BLOGOWE WIEŚCI

BLOGOWE WIEŚCI





W Klanie Burzy

Po śmierci Różanej Przełęczy, Sójczy Szczyt wybrała się do Księżycowej Sadzawki wraz z Rumiankowym Zaćmieniem. Towarzyszyć im miała również Margaretkowy Zmierzch, która dołączyła do nich po czasie. Jakie więc było zaskoczenie, gdy ta wróciła niezwykle szybko cała zdyszana, próbując skleić jakieś sensowne zdanie. Z całości można było wywnioskować, że kotka widziała, jak Niknące Widmo zabił Sójczy Szczyt oraz Rumiankowe Zaćmienie. W obozie została przygotowana więc zasadzka na dymnego kocura, który nie spodziewał się dziur w swoim planie. Na Widmie miała zostać wykonana egzekucja, jednak kocur korzystając z sytuacji zdołał zabić stojącą nieopodal Iskrzącą Burzę, chwilę potem samemu ginąc z łap Lwiej Paszczy, Szepczącej Pustki oraz Gradowego Sztormu, z czego pierwszą z wymienionych również nieszczęśliwie dosięgły pazury Widma. Klan Burzy uszczuplił się tego dnia o szóstkę kotów.

W Klanie Klifu

Do klanu szczęśliwie (chociaż zależy kogo się o to zapyta) powróciła zaginiona medyczka, Liściaste Futro. Niestety nawet jej obecność nie mogła powstrzymać ani katastrofy, jaką była szalejąca podczas Pory Nagich Liści epidemia zielonego kaszlu, ani utraty jednego z żyć przez Srokoszową Gwiazdę na zgromadzeniu. Aktualnie osłabieni klifiacy próbują podnieść się na łapy i zapomnieć o katastrofie.

W Klanie Nocy

Świat żywych w końcu opuszcza obarczony klątwą Błotnistej Plamy Czapli Taniec. Po księżycach spędzonych w agonii, której nawet najsilniejsze zioła nie były mu w stanie oszczędzić, ginie z łap własnego męża - Wodnikowego Wzgórza, który został przez niego zaatakowany podczas jednego z napadów agresji. Wojownik staje się przygnębiony, jednak nadal wypełnia swoje obowiązki jako członek Klanu Nocy, a także ojciec dla ich maleńkiego synka - Siwka. Kocurek został im podarowany przez rodzącą na granicy samotniczkę, która w zamian za udzieloną jej pomoc, oddała swego pierworodnego w łapy obcych. W opiece nad nim pomaga Mżawka, młodziutka karmicielka, która nie tak dawno wstąpiła w szeregi Klanu Nocy, wraz z dwójką potomków - Ikrą oraz Kijanką. Po tym wydarzeniu, na Srebrną Skórkę odchodzi także starsza Mrówczy Kopiec i medyczka, Strzyżykowy Promyk, której miejsce w lecznicy zajmuje Różana Woń. W międzyczasie, na prośbę Wieczornej Gwiazdy, nowej liderki Klanu Wilka, Srocza Gwiazda udziela im pomocy, wyznaczając nieduży skrawek terenu na ich nowy obóz, w którym mieszkać mogą do czasu, aż z ich lasu nie znikną kłusownicy. Wyprowadzka następuje jednak dopiero po kilku księżycach, podczas których wielu wojowników zdążyło pokręcić nosem na swoich niewdzięcznych sąsiadów.

W Klanie Wilka

Po terenach zaczynają w dużych ilościach wałęsać się ludzie, którzy wraz ze swoją sforą, coraz pewniej poruszają się po wilczackich lasach. Dochodzi do ataku psów. Ich pierwszą ofiarą padł Wroni Trans, jednak już wkrótce, do grona zgładzonych przez intruzów wojowników, dołącza także sam Błękitna Gwiazda, który został śmiertelnie postrzelony podczas patrolu, w którym towarzyszyła mu Płonąca Dusza i Gronostajowy Taniec. Po przekazaniu wieści klanowi, w obozie panuje chaos. Wojownikom nie pozostaje dużo możliwości. Zgodnie z tradycją, Wieczorna Mara przyjmuje pozycję liderki i zmienia imię na Wieczorną Gwiazdę. Podczas kolejnych prób ustalenia, jak duży problem stanowią panoszący się kłusownicy, giną jeszcze dwa koty - Koszmarny Omen i Zapomniany Pocałunek. Zapada werdykt ostateczny. Po tym, jak grupa wysłanników powróciła z Klanu Nocy, przekazując wieść, iż Srocza Gwiazda zgodziła się udzielić wilczakom pomocy, cały klan przenosi się do małego lasku niedaleko Kolorowej Łąki, który stanowić ma ich nowy obóz. Następne księżyce spędzają na przydzielonym im skrawku terenu, stale wysyłając patrole, mające sprawdzać sytuację na zajętych przez dwunożnych terenach. W międzyczasie umiera najstarsza członkini Klanu Wilka, a jednocześnie była liderka - Stokrotkowa Polana, która zgodnie ze swą prośbą odprowadzona została w okolice grobu jej córki, Szakalej Gwiazdy. W końcu, jeden z patroli wraca z radosną nowiną - wraz z nastaniem Pory Nagich Drzew, dwunożni wynieśli się, pozostawiający po sobie jedynie zniszczone, zwietrzałe obozowisko. Wieczorna Gwiazda zarządza powrót.

W Owocowym Lesie

Po długim oczekiwaniu nowym zastępcą Owocowego Lasu została ogłoszona Sówka. Niestety jest to jedyne pozytywne wydarzenie jakie spotkało społeczność w ostatnim czasie. Jakiś czas po mianowaniu zwiadowczyni stała się rzecz potworna! Cały Owocowy Las obudził się bez śladu głównej medyczki, jej ucznia oraz dwójki rodzeństwa kocura. Zdruzgotana Świergot zgodziła się przejąć rolę medyka, a wybrani stróże – Orzeszek i Puma – są zobowiązani do pomocy jej na tym stanowisku.
Daglezjowa Igła w razie spotkania uciekinkerów wydała rozkaz przegonienia ich z terytorium Owocowego Lasu. Nie wie jednak, że szamanka za jej plecami dyskretnie prosi zaufanych wojowników i zwiadowców, aby każdy ewentualny taki przypadek natychmiastowo zgłaszać do niej. Tylko do niej.
Obóz Owocniaków huczy natomiast od coraz bardziej wstrząsających teorii, co takiego mogło stać się z czwórką zaginionych kotów. Niektórzy już wróżą własnej społeczności upadek.

W Betonowym Świecie

nastąpiła niespodziewana zmiana starego porządku. Białozór dopiął swego, porywając Jafara i tym samym doprowadzając swój plan odwetu do skutku. Wieści o uwięzionym arystokracie szybko rozeszły się po mieście i wzbudziły ogromne zainteresowanie, powodując, że każdego dnia u stóp Kołowrotu zbierają się tłumy, pragnąc zmierzyć się na arenie z miejską legendą lub odpłacić za dawno wyrządzone szkody. Białozór zdołał przekonać samego Entelodona do zawarcia z nim sojuszu, tym samym stając się jego nowym wasalem. Ci, którzy niegdyś stali na czele, teraz są ścigani – za głowy Bastet i Jago wyznaczono wysokie nagrody. Byli członkowie gangu Jafara rozpierzchli się po całym mieście, bezradni bez swojego przywódcy. Dawna potęga podzieliła się na grupy opowiadające się po różnych stronach konfliktu. Teraz nie można ufać nawet dawnym przyjaciołom.

MIOTY

Mioty



Miot w Klanie Wilka!
(jedno wolne miejsce!)

Miot w Klanie Burzy!
(brak wolnych miejsc!)

Miot w Owocowym Lesie!
(jedno wolne miejsce!)

Rozpoczęła się kolejna edycja Eventu NPC! Aby wziąć udział, wystarczy zgłosić się pod postem z etykietą „Event”! | Zmiana pory roku już 3 listopada, pamiętajcie, żeby wyleczyć swoje kotki!

25 sierpnia 2020

Od Świerszczyka

Świat wokół Świerszczyka zaczął się schładzać. Liście w różnych odcieniach żółci, czerwieni oraz brązu tańczyły w powietrzu, kończąc swój pokaz na ziemi… Oczywiście była to jedynie jego wyobraźnia, ponieważ w obozie Klanu Burzy ani w jego okolicach nie znajdowały się żadne drzewa. Mógł się jedynie domyślić z opisu Cętkowanego Kwiatu, jak kolorowa jest Pora Opadających Liści. Doświadczył jednak na własnej skórze jednego z jej uroków, mianowicie — deszczu i silniejszego wiatru. Nie raz po grzbiecie kocura dreptały sobie dreszcze z zimna. Nie przeszkadzało mu to jednak, a wręcz przeciwnie. Świerszczyk czuł się wyjątkowo dobrze. O wiele bardziej podobała mu się ta pora od poprzedniej. Nic więc dziwnego, że wychynął ze żłobka z samego rana. Tupot i Niebo zostały z mamą, dlatego w tej chwili był zdany na siebie. Przesunął po obozie spojrzeniem swoich brązowych oczu. Zastanawiał się, czym się zająć. Bawienie się samemu nie było ciekawe, więc zdecydował się na coś spokojniejszego. Po kilku uderzeniach serca podjął decyzję. Skocznym krokiem zbliżył się do rosnących na uboczu obozu fioletowych kwiatów. Wyglądały bardzo ładnie, dlatego Świerszczyk pomyślał, że może je zerwać i przyozdobić nimi legowisko. W opcję wchodziło również podarowanie ich komuś. Był pewien, że Cętkowanemu Kwiatowi spodobałyby się. Uśmiechnął się delikatnie na myśl o uszczęśliwieniu kogoś takim gestem, po czym zabrał się do pracy. Złapał między zęby zieloną łodygę, a następnie jednym, szybkim ruchem wyrwał jedną z roślin. Powtórzył to jeszcze trzy razy — dla Tupotu, Nieba, mamy i taty. Zajęło mu to dłuższą chwilę, gdyż przedostatni kwiat usilnie trzymał się ziemi. Gdy w końcu mu się udało, kocur wypuścił ze świstem powietrze przez jasnoróżowy nos. Ostrożnie wziął do pyszczka wszystkie cztery łodygi z fioletowymi płatkami, a następnie zaczął iść ku legowisku dla kociąt i ich matek. Prędko się jednak zatrzymał, albowiem dostrzegł, że nieopodal stosu ze zwierzyną znajduje się jakaś kotka. Była tam sama i wyglądała na znudzoną, tocząc między szarymi łapami kulkę z suchej trawy. Świerszczyk zastanowił się przez chwilę. Kojarzył ją ze żłobka, jednak nigdy nie zdarzyło mu się z nią porozmawiać. Wyglądała, jakby przydało się jej towarzystwo lub jakiekolwiek oderwanie się od nudy. Kiwnął sam do siebie głową, po czym zawrócił się i powędrował do ów kocięcia.
— Fefś — odezwał się, acz przez wzgląd na znajdujące się w jego pysku kwiaty trudno było go zrozumieć.
Kotka o niebieskim futrze zwróciła się w stronę Świerszczyka, przechylając głowę w wyraźnym geście zdezorientowania. Opróżnił więc swoją mordkę, po czym przywitał się od nowa.
— Cześ!
Nim niebieskofutra zdążyła odpowiedzieć na jego przywitanie, syn Orlikowego Szeptu ponownie chwycił w zęby fioletowy kwiat. Przysunął się do niej, by po chwili umieścić go za szarym uchem. Od razu się odsunął, z zachwytem spoglądając na swoje dzieło.
— Pasuje ci! Mozes go zatsymać.


< Burzo? >

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz