*jakiś czas temu*
Popatrzyła na dzieci swojego brata i westchnęła. Kochała je całym sercem, jednak czasami denerwowało ją lekko zachowanie Kamiennej Łapy.
– Nie mów tak Kamienna Łapo, Gliniana Łapa na pewno dobrze sobie radzi. Ma bardzo dobrego mentora tak jak i ty. – powiedziała spokojnie.
– Racja! Ja sobie dobrze radzę. – fuknął Gliniana Łapa.
– Zwęglone Futro jest jakiś dziwny! Mówiłam ci przecież, że dziwny jest. – odpowiedziała zdenerwowana czarna kotka. Niebiański Kwiat pokręciła głową z niedowierzania.
– Nie jest dziwny na pewno, spróbuj się go zrozumieć. Uwierz mi uczenie ucznia nie jest łatwe, miałam dwoje uczniów i wiem, co mówię. A to, że uczyłam się u Mokrej Gwiazdy to przyznaje, był zaszczyt. Powiedzieć wam coś ciekawego czy nie chcecie?
– Chcemy ciociu! – odpowiedział energicznie syn Świerszczowego Skoku.
– Moim mentorem, jak wiecie był lider, ale wiecie, że on też był mentorem waszej babci, czyli mojej mamy? – uśmiechnęła się. – Dodając, że was pradziadek, mój dziadek był liderek klanu Burzy! Był to cudowny kot. – Spojrzała na uczniów i na ich nutkę ekscytacji w oczach. Miała nadzieje, że nie będą się kłócić.
– Naprawdę?!- usłyszała energiczny głos ucznia.
– Naprawdę, przecież bym was nie okłamała. A jak nie wierzycie, to zapytajcie waszego dziadka. – polizała swoją klatkę piersiową.
– Czyli mamy w sobie krew stworzoną to bycia liderami! – wywnioskowała Kamienna Łapa. Córka Orlikowego Szeptu chciała zacząć się śmiać. Już nie wiedziała, co ma odpowiedzieć.
– Nie zapędzaj się tak, najpierw skończ trening i wyszkol ucznia. – Liliowa przewróciła oczami po powiedzeniu. – By być liderem trzeba umieć podejmować decyzje na spokojnie, musisz przeszkolić jednego ucznia i mieć doświadczenie. Do tego bycie liderem jest ciężkie i męczące zapewne.
– Dobrze, dobrze. No rozumiem, że muszę trening skończyć. – Przewróciła oczami czarna kotka. Wreszcie! Udało jej się, nie musi jej tłumaczyć czegoś! Zdała sobie sprawę, jak bardzo by niewytrzymała z kociakami. Ba! Nawet z uczniami miała problem teraz.
– I dobrze, bo ktoś kodeksu nie zna. – powiedziała. – Nie wolno polować dla zabawy. – dodała, widząc zdziwienie u uczniów.
– No to nie dla zabawy! Byśmy wykarmili klan.-
– Dobra, dobra, swoje wiem. Opowiedzieć wam historię? Dziadek mi takie opowiadał, więc może wam opowiem?
– Tylko nie jakąś dla kociaków proszę! Nimi nie jesteśmy!
– Siadajcie. – Sama usiadła i westchnęła. Skoro nie chcieli bajki dla kociaków, to postanowiła, że im opowie o pożarze. – To posłuchajcie, opowiem wam o pożarze. Nastąpił, jak była już starszym uczniem. Wtedy było trzeba uciekać ile sił w łapach, mnóstwo kotów zginęło. Mój wujek wtedy też zmarł. Wracając, gdyby nie pewność siebie i opanowanie Mokrej Gwiazdy prawdopodobnie byśmy nie przeżyli. Pamiętam z opowieści innych, że pomagał przenosić kociaki przez rzekę, do tego bardzo mądrze karał koty, które robiły zamęt na zgromadzeniach, więc macie być grzeczni! Wracając, do tego był troskliwy jak kuotu z klan coś się działo. Eeee, o czym ja mówiłam wam na początku?
– O pożarze. – odpowiedział Gliniana Łapa.
– Aara Tak, wracając jeszcze. Mogę powiedzieć, że po tym pożarze została mi pamiątka w postaci spalonego ogona. – Spojrzała na swój ogon. Kiedyś przeszkadzał jej, jednak teraz miała z nim po prostu wspomnienia. Czy to gorsze, czy lepsze to były?
– Fajna historia. – krótko odpowiedziała na całą historię córka brata Niebiańskiego Kwiatu.
– Coś chcecie jeszcze wiedzieć? O naszej rodzinie, czy historiach, troszkę ich pamiętam.
– Mamy może więcej cioć albo wujka jakiegoś?
– Mieliście jeszcze jedną ciocię na pewno, jednak ona niestety zmarła przed mianowaniem na wojownika, Tuptająca Łapa miała na imię.
<Kamienna Łapa? Możecie wypytywać ciotkę>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz