez zaciśnięte gardło kotki wydobyła się cicha prośba o pomoc. Bo skoro tylko Barwinkowi mogła się zwierzyć... musiała też poprosić go chociaż o radę. Była w kropce, cała sytuacja zabrnęła zbyt daleko, zaś ona nie miała drogi odwrotu.

< Barwinku? > 

Wyleczeni: Muchomorowa Cętka, Melonowy Pysk

1 komentarz: