Nie zapamiętał kompletnie nic z własnego mianowania, jakby zmiana imienia i rangi była czymś więcej niż awansem i wejściem w dorosłość.
Przez kilka godzin po usłyszeniu o ceremonii nie jadł kompletnie nic. Siedział w legowisku, oddychając spazmatycznie i patrząc sporadycznie w inne koty, przyglądające się z politowaniem na niego. Bał się, znowu się bał. Okazał się gorszy od Fałszywego Serca, chociaż miał szansę pokazać swoją wartość. Jednak lider wolał inaczej.
Obiecał Barwinkowemu Podmuchowi rozmowę, taką szczerą. Przynajmniej w teorii, bo wieczne przerażenie Droździej Łapy nie zawsze pozwalała mu na prawdziwe wyrażenie własnego zdania czy emocji. Upośledzona motywacja nie pomagała w dobraniu słów. Cóż, takie życie.
Na następny dzień po raz ostatni udał się na patrol jako uczeń. Trzymał się jak przylepa własnego mentora, nie odstępując go ani o krok. Skupiał się na wyczuciu obcych zapachów, żeby w razie zagrożenia móc uciec, żeby chociaż przeżyć. Procesy umysłowe zachodzące w małej głowie burego podsuwały kocurowi czarne scenariusze odnośnie mianowania.
Doszło do tego, ledwo co stanął w pobliżu Lwiej Gwiazdy, przełykając ślinę i czując pragnienie. Ledwo co zdołał wyrzec głośniej swoją obietnicę służenia klanowi. Nie zapamiętał nic z monologu przywódcy. Z kokonu przerażenia wyrwał go tylko głos dziesiątki kotów Klanu Klifu.
- Droździ Trel! Droździ Trel!
Trel? Co to? Coś, co śpiewają prawdziwe drozdy? Trelu trelu? A może to hańbiący człon, który ma go pogrążyć do końca życia? Uświadamiać na każdym kroku, jaki paskudny się okazał?
Spojrzał na Barwinkowy Podmuch, uśmiechającego się serdecznie.
Bury od razu udał się na nocne czuwanie, mentor opowiadał mu o nim praktycznie cały czas. Ten wyjątkowy moment, taka inicjacja, polegająca na milczeniu do wschodu słońca. Nic trudnego, prawda?
Dla Drozda były to najgorsze godziny w jego krótkim życiu. Cały czas leżał na ziemi, wbijając pazury przy każdym gwałtownym dźwięku. Nasłuchiwał z przyzwyczajenia. Zdawało mu się, że w oddali świecą ku niemu krwistoczerwone ślipia drapieżników, chcące go pożreć. Prawie skoczył, słysząc dźwięk pękającej gałązki.
Widząc pierwsze promienie słońca od razu wbiegł do obozu. Zaszył się gdzieś w kącie i nie wyglądał z własnej kryjówki do momentu porannego posiłku. Głód nie pytał się młodego wojownika o pozwolenie ja zaspokojenie. Instynkt musiał się nasycić, niezależnie od strachu Droździego Trelu.
Przez kilka godzin po usłyszeniu o ceremonii nie jadł kompletnie nic. Siedział w legowisku, oddychając spazmatycznie i patrząc sporadycznie w inne koty, przyglądające się z politowaniem na niego. Bał się, znowu się bał. Okazał się gorszy od Fałszywego Serca, chociaż miał szansę pokazać swoją wartość. Jednak lider wolał inaczej.
Obiecał Barwinkowemu Podmuchowi rozmowę, taką szczerą. Przynajmniej w teorii, bo wieczne przerażenie Droździej Łapy nie zawsze pozwalała mu na prawdziwe wyrażenie własnego zdania czy emocji. Upośledzona motywacja nie pomagała w dobraniu słów. Cóż, takie życie.
Na następny dzień po raz ostatni udał się na patrol jako uczeń. Trzymał się jak przylepa własnego mentora, nie odstępując go ani o krok. Skupiał się na wyczuciu obcych zapachów, żeby w razie zagrożenia móc uciec, żeby chociaż przeżyć. Procesy umysłowe zachodzące w małej głowie burego podsuwały kocurowi czarne scenariusze odnośnie mianowania.
Doszło do tego, ledwo co stanął w pobliżu Lwiej Gwiazdy, przełykając ślinę i czując pragnienie. Ledwo co zdołał wyrzec głośniej swoją obietnicę służenia klanowi. Nie zapamiętał nic z monologu przywódcy. Z kokonu przerażenia wyrwał go tylko głos dziesiątki kotów Klanu Klifu.
- Droździ Trel! Droździ Trel!
Trel? Co to? Coś, co śpiewają prawdziwe drozdy? Trelu trelu? A może to hańbiący człon, który ma go pogrążyć do końca życia? Uświadamiać na każdym kroku, jaki paskudny się okazał?
Spojrzał na Barwinkowy Podmuch, uśmiechającego się serdecznie.
Bury od razu udał się na nocne czuwanie, mentor opowiadał mu o nim praktycznie cały czas. Ten wyjątkowy moment, taka inicjacja, polegająca na milczeniu do wschodu słońca. Nic trudnego, prawda?
Dla Drozda były to najgorsze godziny w jego krótkim życiu. Cały czas leżał na ziemi, wbijając pazury przy każdym gwałtownym dźwięku. Nasłuchiwał z przyzwyczajenia. Zdawało mu się, że w oddali świecą ku niemu krwistoczerwone ślipia drapieżników, chcące go pożreć. Prawie skoczył, słysząc dźwięk pękającej gałązki.
Widząc pierwsze promienie słońca od razu wbiegł do obozu. Zaszył się gdzieś w kącie i nie wyglądał z własnej kryjówki do momentu porannego posiłku. Głód nie pytał się młodego wojownika o pozwolenie ja zaspokojenie. Instynkt musiał się nasycić, niezależnie od strachu Droździego Trelu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz